Ekstensywny, stały wypas, może być jednym ze sposobów kształtowania i ochrony cennych przyrodniczo siedlisk łąkowych. Do takich należą łąki położone na glebach organicznych nad Zalewem Szczecińskim, na których, w 2002 roku, wprowadzono wypas Koników Polskich. Występująca na tych użytkach zielonych, duża mozaikowatość płatów roślinnych powoduje, że konie, mają w takich warunkach możliwość selektywnego przygryzania runi, wybierając miejsca różniące się gatunkami dominującymi w runi. W ten sposób, zwierzęta kształtują kierunki sukcesji, powodując równocześnie zmiany w fizjonomii i przestrzennym rozmieszczeniu szaty roślinnej. Do właściwości szaty roślinnej decydujących o jej przestrzennym rozmieszczeniu należą między innymi takie jak liczba i wielkość płatów różnych typów runi, zróżnicowanie plonu biomasy nadziemnej oraz wysokości i zwartości szaty roślinnej. Badania prowadzono w latach 2007-2008, na pastwisku o powierzchni 18 ha, wypasanego cały rok, w sposób ciągły, przez stado koników polskich. Metodą transektów, trzykrotnie, wiosną, latem i jesienią, określano skład florystyczny runi, jej plon, wysokość i gęstość. Na badanym obszarze wyróżniono 22 typy runi, w tym największe powierzchnie zajmowały płaty runi z dominacją wiechliny łąkowej (Poa pratensis), perzu właściwego (Elymrn repens), kłosówki wełnistej (Holcus lanatus), śmiałka darniowego (Deschampsia caespitosa) i mietlicy pospolitej (Agrostis capillańs). Płaty różniły się nie tylko składem florystycznym, ale także wysokością runi, jej plonem i zwartością. Stwierdzono zróżnicowanie: plonu granicach od 0,1 do 2,1 kg z.m. m², wysokości runi od 3 do ponad 60 cm, co spowodowało zmienność przestrzenną wypasanej powierzchni. Na badane właściwości runi wpływ miała selekcja paszy i intensywność jej konsumpcji. W ten sposób, przestrzenne zróżnicowanie szaty roślinnej i jej mozaikowatość, może korzystnie wpływać na występowanie drobnej fauny łąkowej a zwłaszcza awifauny wodno-błotnej.