Zanieczyszczenie powietrza w Warszawie ołowiem i chromem oceniono na podstawie akumulacji tych metali w mchu Sphagnum recurvum P. BEAUV. metodą „moss-bag". Badania przeprowadzono w latach 1992-2000 na terenie całego miasta, gdzie znajdowało się 230 punktów pomiarowych. Największe i utrzymujące się przez cały cykl badań zanieczyszczenie zarówno Pb jak Cr stwierdzono w rejonie Huty Lucchini na Bielanach i w pobliżu Dworca Głównego, na granicy Ochoty i Woli. Obszary te można określić jako tzw. „gorące miejsca". Zanieczyszczenie ołowiem najwyższe było w 1992 roku i od tego czasu wykazywało tendencje spadkowe, które przejściowo uległy zahamowaniu w 1998 roku. Natomiast zanieczyszczenie chromem w niewielkim stopniu wzrosło w porównaniu z pierwszymi latami badań.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.