Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 24

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Przeprowadzono badania zawartości makro- i mikropierwiastków w solonych i marynowanych rybach. Wykonano analizy zawartości wapnia, fosforu, magnezu, sodu, potasu, żelaza, miedzi, cynku, manganu, chromu, selenu, jodu i fluoru. Artykuł ten przedstawia ocenę korzyści dla zdrowia konsumenta, wynikających ze spożycia solonych i marynowanych ryb. Produkty te są bogatym źródłem jodu, fluoru, fosforu i selenu. Pozostałe składniki mineralne występują na niższym poziomie. Osoby ze skłonnościami do nadciśnienia powinny ograniczyć lub wyeliminować spożycie solonych ryb ze względu na duże ilość sodu.
Przedmiotem badań były ryby z Zalewu Wiślanego i z Zalewu Szczecińskiego (sandacze, węgorze, okonie, ciosy, leszcze, plocie). W tkance mięśniowej ryb oznaczono zawartość Cu, Zn, Pb, Cd, Hg i As. Stężenia metali ciężkich były zróżnicowane, często odmienne od ich zawartości w ty bach z Bałtyku. Szczególnie wyraźnie jest to zauważalne w stężeniach rtęci i arsenu. Bioakumulację metali w tkankach ryb wspomagają pierwiastki znajdujące się w środowisku ich bytowania, w przyjmowanym przez nie pokarmie oraz parametry środowiska takie jak zawartość tlenu w wodzie, zasolenie, ph i temperatura wody.
5
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Zawartosc skladnikow mineralnych w rybach wedzonych

100%
Zbadano zawartość makroelementów: wapnia, fosforu, potasu, sodu i magnezu, mikroelementów: miedzi, cynku, żelaza, manganu, chromu, selenu i jodu w następujących rybach wędzonych: szprot, makrela, pikling, łosoś bałtycki i norweski oraz pstrąg. Najwięcej wapnia, fosforu żelaza, cynku, miedzi i manganu zawierały wędzone szproty. Zawartość wapnia w pozostałych gatunkach ryb była znacznie niższa, a zawartość fosforu zbliżona do jego zawartości w szprocie. Selen i fluor stwierdzano na zbliżonym wysokim poziomie we wszystkich badanych rybach, natomiast zawartość jodu była wysoka, choć zróżnicowana. Najwięcej jodu zawierały wędzone łososie i pstrągi, natomiast najmniej pikling, szprot i makrela. Oszacowano udział ryb w zalecanym dziennym spożyciu składników mineralnych w odniesieniu do zalecanego dziennego pobrania.
Effects of salting, pickling and smoking processing methods on the mineral composition in fish products were investigated. The concentrations of Ca, P, Mg, K, Na, Cu, Fe, Zn, Mn and Se in fish products were determined during subsequent stages of processing in raw fish, semi-processed products and ready products. Fresh fish contained macro-elements in the following order: K > P > Na > Ca > Mg. The tendency was similar in semi-processed and ready products, except for the dominance of sodium. The sodium content in marinated products was three-fold higher than in fresh fish and twelve-fold higher in salted herring and cold-smoked fish. The sodium content in a 100 g portion of salted herring exceeded by six-fold the recommended daily allowance and by two-fold the tolerated amount. The content of K, Mg and P in marinated and salted herring tended to decrease throughout processing. No significant differences were observed in concentrations of Ca. The order of the concentrations of microelements was as follows: Zn > Fe > Cu > Se > Mn. The content of these elements in fish products was similar to their levels in fresh fish and corresponded to the following shares of the recommended allowances: Se up to 20%; Cu up to 11%; Zn up to 6%; Mn up to 1%; Fe up to 10%. Disadvantageous changes in the mineral composition in fish during processing result from water losses during technological processes, but the primary cause of mineral loss was leaching when the products were soaked in brine solutions with a high sodium content. Significant changes in the content of minerals in salted and pickled herring decreased the nutritional value of these products. Smaller mineral losses that occurred during smoking meant that these products were more valuable nutritionally in relation to minerals.
W pracy opisano zawartość makro- i mikroelementów w konserwach z ryb importowanych (makreli, tuńczyka i sardynki). Badaniami objęto następujące konserwy; filety z makreli w sosie pomidorowym i w oleju, tuńczyk w oleju i sardynka w oleju. Wykonano analizy zawartości wapnia, fosforu, magnezu, potasu, sodu, miedzi, cynku, żelaza, manganu, chromu, selenu, fluoru i jodu. Konserwy z makreli, tuńczyka i sardynki są bogatym źródłem wapnia, fosforu, fluoru, jodu i selenu.
Najwięcej selenu zawierały ryby morskie, w tym śledzie dalekomorskie (258,8 µg·kg⁻¹) i z Bałtyku (175,2 µg·kg⁻¹), dorsze (188,3 µg·kg⁻¹), skarpie (264 µg·kg⁻¹ ) i węgorze (201 µg·kg⁻¹). Poziom selenu w pozostałych gatunkach ryb morskich (z wyjątkiem szprota), jak również ryb z Zalewu Wiślanego oscylował około 150 µg·kg⁻¹. Ryby z hodowli importowane na polski rynek zawierały 2-3- krotnie mniej selenu niż ryby morskie. Spośród produktów rybnych wyróżnić należy konserwy z tuńczyka i sardynek, w których selen występował na poziomie 200-300 µg·kg⁻¹ raz asortyment ryb wędzonych, a spośród nich wędzoną makrelę i śledzia dalekomorskiego (Se > 200 µg·kg⁻¹). Oszacowana dawka dziennego spożycia selenu z rybami i ich produktami, obliczona w oparciu o średnie miesięczne spożycie grup produktów wynosiła od 1,79 µg do 4,89 µg, co stanowiło od 3,45% do 8,89% RDA. Spożywając dziennie 100 g ryb morskich lub ich produktów, można podnieść tę ilość do 40%, a 100 g wątróbek rybnych pokrywa dzienne zapotrzebowanie na selen w 80%.
14
63%
Celem pracy była ocena ilości i jakości białka oraz aminokwasów zawartych w rybach z Zalewu Wiślanego. Badaniami objęto gatunki ryb (węgorz, śledź, leszcz, sandacz, płoć i okoń) najliczniej poławianych w tym akwenie. Określono podstawowy skład chemiczny mięsa ryb (zawartość białka, tłuszczu, wody), strawność białka i skład aminokwasów. Badane ryby były rybami chudymi i średnio tłustymi (z wyjątkiem węgorza) i zawierały od 14,4 do 19,5 g/100 g białka wysoko strawnego (98,3 – 98,8 %). Białko badanych ryb, a szczególnie sandacza zawierało dużo aminokwasów egzogennych. W 100 g mięśni znajdowało się od 5,79 do 8,85 g tych niezbędnych dla organizmu związków. Wyniki badań wskazują, że 100 g mięsa każdego gatunku ryb z Zalewu Wiślanego pokrywa z nadmiarem dzienne zapotrzebowanie dorosłego człowieka na białko. Zawartość aminokwasów egzogennych występujących w mięsie ryb z Zalewu Wiślanego przewyższa ich ilość w białku wzorcowym. Świadczy to o wysokiej jakość białka ryb. W białku dominują aminokwasy; metionina i cysteina, lizyna, izoleucyna oraz histydyna. Ich zawartość w stosunku do białka wzorcowego wynosiła od 145,2 do 239,5 %.
Investigations were conducted for fat content and fatty acids composition of six of the most frequently fished species inhabiting the Vistula Lagoon (bream, roach, perch, pikeperch, herring, and eel). Fat content of the fish examined ranged from 0.39 to 29.77%, whereas fatty acids composition range was as follows: saturated fatty acids (SFA) 25.1–29.4%, monounsaturated fatty acids (MUFA) 22.3–52.2%, and polyunsaturated fatty acids(PUFA) 18.5–52.2%. Among the SFAs, palmitic acid dominated (C16:0). Oleic acid (C18:1) had the greatest share of the MUFAs. PUFAs had a high share of acids from the n-3 family, especially of eicosapentaenoic (EPA) and docosahexaenoic (DHA) acids. A high share of these acids was confirmed in the fats of pikeperch (33.25%) and perch (31.02%). The total contents of EPA and DHA in 100 g of muscle tissue of the fish examined in the current study was as follows: eel – 2.11 g; herring – 0.62 g; bream – 0.33 g; roach – 0.19 g; perch – 0.16 g; and pikeperch – 0.14 g (the recommended daily dose for healthy persons is 0.5 g). At the recommended minimum value of 0.45, the ratios of n-6/n-3 (0.18 – 0.55) and PUFA/SFA (0.63 – 2.04) were advantageous in the fats of the fish examined.
Oznaczono zawartości makro- i mikroelementów oraz metali toksycznych w bardzo popularnych na polskim rynku konserwach ze szprotów. Badaniom poddano trzy asortymenty konserw ze szprotów: szproty w sosie pomidorowym, szproty podwędzane w oleju i parowane w oleju. Wykonano analizy zawartości wapnia, fosforu, magnezu, potasu, miedzi, cynku, żelaza, manganu, chromu, selenu, fluoru, jodu, kadmu, ołowiu, rtęci i arsenu.
The abundance of the eel (Anguilla anguilla) in Europe has been on the decline in recent years, to the extent that this fish species is now considered to be threatened with extinction. Hence, the current implementation of the Eel Management Plan in Poland, whose aim is to restore w stocks of this fish. The main natural habitats of eel are the transitional waters of the Vistula and Szczecin lagoons and lakes in northern Poland. The eel is highly valued by many consumers for the taste and texture of its meat. The aim of the study was to determine differences in concentrations of macro- and microelements and toxic metals in muscles of the eel as a function of each specimen’s length, mass and the origin. The results of the study also served an evaluation of the health benefits and risks to consumers of eel meat with regard to the content of macro- and microelements and toxic metals. Specimens of the eel (Anguilla anguilla) were caught in 2011-2013, in five regions of Poland: the southern Baltic, inland lakes in northeast Poland, the Vistula and Szczecin lagoons, and in the Vistula River. The concentrations of Ca, P, Mg, Na, K, Fe, Sr, Zn and As were determined with optical emission spectrometry. The flameless atomic absorption spectrometry method was used to measure concentrations of Cu, Cd and Pb. The content of Hg and Se were determined with atomic absorption, those of mercury with cold vapour, and of selenium with hydride generation. The concentrations of macro- and microelements in most instances, with the exception of P and Zn, were negatively correlated with the eel’s length and mass, which indicated that small fish contained more minerals than large specimens. The eel is a rich source of phosphorus, zinc, selenium and iron, and it can supply significant quantities of the daily requirements of human consumers for these minerals. The other minerals occurred in eel muscle at levels that ranged from 2 to 6% of human daily requirements. Among the toxic metals, mercury was the cause for concern, while cadmium and lead occurred at low levels in all of the specimens examined regardless of their size. The mean concentration of mercury ranged from 0.147 to 0.273 mg kg-1 and was positively correlated with specimen length and mass. The content of mercury in large eel exceeded 0.500 mg kg-1, while small eel (up to 70 cm) contained lower levels of mercury. Large eel exceeding 70 cm can pose a threat to the consumer’s health because of mercury, and especially its organic from of methylmercury. This is why consumers should limit long-term consumption of larger eel, while it is safe to consume smaller specimens since they contain less mercury and more minerals than do large eel.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.