Na świecie zjawisko graffiti zamiast - jak początkowo przewidywano - słabnąć, zaostrza się i rozprzestrzenia, tracąc pierwotne ambicje „artystyczne" na rzecz prymitywnego „taggizmu" (tag - hasło), tj. - po prostu - bazgrolenia. Wolna konkurencja w handlu i usługach oraz walka polityczna w kampaniach przedwyborczych - to podłoże, na którym rozwija się „dzikie" plakatowanie. Podobna sytuacja występuje w kraju. Estetyczny wizerunek naszych miast ulega degradacji, zakłóceniom ulegają systemy informacji, pogarsza się jakość życia ogółu mieszkańców. Prawne środki restrykcyjne przynoszą pożądany skutek tylko wtedy, kiedy towarzyszy im należyta wykrywalność i karalność wykroczeń. W większości krajów Unii Europejskiej środki te działają słabo; w tym zakresie funkcjonowanie naszego Kodeksu Wykroczeń (art. 63A) niewiele odbiega od sytuacji przeciętnej. W przypadku graffiti i „dzikiego" plakatowania - w praktyce łamana jest zasada: „zanieczyszczający płaci". Rzeczywisty sprawca jest nieuchwytny, a za niego płaci właściciel zanieczyszczonego obiektu. Płaci - wnosząc skargę, płacąc podatki, pokrywając koszt odnowy, a wreszcie po odnowieniu - zlecając „dzieło" profesjonalistom, żeby nareszcie mieć spokój od bazgrolących amatorów. Graffiti jest zjawiskiem społecznym, mocno ukorzenionym w systemie demokratycznej tolerancji i akceptacji prawa do „buntu młodych". Prowadzi to do wniosków, że sankcje karne same nie rozwiążą problemu i że potrzebne są działania kompleksowe natury prawnej, organizacyjnej, technicznej, edukacyjnej itp., animowane i koordynowane przez miasto - jako główną ofiarę zagrożeń. Stan przeciwdziałania omawianym zjawiskom ze strony samorządów lokalnych w kraju należy uznać za niewystarczający. Władze gmin starają się - co najwyżej - zapewnić czystość swoich własnych obiektów, inni właściciele muszą sobie radzić sami. Rynek usług jest bardzo ubogi, a specjalizowany - właściwie nie istnieje. Brak mechanizmów finansowania usług. Brak promocji nowych technologii. Istnieją luki prawne. Dużą pomocą w pokonaniu tych trudności mogą być przykłady rozwiązywania podobnych problemów za granicą. Przy czym wybierając wzorce, należy brać pod uwagę zespół podobnych uwarunkowań społecznych, kulturowych itp. Techniczne metody przeciwdziałania zjawisku graffiti i „dzikiego" plakatowania są już w tej chwili w Europie opanowane. Należy tu wyróżnić metody naprawcze i prewencyjne. Przyszłość ochrony miast przed wandalizmem zależy od powszechnego wdrożenia metod prewencyjnych, polegających przede wszystkim na zabezpieczaniu elewacji powłokami ochronnymi, umożliwiającymi szybką, prostą i tanią naprawę szkód. Korzystając z doświadczeń zagranicznych w działaniach na rzecz poprawy stanu czystości przestrzeni miejskiej należałoby: - nazwać charakter nowych zagrożeń „po imieniu" oraz wprowadzić do praktyki gospodarki komunalnej pojęcia prewencji i naprawy szkód, - określić metody i środki naprawcze, - określić metody prewencji, - opracować lokalne strategie działań, - znaleźć partnerów do ich realizacji. Wdrożenie metod poprawy stanu czystości przestrzeni miejskiej wymaga zastosowania odpowiednich instrumentów prawnych, prawno-finansowych, organizacyjno-technicznych i edukacyjno-wychowawczych. Jako zjawisko społeczne - graffiti wymaga przeciwdziałania opartego na społecznej konsolidacji i współpracy wielu instytucjonalnych partnerów, a zwłaszcza resortów: edukacji, kultury, ochrony środowiska, gospodarki, pracy itd. Niezbędny jest udział stowarzyszeń profesjonalnych (zwłaszcza architektów), organizacji młodzieżowych, ekologicznych itp.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.