Badania nad oddawaniem wody po skoszeniu przez Festuca arundinacea i jej 15 ekotypów z kolekcji RZD Brody wykonano w latach 1994-1996. Celem badań było stwierdzenie przydatności kostrzewy trzcinowej dla produkcji kiszonek z podwiędniętego materiału. Badania obejmowały głównie cechy morfologiczne i anatomiczne, określenie liczby aparatów szparkowych na górnej i dolnej stronie blaszki liściowej oraz oddawanie wody przez rośliny po 3, a następnie 6 godzinach od ścięcia. Ekotypy wykazują zróżnicowanie pod względem morfologicznym np. powierzchnie blaszek liści środkowych 6,4-20,2 cm² (śr. 11,2 cm²). Cechy anatomiczne ekotypów również wykazują zróżnicowanie. Liczba aparatów szparkowych waha się od 7,1 do 14,5 szt./mm² (śr. 9,7 szt./mm² ) i jest zależna od wielkości blaszek liściowych oraz umiejscowienia ich na powierzchni liścia. Ekotypy o mniejszej powierzchni blaszek liściowych wykazują większą liczbę aparatów szparkowych na 1 mm powierzchni. Jednocześnie najmniej aparatów szparkowych obserwowano po górnej stronie blaszki liściowej w szczytowej jej części. Stosunek liczby aparatów szparkowych pomiędzy górną i dolną stroną blaszki wynosi 100:106, a pomiędzy szczytem, środkiem i nasadą liścia jak 100:114:125. U ekotypów o największym zagęszczeniu aparatów szparkowych stwierdza się utratę wody po 3 godz. już 63,9%, a po 6 godz. 65,9% i one mogą być przydatne jako materiał wyjściowy do hodowli odmian Festuca arundinacea szczególnie przydatnych do produkcji sianokiszonek z podwiędniętej masy zielonej.