Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 18

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W przeprowadzonym doświadczeniu gleby lekkie z nadkładu kopalnianego i nieużytkowane rolniczo użyźniano osadem ściekowym z Miejskiej Oczyszczalni Ścieków w Olsztynie. W pracy określono zawartości azotu ogólnego w analizowanych utworach glebowych oraz w plonie traw uprawianych na tych glebach. Analizowano kombinacje z 25 i 50% dodatkiem osadu ściekowego. W wazonach z odpowiednim składem utworów glebowych wysiano mieszankę traw, w składzie: kostrzewa czerwona (Festuca rubra L. s. STR.), życica trwała (Lolium perenne L.) i wiechlina łąkowa (Poa pratensis L. S. STR.). Osad ściekowy spowodował wzrost zawartości azotu ogólnego w utworach glebowych, średnio o 75%. Zawartość azotu w masie traw z gleb lekkich użyźnianych osadem ściekowym zwiększyła się dwukrotnie w porównaniu do zawartości azotu w trawach uprawianych na glebach lekkich bez dodatku osadu ściekowego i nawożenia NPK.
Osady ściekowe mogą powodować zagrożenie środowiska ze względu na zawartość w nich metali ciężkich, WWA, jaj helmintów. Stosowanie osadów ściekowych do rekultywacji terenów zdegradowanych może doprowadzić do wzrostu zawartości metali ciężkich w glebach. W pracy określono statystyczne zależności zachodzące pomiędzy azotem a mikroskładnikami zawartymi w masie traw uprawianych na glebach lekkich wzbogaconych osadem ściekowym. Analiza wariancji (test F) wykazała, że na zawartość azotu ogólnego w materiale roślinnym miał wpływ rodzaj utworu glebowego, rok badań oraz interakcje pomiędzy tymi czynnikami. W przypadku mikroskładników, istotny wpływ na ich zawartość w masie traw miało również nawożenie NPK. Analiza korelacji prostej Pearsona wykazała wysoce istotne korelacje pomiędzy azotem a mikroskładnikami. Istotne korelacje dotyczyły azotu z następującymi pierwiastkami: Ni, Cd, Pb, Cu, Mn i Zn.
Na zwałowisku zewnętrznym nadkładu kopalnianego w odkrywkowym wydobyciu węgla brunatnego w Turoszowie przeprowadzono czteroletnie badania z zastosowaniem osadów ściekowych i mieszanki nasion roślin do rekultywacji gruntu zwałowego. Do rozlewu biomasy wykorzystano samolot PZL 106 „Kruk”. W badaniach laboratoryjnych określano skład chemiczny osadów ściekowych i gruntu zwałowego oraz przeprowadzono badania mikrobiologiczne. W okresie badań w obiekcie z aviohydroobsiewem liczba gatunków roślin zwiększyła się o 14, a zwarcie warstwy zielnej o 60%. W obiekcie kontrolnym natomiast odpowiednio o 13 gatunków i około 12%. Z roślin zastosowanych w mieszance rekultywacyjnej główną rolę odgrywała mieszanka traw z dominującym udziałem kostrzewy czerwonej. Porost roślinności i rozkład powstającej substancji organicznej zainicjował tworzenie się poziomu próchnicznego w gruncie zwałowym.
W oparciu o wyznaczone parametry lotu samolotu PZL 106 „Kruk” wyznaczono niektóre dane technologiczne oraz wydajności w pracach rekultywacji zwałowiska z nadkładu kopalnianego Kopalni Węgla Brunatnego „Turów”. Wielkość powierzchni pokrytej biomasą - uwodnione osady ściekowe z mieszanką nasion roślin, głównie traw - analizowano w zależności od czasu czynności załadunkowych na lądowisku, czasu cyklu lotnego i promienia dolotu do miejsca zrzutu biomasy. Zachodzące zależności przedstawiono równaniem regresji oraz współczynnikami korelacji wielokrotnej i determinacji. Stosując dwukrotny zrzut biomasy na tę samą powierzchnię w celu uzyskania 30 t·ha⁻¹, średnia wydajność dzienna wynosiła 1,34 ha.
W doświadczeniu symulowano epizody wysokich stężeń SO₂ w komorze klimatyzacyjnej. Fumigacji dwutlenkiem siarki poddano: plechy porostów Hypogymnia physodes i Parmelia sulcata oraz organy asymilacyjne (igły) sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) i świerka pospolitego (Picea abies (L.) H. Karst.). Dodatkowo, dla porównania, igły sosny i świerka traktowano roztworami wodoro-siarczanu(IV) sodu NaHSO₃ i siarczanu(IV) sodu Na₂SO₃ na płytkach Petriego. Przeprowadzone badania wykazały wyższą wrażliwość obu gatunków porostów na SO₂ w porównaniu z organami asymilacyjnymi sosny i świerka. Fotobionty porostów reagowały na najwyższe stężenia SO₂ silną degradacją chlorofilu a + b (45,0-85,2%), a objawem zewnętrznym tej reakcji było bielenie plech. Igły sosny i świerka podobnie reagowały zarówno na gazowy SO₂, jak i na roztwory NaHSO₃, natomiast roztwory Na₂SO₃ powodowały znacznie słabsze uszkodzenia. Można zatem uogólnić, że zawartość chlorofilu oraz stopień jego feofitynizacji okazały się przydatnym wskaźnikiem reakcji roślin na związki siarki czterowartościowej.
Being a component of atmospheric air, carbon dioxide is widely distributed in nature and constantly exchanged between the atmosphere and ecosystems. It also serves as an indicator of the rate of processes taking place in the soil environment and reflects the rate of organic matter decomposition during industrial waste management and degraded land reclamation. Human activity may increase CO₂ emission to the atmosphere, thus contributing to its higher concentration in atmospheric air. CO₂ content of soil air is modified by a variety of factors, including temperature, humidity, porosity, root respiration, etc. CO₂ emitted to the atmosphere is the product of numerous chemical processes, primarily organic matter decomposition under aerobic and anaerobic conditions, and urea decomposition. This paper presents experimental results concerning CO₂ emission from light soil deposit in the form of overburden, before and after fertilization with sewage sludge. CO₂ emission was determined in a controlled environment chamber at a temperature of 10, 20 and 30°C and a constant water capacity of 60%. It was found that both higher temperatures and the addition of sludge increased CO₂ emission to the atmosphere. The observed relationships were confirmed by an analysis of variance, and correlations between the tested variables and CO₂ emission were determined.
W badaniach określano emisję CO₂ z utworów glebowych składających się z nadkładu kopalnianego z kopalni żwiru lub nieużytku rolniczego z dodatkiem osadu ściekowego i nawożenia NPK. Procesy rozkładu substancji organicznej w utworach glebowych wpływały na ilość wydzielanego C02. Analiza wariancji wykazała, że emisja CO₂ była istotna i w największym stopniu uzależniona od utworu glebowego. Wpływ zaś nawożenia NPK uwidaczniał się głównie w interakcjach z utworem glebowym. Średnio z badań, wydzielanie CO₂ ocenione testem Duncana, przed rozpoczęciem wegetacji nie wykazywało istotnych różnic pomiędzy obiektami z nawożeniem i bez nawożenia. Po I pokosie natomiast zróżnicowania były istotne.
Przeprowadzone doświadczenie wazonowe miało na celu określenie wpływu osadu ściekowego na zawartość substancji organicznej oraz wielkość stosunku C : N w utworach glebowych. W badaniach uwzględniono gleby przekształcone wydobyciem żwiru oraz nie użytkowane rolniczo, które nawożono osadem ściekowym oraz NPK. Wykazano istotność wpływu dawki osadu ściekowego na zawartość węgla organicznego. Osad ściekowy dodany do nadkładu kopalnianego i nieużytku rolniczego spowodował również istotny przyrost zawartości azotu ogólnego w tych utworach glebowych. Analiza statystyczna wykazała wysoce istotne dodatnie korelacje pomiędzy zawartością N og. a C org. w analizowanych utworach glebowych.
Celem badań było określenie fitotoksyczności glifosatu w stężeniach: 1, 3, 7, 20, 40, 100, 500, 1000 μM wobec siewek łubinu żółtego (Lupinus luteus L.) odmiany ‘Mister’ poprzez ocenę wybranych cech morfologicznych i zawartości w tkankach węglowodanów rozpuszczalnych. Stwierdzono, że glifosat zanieczyszczający glebę wraz ze wzrostem stężeń zmniejszał długość korzeni zarodkowych i łodyg siewek łubinu. Dowiedziono, że glifosat w zalecanym do aplikacji stężeniu polowym (3 l/ha), co odpowiada testowanemu stężeniu 7 μM, był fitotoksyczny wobec kiełkujących siewek łubinu. Obecne w tkankach łubinu cyklitole (myo-inozytol, D-chiro-inozytol) były dobrym wskaźnikiem pobierania wody z gleby oraz szybkości kiełkowania nasion. Zawartość węglowodanów rozpuszczalnych w siewkach łubinu żółtego była wprost proporcjonalna do badanych stężeń glifosatu. Badania dowiodły, że łubin żółty może być stosowany jako biowskaźnik do oceny zanieczyszczenia gleby glifosatem. W celu uzyskania pełnej odpowiedzi o zanieczyszczeniu środowiska przyrodniczego metody biologiczne powinny być uzupełnione metodami biochemicznymi.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.