Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 9

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Skrobie: ziemniaczaną, kukurydzianą i kukurydzianą woskową poddano reakcji utleniania nadtlenkiem wodoru bez i w obecności jonów Cu(II) i Fe(II) jako katalizatorów. Skrobie wyjściowe oraz preparaty modyfikowane przebadano odnośnie zawartości grup karboksylowych, aldehydowych, fosforu całkowitego, amylozy, zdolności wiązania wody i rozpuszczalności w wodzie oraz charakterystyki kleikowania. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że jony Fe(II), użyte jako katalizator w procesie utleniania, spowodowały największy przyrost grup karboksylowych i aldehydowych w użytych skrobiach oraz przyczyniły się do znacznego zmniejszenia (ok. 60%) zawartości amylozy. Najbardziej podatna na zastosowane warunki utleniania, bez względu na zastosowane katalizatory, była skrobia ziemniaczana. Największy ubytek fosforu stwierdzono w skrobi ziemniaczanej utlenionej w obecności katalizatorów (ok. 30%). W temp. 80°C użyte katalizatory całkowicie rozpuściły skrobię ziemniaczaną oraz zwiększyły rozpuszczalność pozostałych skrobi. Zastosowane warunki modyfikacji skrobi z użyciem katalizatorów znacznie obniżyły wyznaczone parametry charakterystyki kleikowania. Utlenianie skrobi nadtlenkiem wodoru w obecności jonów Cu(II), jako katalizatora, przyczyniło się do stabilności termicznej uzyskanych kleików w całym zakresie kleikowania.
Celem pracy było określenie wpływu technologii uprawy i terminu zbioru na wartość żywieniową ziarna jęczmienia jarego formy nieoplewionej i oplewionej. W prowadzonym przez dwa lata doświadczeniu polowym (2000, 2001) zastosowano trzy technologie uprawy różniące się poziomem nawożenia mineralnego oraz chemicznej ochrony roślin. Ziarno zebrano w trzech terminach w zależności od stopnia jego dojrzałości. Stwierdzono, iż wartość żywieniowa jęczmienia determinowana była technologią uprawy i terminem zbioru. Warunki pogodowe również wpływały na zawartość składników odżywczych w ziarnie badanych odmian jęczmienia. Forma nieoplewiona zawierała w suchej masie więcej białka ogółem oraz wszystkich, za wyjątkiem nierozpuszczalnych, frakcji białkowych, aniżeli forma oplewiona. W białku jęczmienia nieoplewionego hordeina i gluteliny stanowiły większy udział niż w białku formy oplewionej. Więcej pentozanów ogółem, nierozpuszczalnych oraz ß-glukanów stwierdzono w ziarnie odmiany oplewionej. Intensyfikacja technologii uprawy powodowała wzrost zawartości białka ogółem, ß-glukanów oraz form rozpuszczalnych i nierozpuszczalnych pentozanów. Wpływ tego czynnika na poszczególne frakcje białka był niejednakowy. Stwierdzono, iż opóźnienie terminu zbioru powodowało wzrost zawartości ß-glukanów oraz frakcji globulinowej w białku jęczmienia.
Stwierdzono, że komórki zwierzęce i roślinne mogą pobierać kadm poprzez interakcje z wapniem. Wysokie koncentracje wapnia obniżały toksyczne działanie Cd²⁺ na różne procesy fizjologiczne. Kurtyka i in. wykazali, że Cd²⁺ hamuje indukowany auksyną (IAA) wzrost elongacyjny segmentów koleoptyli kukurydzy. Jednakże pozostaje niewyjaśnione do tej pory, czy Ca²⁺ może obniżać toksyczne działanie kadmu na indukowany IAA wzrost elongacyjny. W związku z powyższym wydało się celowym określenie zależności pomiędzy koncentracją kadmu i wapnia w środowisku i ich wpływu na indukowany przez IAA wzrost segmentów koleoptyli kukurydzy. Badania prowadzono na 10 mm segmentach koleoptyli wycinanych z 4- dniowych etiolowanych siewek kukurydzy. Wzrost segmentów koleoptyli kukurydzy mierzono zgodnie z metodyką opisaną wcześniej przez Karcza i in. Stosowano dwa stężenia jonów Ca²⁺: 0,1 mmol・dm⁻³ i 1 mmol・dm⁻³. Stwierdzono, że wapń w stężeniu 1 mmol・dm⁻³ obniża toksyczne działanie kadmu na wzrost elongacyjny segmentów koleoptyli kukurydzy. Podczas gdy wapń podany w tym samym stężeniu w obecności IAA nie znosi toksycznego działania Cd²⁺ na wzrost segmentów koleoptyli.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.