Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 35

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Nitrogen nutrition index (NNI), harvest index (HI), dry matter accumulated by different organs were estimated several times during the vegetation period of potato plants grown in the both field and pot experiments at the Experimental Station in Jadwisin, Poland. Nitrogen fertilizer as NH4N03 was applied at three doses (40, 120, and 200 kg ha-1 N) in the field experiment and 2.7 g N in 1996 and 4g N in 1997 and 1998 per each plant in the pot experiment. Results showed that the values of NNI both in field and pot experiments increased from emergence till the about closing rows and then they gradually decreased. The NNI values were dependent on N rates. The higher were N doses, the higher were values of NNI. These differences were especially present during the first half of vegetation periods. The excess of N in potato plants (NNI values above 1.0) was recorded in the greater part of vegetation periods in plants grown at the dose 200 kg ha-1 N and for short length of time at the rate 120 kg . ha-1 N. The excess of nitrogen was associated with the highest values of total biomass accumulation and with decreasing of the harvest index ; (average NNI = 0.53). Unsufficient level of nitrogen nutrition (NNI values below 1.0) was found for the whole vegetation periods in all plants grown in pots and in the field at the dose 40 kg ha-1 N. These plants produced less total biomass but more of it was distributed to the tubers with average values of HI: 0.68 in field and 0.78 in pot experiments. Plants grown in the field under warmer weather conditions had better nitrogen nutrition status than those grown under cooler and wetter ones.
W pracy przedstawiono wyniki wieloletnich oznaczeń zawartości azotanów i•sumy glikoalkaloidów w dojrzałych bulwach jadalnych odmian ziemniaka.
Doświadczenie przeprowadzono w Oddziale IHAR w Jadwisinie w latach 1998-1999. Określono wpływ silnie zróżnicowanych warunków pogody w okresie wegetacji i nawożenia azotem na plon i wybrane cechy jakości bulw dwóch odmian ziemniaka: wczesnej ‘Aksamitka’ i bardzo wczesnej ‘Gloria’. Stosowano obornik 25 t·ha⁻¹ i zróżnicowane nawożenie azotem w zakresie od 0 do 200 kg N·ha⁻¹ przy stałym poziomie fosforu (53 kg P·ha⁻¹) i potasu (150 kg K·ha⁻¹). Zastosowane nawożenie N w zakresie 50-200 kg·ha⁻¹ powodowało istotny wzrost plonu, zawartości N ogółem i azotanów w bulwach. W badanych latach wpływ azotu był mocno modyfikowany przez warunki atmosferyczne. W roku o sprzyjającym przebiegu pogody plon był wyższy ok. 7,6 t·ha⁻¹ u bulw młodych i o ok. 15,5 t·ha⁻¹ u bulw dojrzałych. Chłodna i mokra wiosna, która wystąpiła w roku 1999 sprzyjała gromadzeniu azotanów zwłaszcza u bulw zbieranych przed osiągnięciem dojrzałości. Przekroczenie dopuszczalnej ilości powyżej 200 mg NO₃·ha⁻¹ św. masy odnotowano tylko u bulw młodych przy dawce N 200 kg·ha⁻¹, a w stosunku do obiektu kontrolnego bez nawożenia azotem zawartość azotanów wzrosła nawet czterokrotnie. Wpływ nawożenia N na masę 1 bulwy był istotny dopiero w zbiorze po dojrzeniu. U odmiany ‘Gloria’ masa 1 bulwy wzrastała przy dawce do 100 kg N·ha⁻¹, a u odmiany ‘Aksamitka’ do 150 kg N·ha⁻¹. Niezależnie od warunków klimatycznych i terminów zbioru bulwy bardzo wczesnej odmiany ‘Gloria’ odznaczały się większą skłonnością do gromadzenia azotanów i azotu ogółem w porównaniu do bulw wczesnej odmiany ‘Aksamitka’, natomiast wczesna odmiana ‘Aksamitka’ plonowała istotnie wyżej niż bardzo wczesna odmiana ‘Gloria’ średnio o 3,1 t·ha⁻¹ w zbiorze wcześniejszym i o 9,7 t·ha⁻¹ w zbiorze po dojrzeniu.
In tuber samples of 95 table and 50 starch potato cultivars grown over the years 1988-2005 on light loamy sand at Jadwisin Experimental Station, near Warsaw, the average tuber weight (m) and glycoalkaloids (cTGA) content (according to Berger’s colorimetric method) were determinated. Relationship between the tuber weight and cTGA content was analysed for all tested samples (445) and also for 12 different tuber size classes. The highest mean values (above 100 mg·kg⁻¹ fresh matter; FM) were detected in two classes of the smallest tubers of average weight 20-30 and 30-40 g. The biggest two classes (ranging within 120-130 and 130-154 g) contained smallest TGA amounts: 29 and 39 mg·kg⁻¹ FM, respectively. Divergence of cTGA content was slight (48 to 60 mg·kg⁻¹ FM) in remaining 8 tuber classes (40-120 g) including 90% tested tuber samples in total. Following reciprocal regression describes in the best way the relationship between mean tuber weight and cTGA content in particular classes: cTGA = 18.3 + 2754.3/m; r = 0.900; significance level = 0.01, n = 12. Only the tendency to diminishing TGA content with increasing weight of the tubers was shown at regression analysis for all 445 tested samples without division of tubers size classes. Dangerous TGA level (above 200 mg·kg⁻¹ FM) was observed only in 2% tested tuber samples; 52% showed cTGA content lower than 50 mg-kg-1·kg⁻¹ FM.
Average chemical composition of mature tubers of 97 Polish potato table cultivars is presented. Each variety was cultivated for at least 3 years at the Experimental Station in Jadwisin, near Warsaw. About 25 cultivars were grown each year between 1974 and 1997 on light loamy sand with the same agricultural practices, without irrigation or chemical control of diseases. Contents of dry matter and starch were the most stable with mean variability coefficients (V) 8.4 and 8.8%, respectively. The least stable components were concentrations of total sugar (V=34.2%) and reducing sugar with V reaching about fifty percent. Wet vegetation conditions worsened tuber chemical composition (less dry matter, starch, protein and ascorbic acid) as compared with dry or intermediate ones.
W pracy przedstawiono wyniki doświadczeń polowych przeprowadzonych w Jadwisinie na glebie lekkiej w latach 1992-1999. Stosowano obornik (25 t·ha⁻¹), nawożenie azotem w zakresie 0-200 kg N·ha⁻¹ , przy stałym poziomie P (53 kg·ha⁻¹ ) i K (150 kg·ha⁻¹ ). Oceniano: pobranie N z plonem bulw, wykorzystanie N z nawozów mineralnych (1992-1999) oraz zawartość N min. w glebie przed sadzeniem i po zbiorze roślin, klimatyczny (P-Eo, Eo - ewapotranspiracja wskaź­nikowa) i rolniczy (P-ETR, ETR - ewapotranspiracja aktualna) bilans wodny w latach 1998 i 1999. Ilość azotu pobranego z plonem bulw była zawarta w granicach 47-196 kg N·ha⁻¹. Wykorzystanie N z nawozów mineralnych (dla bulw) wynosiło średnio ~35%. Zarówno deficyt wody jak i jej nadmiar w okresie wegetacji znacznie ograniczały pobranie azotu z plonem bulw i jego wykorzystanie z nawozów mine­ralnych. W zależności od poziomu nawożenia azotem i warunków klimatycznych okresu wegetacji od 16 do 90% zastosowanego azotu pozostawało niewykorzy­stane w środowisku. Po zbiorze roślin od ~30 do ~170 kg N min. pozostawało w glebie w warstwie 0-60 cm. Nadmiar azotu może być wypłukany z gleby do wód grunto­wych w okresie jesienno-zimowym.
Plon produkowany podczas optymalnych warunków wegetacji, tzn. bez chorób i szkodników oraz przy optymalnym odżywieniu i zaopatrzeniu roślin w wodę, nazywa się plonem potencjalnym. Plon potencjalny (Yp) został obliczony dla wielu odmian ziemniaka uprawianych w doświadczeniach polowych w Jadwisinie w latach 1974-2002 według metody Van der Zaaga. Oszacowano również straty suchej masy bulw spowodowane niedoborem i nadmiarem wody w okresie wegetacji. W obliczeniach tych przyjęto założenie, iż potencjalny przyrost plonu w danym dniu wegetacji tracony jest z powodu: 1. niedoboru wody (d), jeśli w glebie brak jest wody dla pokrycia bieżących potrzeb ewapotranspiracji; 2. nadmiaru wody (r) jeśli kilmat uzany został za bardzo mokry, chrakteryzujący się wartościami współczynnika Chomicza powyżej 5. Wartości Yp zostały porównane z plonami rzeczywistymi otrzymanymi w doświadczeniach polowych w Jadwisinie (Ya) oraz plonami statystycznymi dla Polski Centralnej (Yas). Średnia ważona wartość Yp dla Polski Centralnej została oszacowana jako 14,9 t·ha⁻¹ suchej masy bulw z zakresem między 9,7 a 19,7 oraz współczynnikiem zmienności 11%. Przeciętna wartość ułamka Ya/Yp wynosiła 0,49, przyjmując wartości w poszczególnych latach między 0,16 a 0,92. Średnia wartość ułamka Yas/Yp określającego wykorzystanie potencjału plonowania w praktyce rolniczej była o około połowę mniejsza w tym samym okresie badań. Przeciętne straty suchej masy bulw, spowodowane niedoborem i nadmiarem wody, zostały oszacowane jako 3,7 t·ha⁻¹ dla odmian bardzo wczesnych i wczesnych oraz około 5,5 t·ha⁻¹ dla pozostałych odmian.
Materiał do badań pochodził z doświadczenia polowego, założonego w ramach realizacji grantu UE „FertOrgaNic”. Średnio wczesna odmiana Triada była uprawiana na piasku gliniastym lekkim w latach 2004-2005, z zastosowaniem nawożenia azotem organicznym w postaci obornika i organiczno-mineralnym w połączeniu z nawadnianiem kroplowym. Dawki wody oraz azotu mineralnego w postaci płynnej (fertygacja) ustalane były przy wykorzystaniu komputerowego programu wspomagania decyzji (DSS). Zawartość azotu ogółem (metoda Kjeldahla) oraz plon białka i suchej masy określano po 4, 5, 7 i 9 tygodniach od wschodów roślin oraz po zaschnięciu roślin. Nawożenie azotem organicznym, zastosowane z właściwie dobraną dawką azotu mineralnego i precyzyjnym nawadnianiem, zapewniło w uprawie ziemniaka uzyskiwanie najwyższych plonów białka i suchej masy, odpowiednio 900 kg i 14 t z hektara. Zastosowanie w czasie wegetacji uzupełniających dawek azotu mineralnego, zwiększyło końcowy plon białka o 23%, zaś plon suchej masy o 15%. Stwierdzono wysoce istotną zależność liniową między nagromadzaniem plonów białka i suchej masy. Szczególnie intensywny przyrost plonu białka i suchej masy wystąpił w okresie od 60 do 105 dnia po wschodach, czyli do końca wegetacji. Dużemu przyrostowi zawartości suchej masy (o 9%), w okresie między 49 a 105 dniem po wschodach, towarzyszył ustabilizowany poziom białka wynoszący około 6,5% w suchej masie.
Doświadczenie przeprowadzono w latach 2003-2005 w IHAR Jadwisin. Badano wpływ nawożenia N (w zakresie 0-150 w I i II i 0-200 kg N·ha⁻¹ w III terminie zbioru) i terminu zbioru na plon i wybrane cechy składu chemicznego bulw (sucha masa, skrobia, azotany i N ogółem) czterech wczesnych odmian ziemniaka: Denar, Karatop, Gracja i Korona. Nawożenie N wpływało istotnie na plon bulw po 75 dniach od posadzenia i po dojrzeniu, zawartość N ogółem i azotanów we wszystkich terminach zbioru, natomiast nie miało wpływu na plon bulw po 60 dniach od posadzenia oraz zawartość suchej masy i skrobi bulw dojrzałych. Bulwy niedojrzałe zbierane po 60 dniach od posadzenia charakteryzowały się najmniejszą zawartością suchej masy, a największą N ogółem i azotanów. Wraz ze wzrostem bulw wzrastała zawartość suchej masy i skrobi a zmniejszała się koncentracja azotu i azotanów w bulwach. Dopuszczalny poziom 200 mg NO₃·kg⁻¹ św. masy bulw został przekroczony w bulwach po 60 dniach od posadzenia przy nawożeniu dawkami azotu 100 i 150 kg N·ha⁻¹. Odmiana Denar w okresie wegetacji 2003-2005 wydała najwyższy plon bulw dojrzałych 44,1 t·ha⁻¹. Plon odmiany Gracja zebranej po 75 dniach od posadzenia zawierał 22% suchej masy. Odmiana ta, zatem jako jedyna spełnia warunki przydatnej do produkcji frytek z ziemniaków zebranych na początku lipca. Oszacowanie zatem wymagań odnośnie azotu dla odmian ziemniaka jest bardzo ważne zarówno ze względu na plon, jakość jak i środowisko.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.