Jednym z większych rejonów uprawy mięty pieprzowej w Polsce jest gmina Michałów, położona w powiecie pińczowskim woj. świętokrzyskim. Udział tego gatunku w strukturze zasiewów poszczególnych gospodarstw w zależności od całkowitej wielkości gospodarstwa sięga od kilkunastu do kilkudziesięciu procent (18-39%). W badaniach gospodarstwa podzielono na 3 grupy: I - do 2 ha uprawianej mięty o średniej powierzchni gospodarstwa 8,5 ha, II - od 2 do 4 ha uprawianej mięty o średniej powierzchni gospodarstwa 11,3 ha oraz III - powyżej 4 ha uprawianej mięty o średniej powierzchni gospodarstwa 22,8 ha. Z dwóch form występujących w uprawie (mięta biała i mięta czarna), ze względu na wyższy plon uzyskiwany z hektara, większą popularnością cieszy się mięta biała (31 gospodarstw). Plantacje zakładane są najczęściej wiosną (33 gospodarstwa z badanych), a rzadziej jesienią (6 gospodarstw). Stosunkowo rzadko przeprowadzane jest odnawianie plantacji (co 8-13 lat). Technologia uprawy stosowana na plantacjach jest zróżnicowana. Najczęściej mięta uprawiana jest po zbożach, zwłaszcza po pszenicy, ale także po roślinach strączkowych (fasola) i okopowych (ziemniaki). Uprawki wiosenne to w przeważającej liczbie gospodarstw kultywator + brona (16 gospodarstw) lub agregat uprawowy (13 gospodarstw), rzadziej sama brona czy kultywator. Mięta pieprzowa zbierana jest w różnych fazach rozwojowych: przed kwitnieniem (19 gospodarstw), czasami w fazie pąkowania (9 gospodarstw) lub w czasie kwitnienia (6 gospodarstw). Suszenie ziela na kozłach jest najpopularniejszym sposobem (26 gospodarstw), często także stosowane jest suszenie na przystosowanym do tego celu poddaszu, a rzadko na pokosach. Średnie plony zielonej masy to 22 t·ha-1, a suchej masy 2,79 t·ha-1. Plony liści wynoszą średnio 2,25 t·ha-1, a zawartość olejku około 2,33%.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.