W 24-godzinnych testach badano wpływ antrachinonu (ANTQ) i fenantrenochinonu (PHEQ) na populację Scenedesmus armatus, napowietrzaną 0,1% lub 2% CO₂. Wyznaczono współczynnik EC₅₀ dla ANTQ (0,56 mg·dm⁻³) oraz PHEQ (0,1 mg·dm⁻³); stężenia te stosowano w dalszych badaniach. W kulturach napowietrzanych 0,1% CO₂, antrachinon nie wpływał na fotosyntezę i zawartość karotenoidów, stymulował oddychanie i aktywność dysmutazy ponadtlenkowej (SOD) oraz nieznacznie redukował zawartość chlorofili. Podwyższenie stężenia CO₂ do 2% podniosło toksyczność ANTQ i PHEQ - liczebność populacji osiągała jedynie 24% kontroli. ANTQ hamował oddychanie oraz aktywność SOD, niemal całkowicie blokował fotosyntezę i silnie redukował zawartość barwników fotosyntetycznych. W obydwu wariantach stężenia CO₂ PHEQ stymulował oddychanie, redukował intensywność fotosyntezy oraz zawartość chlorofili i karotenoidów. Wzrost aktywności SOD był wyraźniej widoczny w kulturach napowietrzanych 2% CO₂. Uzyskane wyniki wskazują, iż proces fotomodyfikacji fenantrenu prowadzi do drastycznego wzrostu toksyczności tego związku, podczas gdy toksyczny wpływ antrachinonu jest dwukrotnie mniejszy w porównaniu z antracenem. Niekorzystne działanie zarówno ANTQ jak i PHEQ jest prawdopodobnie skutkiem stresu oksydacyjnego, manifestującego się wyraźniej w intensywnie rosnących kulturach napowietrzanych 2% CO₂.