Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 59

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Skuteczna ochrona oraz zarządzanie populacjami rzadkich i chronionych gatunków zwierząt wymaga poznania ich rozmieszczenia, liczebności, wielkości areałów osobniczych, dynamiki populacji i najpoważniejszych zagrożeń dla ich przetrwania. W odniesieniu do tych zwierząt, które prowadzą skryty tryb życia, mają duże areały i są bardzo mobilne, jest to zadanie trudne. Niezbędne jest w takiej sytuacji zastosowanie nowoczesnych metod badawczych takich jak np.: telemetria, analizy genetyczne i GIS. Telemetria, wykorzystująca znakowanie zwierząt za pomocą specjalnych nadajników, jest metodą szeroko stosowaną na całym świecie, zwłaszcza w odniesieniu do gatunków rzadkich i zagrożonych. Obecnie nowoczesne nadajniki zaopatrywane są m. in. w moduł GPS oraz czujniki różnych parametrów aktywności zwierzęcia oraz cech otaczającego go środowiska. Zebrane przez nadajnik informacje mogą być przekazywane drogą radiową, satelitarną lub poprzez sieć GSM. Telemetria umożliwia śledzenie zwierząt i zbieranie szczegółowych danych o ich ekologii, bez wpływania na ich naturalne zachowanie. Jako jedyna metoda umożliwia badanie dalekodystansowych wędrówek zwierząt, ponadto zaliczana jest do najmniej inwazyjnych metod badawczych. Istotnych danych na temat ekologii gatunków dostarczają także analizy genetyczne. Materiał genetyczny może pochodzić nie tylko z pobranych tkanek zwierząt, ale także z ich odchodów. Analizy genetyczne dostarczają informacji m.in. na temat: występowania danego gatunku (np. skrajnie trudnego do wykrycia innymi metodami), liczebności lokalnej populacji, jej pokrewieństwa z sąsiednimi populacjami, stopnia izolacji i kierunku przepływu osobników pomiędzy populacjami. Techniki GIS umożliwiają gromadzenie i tworzenie komputerowych baz danych o występujących w lasach gatunkach. Dane te mogą być przetwarzane i wizualizowane w formie warstw zawierających wybrane grupy informacji na podkładzie mapy cyfrowej terenu. Umożliwia to prowadzenie analiz w odniesieniu do dowolnie wybranych czynników środowiskowych, antropogenicznych, klimatycznych, topograficznych itp. Kompleksowe zastosowanie tych metod umożliwia tworzenie skutecznych programów ochrony i restytucji gatunków, a także ich siedlisk i korytarzy migracyjnych.
12
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Borsuk jako wskaznik jakosci srodowiska lesnego

63%
Dla borsuków Meles meles miarą jakości siedlisk leśnych może być biomasa dżdżownic oraz możliwość kopania nor. Najbardziej zasobne w dżdżownice są łąki i pastwiska, a spośród lasów grądy i olsy, natomiast najbardziej ubogie w te bezkręgowce są bory sosnowe i świerkowe. Dodatkowo, w górach biomasa dżdżownic zmniejsza się wraz ze wzrostem wysokości nad poziomem morza. Dominacja monokultur iglastych w Polsce wpływa niekorzystnie na liczebność populacji borsuków w lasach. W lasach nizinnych dostępność schronień nie jest zazwyczaj czynnikiem limitującym zagęszczenie populacji borsuków, ponieważ mogą one z łatwością kopać nory w grubej warstwie gleby. Odmiennie wygląda sytuacja w lasach górskich, gdzie wraz ze wzrostem wysokości nad poziomem morza zmniejsza się miąższość gleby, co uniemożliwia kopanie nor. W takich warunkach borsuki zmuszone są do wykorzystywania schronień alternatywnych, takich jak jaskinie i szczeliny skalne. Dostępność tego typu schronień w górach może ograniczać liczebność populacji borsuka, a ich dewastacja w trakcie prac leśnych (np. poprzez zasypywanie ich odpadami powstałymi w trakcie ścinki drzew), dodatkowo zmniejsza liczbę miejsc, które mogą być wykorzystywane przez ten gatunek.
Kolonia rozrodcza nocka dużego Myotis myotis, licząca około 330 osobników, została odnaleziona na strychu szkoły podstawowej w Ślęzanach (gmina Lelów) w województwie śląskim. Jest to najliczniejsza kolonia letnia tego gatunku w województwie i jedna z większych w Polsce
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.