Na podstawie działań legislacyjnych oraz badań naukowych przedstawiono problem ochrony gleby w Sudetach poprzez zalesianie i zadarnianie powierzchni erodowanych. Stwierdzono, że region ten z uwagi na układ czynników wywołujących erozją należy do najsilniej zagrożonych w skali kraju. Dotychczasowe opracowania naukowe na temat systemowej ochrony gleby przed erozją w Sudetach są nieliczne. Duże znaczenie dla przyszłych badań może mieć natomiast cyfrowa baza danych o czynnikach przyrodniczych: topograficznych i glebowych utworzona przy realizacji tematu dotyczącego kształtowania granic rolno-leśnej i darniowo-polowej w tym regionie. Kryteria kwalifikacji użytków rolnych do zalesienia i zadarnienia zastosowane w tym opracowaniu są zbieżne z zalecanymi dla ochrony gleby przed erozją przez innych autorów. W pracy prześledzono powierzchnie przeznaczone do zalesienia i zadarnienia pod kątem dwu najbardziej istotnych czynników zagrożenia erozyjnego: hipsometrii i nachylenia. Stwierdzono, że największych zmian w użytkowaniu wymaga strefa od 400 do 600 m n.p.m., a więc najbardziej wykorzystywana rolniczo oraz obszary o nachyleniu 6 do 10° również zbyt eksploatowane płużnie. Celowe jest rozważenie w ten sposób pozostałych czynników kwalifikacji, zwłaszcza glebowych, oraz po uzupełnieniu bazy danych o dalsze czynniki zagrożenia erozyjnego opracowanie mapy tego zagrożenia w dużej skali 1 : 10 000 i dostosowanie systemów ochrony do stopnia zagrożenia erozyjnego.