W dwuczynnikowym doświadczeniu wazonowym badano wpływ kompostów, sporządzonych z różnym udziałem odpadów biodegradowalnych (kompost I - komunalny osad ściekowy 70% + słoma pszenna 30%, kompost II - osad 35% + odpady kuchenne 35% + słoma 30%, kompost III - osad 70% + łuska kakaowa 30%, kompost IV - osad 35% + odpady kuchenne 35% + łuska kakaowa 30%, kompost V - osad 70% + słoma 15% + łuska kakaowa 15%, kompost VI - osad 35% + odpady kuchenne 35% + słoma 15% + łuska kakaowa 15%) na kształtowanie zawartości miedzi, manganu i cynku w roślinach testowych i glebie. W schemacie badań uwzględniono 6 rodzajów kompostów, dwie ich dawki i obiekty kontrolne - bez nawożenia oraz z nawożeniem NPK. Pierw¬sza dawka kompostów, w przeliczeniu na azot, wynosiła 0,510 g N, a II dawka była trzykrotnie większa - 1,530 g. Na wszystkich obiektach z kompostami zastosowano nawożenie mineralne NPK w dawce, jak na obiekcie kontrolnym z nawożeniem NPK. W pierwszym roku badań rośliną testową była trawa - Festulolium, którą zebrano trzykrotnie, a w drugim, kiedy oceniano działanie następcze kompostów, rzepak jary . W Festulolium z wszyst¬kich obiektów z kompostami i NPK, w porównaniu z obiektem tylko z NPK, wzrost średniej wa¬żonej z trzech pokosów zawartości pierwiastków śladowych był zróżnicowany, a średni wyniósł: miedzi 158,4%, manganu 12,5%, a cynku 33,6%. Poszczególne komposty, również w działaniu następczym, powodowały dość znaczne zwiększenie zawartości analizowanych mikroskładników w nasionach i słomie rzepaku jarego. W glebie z obiektów nawożonych kompostami, po dwóch latach od ich zastosowania, stwier¬dzono zwiększenie zawartości ogólnej wszystkich oznaczanych mikroskładników. Również zawartość form pierwiastków śladowych rozpuszczalnych w 1 mol HCl • dm-3 wzrosła - z wyjątkiem cynku. Zarówno w przypadku roślin, jak i gleby, większe zwyżki zawartości mikroskładników uzyskiwano w wyniku nawożenia kompostami zawierającymi w swoim składzie 70% komunalne¬go osadu ściekowego, który był ich głównym nośnikiem.