Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 31

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Developmental processes during in vitro culture are influenced by many environmental factors, which are required to start regeneration programs encoded in the genome. Isolation of explants and their in vitro culture might cause oxidative imbalance in cells. The aim of the experiment was to determine the effects of osmotic potential of medium on the in vitro regeneration focusing on the oxidative stress. Regenerating callus of Triticum aestivum and Vicia faba ssp. minor were obtained from immature embryos and non-regenerating from mature embryos. Callus after four week induction was placed for three weeks on the media with 3% sucrose (ok. -0.42 MPA), 6% sucrose (ok. -0.71 MPA), and 3% sucrose together with 7% mannitol (ok. -1.33 MPA). After that, the amount of endogenous H₂O₂ and activity of SOD, CAT and POD were measured during the subsequent days of callus culture. 6% sucrose inhibited regeneration of wheat callus, and addition of 7% mannitol stimulated shoot regeneration in comparison with 3% sucrose, whereas did not change regeneration potential of field bean callus. Regenerating callus of wheat accumulated less endogenous H₂O₂ than nonregenerating one and showed a higher activity of SOD, CAT and POD. Regenerating callus of field bean showed a higher amount of endogenous H₂O₂ and antioxidative enzymes. The results of the experiments indicated that the oxidative stress caused by changes of osmotic potential of medium and type of carbohydrates play an important role in regulation of regeneration processes. The activities of antioxidative enzymes and endogenous level of H₂O₂ can be used in prognosis for the ability of tissues to differentiate and regenerate.
W pracy określono zmiany aktywności enzymów antyoksydacyjnych podczas różnicowania i regeneracji kalusa bobiku w kulturach in vitro. Badania prowadzono na dwóch rodzajach kalusa: regenerującym, otrzymanym z niedojrzałych zarodków i nieregenerującym, otrzymanym z dojrzałych zarodków. Eksplantaty oraz 3 tygodniowy kalus bobiku, zdolne do regeneracji produkowały większe ilości nadtlenku wodoru (H₂O₂) w porównaniu z eksplantatami i kalusem nieregenerującym. W ciągu kolejnych 7 dni prowadzenia kultury ilość H₂O₂ utrzymywała się na stałym poziomie, a następnie gwałtownie wzrastała niezależnie od zdolności regeneracyjnych kalusa. Aktywności enzymów antyoksydacyjnych: dysmutazy ponadtlenkowej (SOD), katalazy (CAT) i peroksydazy (POD) były wyższe w eksplantatach i kalusie regenerującym po 3 tygodniach indukcji, w porównaniu z eksplantatami i kalusem nieregenerującym. Aktywności te zmieniały się również w zależności od warunków hodowli, modyfikujących różnicowanie kalusa. Warunki stymulacji regeneracji (temperatura 4°C) i inhibicji (temperatura 30°C) istotnie zwiększały aktywność SOD, CAT i POD w komórkach kalusa nieregenerującego, w porównaniu z kalusem rosnącym w temperaturze 25°C. Kalus regenerujący rosnący w 25°C charakteryzował się większą aktywnością SOD i POD niż kalus nieregenerujący. Ich aktywność stopniowo malała do 7 dnia prowadzenia kultury, a w kolejnych dniach ponownie wzrastała. Aktywność CAT w kalusie regenerującym i nieregenerującym utrzymywała się na porównywalnym poziomie do 14 dnia prowadzenia kultury, następnie jej aktywność malała w kalusie regenerującym, a znacząco wzrastała w kalusie niezdolnym do regeneracji. Z przeprowadzonych badań wynika, że zdolność tkanek do regeneracji zależy od stanu fizjologicznego komórek i może mieć bezpośredni związek z produkcją nadtlenku wodoru i reaktywnych form tlenu. Zmiany aktywności enzymów oraz ilości endogennego H₂O₂ w badanych tkankach sugerują, że H₂O₂ może być jednym z czynników stymulującym regenerację.
The aim of the first experiment was to study the effect of medium composition (MS and N6) on intracellular H₂O₂ content in maize genotype (two singlecross maize hybrids: K103 × K85 and KOC 9431). After 4 and 6 weeks of culture statistically significant genotypie differences in the increase of fresh mater were observed. For K103 × K85 genotype, the fresh matter was higher than KOC 9431. The MS medium was better for callus induction for both genotypes. The increase of K103 × K85 and fresh matter was accompanying the increase of H₂O₂ content. After 6 weeks of culture the K103 × K85 genotype accumulated the higher amount of H₂O₂ in 1 g fresh matter than KOC 9431. The higher inorganic nitrogen level (MS) stimulated hydrogen peroxide production in K103 × K85 callus and inhibited in KOC 9431 callus. In the second experiment we analysed the influence of light spectral on intracellular H₂O₂ level and the total content of phenols. K103 × K85 genotype was chosen as a more sensitive genotype to study light stress conditions. Blue- light-grown callus exhibited lower H₂O₂ level (86% control), than dark- (91%), red- (95%) and white-light-grown one (100%). The lower content of phenols was obtained in callus cultured under blue- (75% control) and red-light conditions (63% control).
Katalazy pełnią kluczową rolę w systemie antyoksydacyjnym, co tłumaczy ich obecność zarówno u bakterii tlenowych i drożdży, jak i u roślin wyższych i zwierząt. Geny katalaz roślinnych charakteryzują się rozwojowo- i tkankowo-specyficzną ekspresją niezależną, bądź zależną od światła. Ponadto, w promotorach posiadają elementy związane z odpowiedzią na różnego rodzaju stres (czynniki fizyczne, chemiczne i biologiczne). Badania wzorca ekspresji genu katalazy przeprowadzono na pszenicy ozimej odmiany Kamila. W oparciu o sekwencję cDNA Cat2 pszenicy (NCBI numer sekwencji X94352) zaprojektowano startery i wykonano reakcję PCR w celu uzyskania fragmentu długości 580 par zasad, który wklonowano do wektora pCRII TOPO i zsekwencjonowano. Sondę wyznakowano radioizotopowo metodą transkrypcji in vitro i wykonano hybrydyzację northern. Otrzymano sygnał dla transkryptu wielkości około 1900 par zasad. Przeprowadzono również analizę zmiany wzorca ekspresji genu katalazy (Cat2) w eksplantatach T. aestivum oraz korelację z ilością endogennego nadtlenku wodoru w każdej próbie. Zaobserwowano wyższą ekspresj ę katalazy w eksplantatach oraz kalusie nieregenerujących, niż w eksplantatach i kalusie regenerujących. Nieregenerujące eksplantaty miały wyższy poziom transkrypcji Cat2, niż nieregenerujacy kalus w przeciwieństwie do tkanek regenerujących. Analiza sugeruje, że zmiana wzorca ekspresji katalazy następuje w wyniku zastosowania warunków modyfikujących dyferencjację kalusa, przyczyniających się do gromadzenia H₂O₂, będącego jednocześnie wtórnym przekaźnikiem sygnału w inicjacji regeneracji.
Dysmutazy ponadtlenkowe pełnią kluczową rolę w systemie antyoksydacyjnym, a ich obecność stwierdzono zarówno u bakterii tlenowych i drożdży, jak i u roślin wyższych i zwierząt. Badania dotyczące wpływu warunków stymulujących bądź hamujących dyferencjację kalusa na wzorzec ekspresji genu manganowej dysmutazy ponadtlenkowej przeprowadzono na bobiku odmiany Nadwiślański (Vicia faba ssp. minor). W oparciu o sekwencje dostępne w banku genów NCBI (National Center for Biotechnology Information), zaprojektowano startery i wykonano reakcję PCR w celu uzyskania fragmentu 318 pz, który wklonowano do wektora pCR®TOPII, zsekwencjonowano i użyto jako sondę do hybrydyzacji typu northern. Sondę wyznakowano radioizotopowo metodą transkrypcji in vitro, a po hybrydyzacji otrzymano sygnał dla transkryptu wielkości około tysiąca nukleotydów. Badania wykazały, że gen MnSod ulega wyższej ekspresji w kalusie regenerującym niż nieregeneruj ącym bobiku.
Związki fenolowe są jednym z czynników uniemożliwiającymi regenerację w kulturach in vitro. Produkty ich utleniania, chinony, powodują brunatnienie tkanek, nekrozy, a następnie obumieranie całego kalusa. Ich rola w procesie regeneracji nie została jednoznacznie określona, ponieważ są one znane zarówno jako antyoksydanty jak i inhibitory wzrostu. Celem prowadzonych badań było określenie ilości endogennych związków fenolowych w zależności od zdolności regeneracyjnych kalusa i warunków prowadzenia kultury. W wyniku przeprowadzonych eksperymentów stwierdzono, że endogenny poziom związków fenolowych zależał od rodzaju tkanki, jej zdolności regeneracyjnych i gatunku rośliny. Eksplantaty zawierały kilkakrotnie więcej związków fenolowych niż kalus. Największą ilość związków fenolowych zawierały eksplantaty bobiku, ok. 15-18 mg·g⁻¹ św. m., a najmniej rzepaku, ok. 8 mg·g⁻¹ św. m. Również kalus bobiku zawierał ok. 10-krotnie więcej związków fenolowych w porównaniu z kalusem pszenicy i rzepaku. Eksplantaty niedojrzałych zarodków i kalus regenerujący, zawierały mniejsze ilości związków fenolowych w porównaniu z tkankami, z których regeneracja nie powiodła się. W kalusie zdolnym do regeneracji, w początkowym etapie organogenezy, kiedy obserwowano powstawanie centrów merystematycznych odnotowano znaczący wzrost zawartości związków fenolowych. Natomiast kalus ze zregenerowanymi pędami charakteryzował się ich zawartością na poziomie tkanki nieróżnicującej. Ilość endogennych związków fenolowych była również zależna od temperatury stymulującej regenerację. Po okresie wzrostu w 4°C, kalus bobiku i rzepaku zdolny do regeneracji syntetyzował większe ilości związków fenolowych w porównaniu z kalusem rosnącym w 25°C i 30°C. Temperatura nie miała istotnego wpływu na ilość związków fenolowych w kalusie pszenicy.
This paper reviews plant ascorbate peroxidases (APX), an important part of the antioxidative system, maintaining the balance and uninterrupted functioning of the plant cell. The main role of APXs is to control the hydrogen peroxide concentration in cells. In reaction the enzymes use ascorbate as an electron donor. The active site is highly conserved by every member of the APX family. APXs belong to class I of the superfamily of bacterial, fungal and plant peroxidases. All the isoforms differ from each other in molecular weight, optimal pH, stability, substrate specificity, localization and level of response to specific stress conditions. It is suggested, however, that the responsible genes originated from one common gene by multiple duplication events followed by natural selection.
Poziom metylacji DNA u roślin jest modyfikowany podczas rozwoju i różnicowania. Przeprowadzone badania miały na celu zbadanie poziomu metylacji cytozyny w sekwencjach kodujących rRNA. Materiał do badań stanowiły tkanki kalusowe regenerujące i nieregenerujące otrzymane z niedojrzałych kwiatostanów oraz zarodków pszenicy. DNA genomowe trawiono enzymami HpaII i MspI, różniącymi się wrażliwością na metylację rozpoznawanej sekwencji CCGG. Zastosowano metodę hybrydyzacji Southern dla uwidocznienia fragmentów hybrydyzujących do sond molekularnych 18S rRNA grochu oraz 25S rRNA pszenicy. Wyniki hybrydyzacji potwierdzają, że cytozyny w rRNA w tkankach kalusowych regenerujących i niezdolnych do regeneracji otrzymane z niedojrzałych kwiatostanów oraz zarodków pszenicy są zmetylowane. Nie wykazano różnic w poziomie metylacji pomiędzy poszczególnymi badanymi tkankami kalusowymi.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.