Zmianę drogi rozwoju mikrospor z gametofitycznej na sporofityczną stymuluje się działając czynnikami stresowymi, którym poddaje się kłosy lub pylniki przed kulturą in vitro. U jęczmienia najczęściej stosuje się stres chłodzenia (4°C) lub stres osmotyczny przy pomocy 0,3 mol·dm⁻³ mannitolu. Celem pracy było zbadanie wpływu na androgenezę różnych stężeń mannitolu w połączeniu z temperaturą 25°C i 33°C. U odmiany modelowej Igri udowodniono, że przy traktowaniu 0,3 mol·dm⁻³ mannitolem temperatura 33°C działała negatywnie na liczbę uzyskanych zarodków i roślin, a szczególnie na przekształcanie się zarodków w zielone rośliny. Przy wyższym stężeniu mannitolu (0,7 mol·dm⁻³) temperatura miała mniejsze znaczenie. U innych odmian, u których badano wpływ temperatury tylko przy niższym stężeniu mannitolu, reakcja na podwyższenie temperatury była podobna. U wszystkich badanych odmian stężenie 0,7 mol·dm⁻³ mannitolu było korzystniejsze niż 0,3 mol·dm⁻³: mimo ograniczenia liczby struktur embriogennych wpłynęło dodatnio na ich dalszy rozwój. Zastosowanie wyższego stężenia mannitolu (1,0 mol·dm⁻³, 1,5 mol·dm⁻³) w temperaturze 25°C nie zwiększyło liczby roślin zielonych.
W kulturze pylników badano zdolność do androgenezy pięciu polskich odmian owsa. Zastosowano pożywki zalecane przez Kiviharju i in. [2005], lecz bez Ficollu. Wprowadzono różne kombinacje pożywek różniące się stężeniem siarczanu miedzi i etefonu. Regenerację uzyskano u odmian Chwat i Cwał: 1,1-3,6 roślin ogółem na 100 pylników wyłożonych na pożywkę. Stukrotne zwiększenie stężenia CuSO₄ lub dodatek etefonu w pożywce indukującej sprzyjały zwiększeniu liczby zarodków i kalusów. Równoczesne wprowadzenie etefonu i podwyższenie stężenia miedzi w pożywce było mniej korzystne. Odmiana Chwat, która okazała większą wydajność androgenezy niż odmiana Cwał, regenerowała rośliny jeśli pylniki wyłożono na pożywki bez etefonu.