Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 98

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Polskie prawo żywnościowe w zakresie etykietowania żywności uległo w ostatnich latach poważnym przeobrażeniom. W pracach nad zharmonizowaniem polskiego prawa żywnościowego z przepisami Unii Europejskiej brało udział wiele instytucji rządowych i placówek naukowych. Rezultatem tych prac było Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej RP w sprawie znakowania środków spożywczych.
Celem pracy jest analiza wielkości składników bilansu wodnego w odwadnianych dolinach rzek mikrozlewni różnorodnych siedlisk. W studium wykorzystano wyniki badań i obserwacji terenowych z lat 2010–2012. Badania przeprowadzone w dwóch małych zlewniach nizinnych wykazują znaczący wpływ warunków meteorologicznych, a także siedliska na wskaźnik odpływu, zmian retencji w analizowanych latach hydrologicznych. Zlewnia rowu K-2 znajduje się w dorzeczu Piwonii, a rowu Z-6 w dorzecza Bystrzycy. Najwyższe wartości odpływu odnotowano w pierwszej połowie roku 2009/10 i wynikały one z intensywnych opadów deszczu. Były prawie trzy razy wyższy niż w przeciętnym roku 2011/12. Równowaga bilansu wynika głownie z płaskiego ukształtowania terenu utrudniającego odpływ wody oraz ograniczonej chłonności podłoża, które szczególnie w okresie wiosennych nadmiarów nie może zmagazynować dużej ilości wody. Obserwowana zlewnia rowu Z-6 wykazuje znacznie wyższe zmiany niż zlewnia rowu K-2, ze względu na różną pokrywę glebową i użytkowanie terenu. Badania potwierdziły dominującą rolę parowania powierzchni w bilansie wodnym. Dowodem na to są niższe odpływy w pierwszej połowie roku w porównaniu do pierwszej połowy zimy oraz spadku retencji.
The aim of studies was to evaluate the performance value of domestic cultivars of Lolium perenne on a base of area sodding uniformity under conditions of different number of cuttings during vegetation period. Studies were performed in 1996-2000. Experiments were set on light mineral soil by means of randomized block in four replications. The soil was characterized with neutral reaction (pHKCI 6.9). Contents of available phosphorus, potassium and magnesium forms were: 82, 166 and 52 mg kg⁻¹, respectively. Following cultivars of L. perenne were subjected to studies: ‘Gazon’, ‘Nira’, ‘Niga’, ‘Inka’ and ‘Stadion’. Two variants of cutting frequency were applied in experiments. In the first variant A (intensive), number of cuts depending on study year was 23-26 and mineral fertilization was applied at rates: N - 240, P - 39.2, K - 121.2 kg ha⁻¹. In variant B (extensive), there were 6-10 cuts and mineral fertilization was applied at rates: N - 60, P - 17.5, K - 40 kg ha⁻¹. During vegetation in years of full performance, sodding assessment was done according to 1-9 grade COBORU scale. Study results revealed that sodding of L. perenne cultivars was variable both in years and in particular terms of observation during vegetation period.
The present studies concerned 21 cultivars of 7 lawn grass species (Agrostis canina L., Agrostis capillaris L., Festuca heterophylla Lam., Festuca ovina L. sensu lato, Festuca rubra L. sensu lato, Lolium perenne L., Poa pratensis L.) and Festuca arundinacea Schreb. Two sowing dates were applied: spring and late summer. Six to ten cuttings were made during the vegetation periods in the years of full utilisation. The rate of re-growing after cutting was evaluated on the basis of plant height before each of the following cutting. All Poa pratensis cultivars and Agrostis genus species characterized by the slowest re-groving rate after cutting. Among the remaining cultivars Niko (Festuca ovina), Nimba (Festuca rubra), Sawa (Festuca heterophylla) and Stadion (Lolium perenne) showed slow rate of re-growth. Cultivars of studied species (except from cultivars of Agrostis genus) sown in the spring were higher before each cutting than those sown in late summer.
Astaksantyna należy do grupy barwników karotenoidowych. Znajduje ona powszechne zastosowanie jako niezbędny składnik pasz w przemysłowej hodowli łososi, pstrągów i krewetek, nadając tkankom tych zwierząt pożądane przez konsumenta, charakterystyczne różowoczerwone zabarwienie. Ponadto, astaksantyna charakteryzuje się dużą aktywnością przeciwutleniającą, najwyższą wśród znanych karotenoidów i 100-500-krotnie wyższą w porównaniu z α-tokoferolem. Wśród preparatów astaksantyny, występujących na światowym rynku, 95% zawiera barwnik syntetyczny - mniej stabilny od astaksantyny pozyskiwanej ze źródeł naturalnych. Ograniczony zakres stosowania astaksantyny naturalnej wynika z kosztów jej otrzymywania, głównie na drodze syntezy mikrobiologicznej z udziałem alg Haematococcus pluvialis. Potencjalnym źródłem astaksantyny naturalnej są drożdże Phaffia rhodozyma. Jako ewentualne przemysłowe źródło tego barwnika wykazują one wiele zalet. Przede wszystkim astaksantyna jest głównym produkowanym przez te drożdże karotenoidem. Phaffia rhodozyma są znacznie łatwiejsze w hodowli w porównaniu z algami. Jednak poważnym ograniczeniem w wykorzystaniu tych drożdży do syntezy astaksantyny na skalę przemysłową jest niska wydajność produkowanego przez nie barwnika, a także koszty związane z jego izolacją z komórek. W artykule przedstawiono zakres i rezultaty badań dotyczących drożdży Phaffia rhodozyma, a także możliwości i ograniczenia w wykorzystaniu tych drożdży do przemysłowej produkcji astaksantyny. Omówiono najważniejsze czynniki wpływające na proces karotenogenezy w komórkach, w tym syntezę astaksantyny. Przedstawiono również możliwości pozyskiwania szczepów Phaffia rhodozyma zdolnych do nadprodukcji astaksantyny.
Celem badań było określenie wpływu podłoża (tzw. warstwy nośnej) na wschody traw gazonowych. Doświadczenie założono w warunkach polowych na glebie mineralnej lekkiej. Badaniami objęto 20 odmian siedmiu gatunków traw gazonowych oraz Festuca arundinacea odm. Terros. Zastosowano dwa warianty przygotowania podłoża: A - z 4. cm warstwą nośną składającą się z torfu surowego, torfu ogrodniczego (substratu) i ziemi (wierzchnia warstwa gleby z doświadczenia) w proporcji 2:1:4, B - ze zdjętą wierzchnią warstwą gleby (podczas wyrównywania podłoża). Badania wykazały, że sposób przygotowania podłoża wywiera istotny wpływ na wschody traw. Na podłożu o zniszczonej naturalnej warstwie nośnej (B) wschody wszystkich odmian traw były późniejsze w porównaniu do wschodów na podłożu z ulepszoną warstwą nośną sztucznie uformowaną (A). Różnice między gatunkami i między odmianami w obrębie badanych gatunków uwidoczniły się silniej na początku wschodów roślin. Największe opóźnienie obserwowano u Festuca arundinacea (o 10 dni) i Lolium perenne (o 6-8 dni w zależności od odmiany), mniejsze u Festuca rubra (o 3-5 dni w zależności od odmiany), Poa pratensis (o 3-6 dni), Festuca ovina (o 1-5 dni), Festuca heterophylla (o 2 dni), zaś wschody roślin odmian Agrostis tenuis i Agrostis canina na obu podłożach były podobne.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.