Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 19

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Dawka pokarmowa o podwyższonym o 15% poziomie energii netto zawierała śrutowane ziarno kukurydzy oraz dodatek chronionej DL-metioniny. Badanie kierunku i natężenia fermentacji węglowodanów oraz przemian związków azotowych dawki w przedżołądkach. i trawieńcu przeprowadzono na 10-miesięcznych tryczkach z przetoką rasy merynos polski. Stwierdzono wzrost ilości lotnych kwasów tłuszczowych (o 29% i mniejszą koncentracją amoniaku (o 19%) w płynie żwaczowym oraz poprawę wskaźników wykorzystania azotu białkowego w przedżołądkach przy zwiększeniu podaży energii w diecie.
W żywieniu owiec zastosowano formę chronioną białka łatwo hydrolizującego (rdzeń kazeinowy osłonięty natłuszczoną etylocelulozą) oraz węglowodany o ograniczonej podatności na fermentację w przed żołądkach (ziarno kukurydzy). Jeden z zestawów eksperymentalnych zawierał również dodatek siarczanu sodu. Analiza chemiczna treści żwacza i dwunastnicy tryczków z przetoką umożliwiła ustalenie kierunku oraz zakresu metabolizmu składników pokarmowych dawek. W drugiej fazie badań dokonano oceny wykorzystania energii oraz białka zmodyfikowanej diety przez obserwacje wzrostu i produkcyjności wełnistej młodych ma­ciorek merynosa polskiego. Ustalono, że zastosowanie osłony dla części białka dawki wpłynęło na ogra­niczenie jego strat, o czym świadczy obniżenie koncentracji amoniaku w płynnej treści żwacza oraz wzrost ilości azotu ogólnego i nieamonowego w dwunastnicy. Udział siarczanu sodu przyczynił się do zwolnienia tempa fermentacji i pogłębienia jej propionowego charakteru, w stosunku do zaobserwowanego w dietach z kukurydzą. Zastąpienie 1/3 białka ogólnego dawki formą chronioną w 40% przed degradacją mikrobiologiczną, a części węglowodanów łatwo fermentujących - ziarnem kukurydzy, przy równoczesnym zastosowaniu siarczanu sodu w żywieniu maciorek rosnących (VI-XI miesiąca życia) spowodowało: 10-procentowy wzrost wydajności wełny czystej, przy mniejszym jednostkowym zużyciu energii netto (o 9,l%, białka ogólnego (o 8,5%) i suchej masy (о 11,3%) 22,7% efektywniejsze wykorzystanie energii metabolicznej na tworzenie wełny niż u owiec żywionych tradycyjnie. Stwierdzono też, że przy podobnym zużyciu energii (netto i metabolicznej), białka ogólnego i suchej masy na jednostką przyrostu masy ciała, znacznie lepsze było fizjologiczne wykorzystanie energii metabolicznej w grupie doświadczalnej niż kontrolnej (współczynnik produkcyjny wyższy o 8,5%).
Был разработан и предложен лабораторный метод определения рандемана шерсти, основанный на одновременном экстрагировании жира растворителем и отмыве пота и загрязнений водой. Была применена также карбонизация растительных загрязнений. Основой проверки этого варианта яволялся сравнительный анализ трех методов: Миллера, Кронахера и предложенного автором. Полученные результаты были сходными в анализированных версиях (коэффициент согласия 0,93), а насложная методика, доступность оборудования и химических реагентов и значительное сокращение времени определений возволяют применять указанный метод в широком масштабе.
Maciorki rasy merynos polski żywiono przez 180 dni (VI-XI miesiąc życia) zestawami zawierającymi kazeinę (chroniną osłonką etylocelulozową przed degradacją mikrobiologiczną) oraz siarczan sodu. W dawkach eksperymentalnych zróżnicowano koncentrację białka i energii. Dokonano oceny jakości pozyskanej wełny, określając równocześnie masę wy­twarzanego włókna oraz retencję białka i energii w runie. Stwierdzono, że istotnie większe tempo syntezy keratyny wełny nie spowodowało obniżenia wytrzymałości włókna i zmiany sortymentu wełny, natomiast z odejściem od tradycyjnego żywienia zwiększyła się równomierność średnicy włókna. Nastąpiła poprawa wyrównania jego wytrzymałości i wydłużenia zerwania. Wełna zachowała białą barwę, a udział włókna keratynowego w runach był podobny jak przy tradycyjnych zestawach paszowych. Zmniejszyła się ilość tłuszczu w wełnie potnej.
Określono wpływ dwu wykotów matek rasy merynos polski w ciągu jednego roku na ich mleczność oraz rozwój i wzrost potomstwu w tradycyjnym systemie ich odchowu. Wyniki wskazują na dobrą kondycję matek obciążonych dodatkową ciążą i laktacją przy nieznacznym zmniejszeniu wydajności mleka w drugim cyklu rozpłodowym. Jagnięta rozwijały się prawidłowo w obu cyklach rozpłodowych. Obniżeniu uległa jedynie jednostkowa wydajność wełny u jagniąt z dodatkowego cyklu rozpłodowego przy korzystnych parametrach jakościowych ich okrywy wełnistej.
Badania przeprowadzono na 45 matkach rasy merynos polski, które po regulacji funkcji układu rozrodczego we wczesnym okresie poporodowym, metodą Chrono-Gest, wydały potomstwo. Tą samą metodą 28-29 dnia po wykocie matki powtórnie poddano regulacji hormonalnej. Jagnięta w każdym cyklu pozostawały przy matkach do czasu odsadzenia w wieku 100 dni. W drugim sterowanym cyklu rozpłodowym uzyskano 22.2% płodności, 130% plenności oraz 69.2% odchowu jagniąt (plenność gospodarcza 20%). W porównaniu z grupą kontrolną (35 matek) nie stwierdzono ujemnego wpływu zwiększenia częstotliwości wykotów na kondycję matek i ich mleczność oraz wzrost i rozwój pozyskiwanych jagniąt
Młode maciorki rasy merynos polski żywiono przez 180 dni dawkami, w których zwiększono koncentrację energii, stosując równocześnie udział wolno fermentującego ziarna kukurydzy oraz dodatek chronionej DL-metioniny, Dokonano oceny produkcyjności owiec i jakości pozyskanej od nich wełny. Określono stopień wykorzystania składników pokarmowych. Dobowe przyrosty masy ciała maciorek, otrzymujących eksperymentalną dawkę, były większe o 18,4%, a wydajność strzyżna - o 22%, przy mniejszym o 15-18% zużyciu białka, lecz nieco gorszym współczynniku produkcyjnego wykorzystania energii metabolicznej dawki (0,39) niż w grupie żywionej tradycyjnie (0,45). Wysoki poziom wydajności, oprócz istotnego obniżenia wytrzymałości mechanicznej włókna, nie spowodował pogorszenia jakości wełny.
W zestawach paszowych, stosowanych w żywieniu rosnących maciorek merynosa polskiego, zastąpiono część białka roślinnego kazeiną pokrytą osłonką etylocelulozową i zastosowano dodatek siarczanu sodu. Diety grup eksperymentalnych zróżnicowano koncentracją składników pokarmowych, zwiększając w jednej z nich ilość białka ogólnego o 20%, a energii o 15% w stosunku do norm żywienia zwierząt. Wyznaczono wskaźniki wzrostu i rozwoju maciorek oraz wydajności wełnistej, pozwalające określić stopień wpływu czynnika doświadczalnego na poziom ich wartości w grupach eksperymentalnych oraz odniesienie ich do wielkości ustalonych dla owiec żywionych tradycyjnie. Stwierdzono, że udział białka chronionego otoczką i siarczanu sodu w dawkach pokarmowych dla maciorek w VI-XI miesiącu życia, w zależności od koncentracji energii, przyspieszył ich wzrost i rozwój (od 0,5 do 2 miesięcy), zwiększył dzienne przyrosty (do 22%), przy zachowaniu prawidłowych proporcji poszczególnych partii tułowia. Produkcja wełny byla wyższa o 10-19%, a wydajność wzrostowa białka (PER) korzystniejsza przy normatywnej jego koncentracji w dawce.
Maciorki rasy merynos polski żywiono od VI do XI miesiąca życia dawkami pokarmowymi o zwiększonej koncentracji energii i udziale DL-metioniny chronionej, zróżnicowanym rodzajem białka. Jedna grupa otrzymywała zestawy z białkiem roślinnym, druga - z udziałem mączki rybnej (1/3 białka ogólnego dawki stanowiło białko zwierzęce). Prowadzono obserwacje okresowych zmian średnicy włókna wełnianego i tempa przyrastania jego długości naturalnej, po 6 miesiącach stosowania eksperymentalnych diet określono wartość wskaźników wytrzymałości mechanicznej pojedynczego włók­na, wyznaczając równocześnie ilość tłuszczu wełnianego, a także wilgotność run. Stwierdzono, że zastąpienie części białka roślinnego formą bardziej odporną na degradację w żwaczu wpłynęło korzystnie na wyrównanie średnicy włosa przy wysoko istotnie większym tempie keratynizacji. Podobnie jak poziom cystyny, wzrosła wytrzymałość właściwa włókna (o 9%). Wilgotność i natłuszczenie wełny, a także wydłużenie zerwania włosa, nie uległy zmianie w stosunku do wartości cech ustalonych dla wełny maciorek otrzymujących wyżej energetyczną (o 15%) dawkę wzbogaconą metioniną chronioną ( 0,12-0,15% SM dawki), w której nie zmieniono źródła białka.
Badania przeprowadzono na 60 owcach maciorkach, rasy merynos polski, w wieku 4,5 miesiąca, podzielonych metodą analogów na 5 grup, po 12 zwierząt v każdej grupie. Owce z grupy I (kontrolnej), otrzymywały pasze podstawowe i składzie: siano łąkowe, wysłodki buraczane, mieszanka treściwa CJ. Owce z grup doświadczalnych otrzymywały pasze podstawowe z zestawami białka chronionego kazeina osłonięta otoczką etylocelulozową nasyconą tłuszczem roślinnym), dodatek siarczanu sodu, DL-metioniny chronionej ze zwiększoną ilością energii oraz mączkę rybną z podwyższoną ilością energii. Zastosowane dodatki miały działać stymulująco na procesy metaboliczne ustroju, zwiększyć stopień wykorzystania paszy, przyrosty masy ciała i wydajność wełny. Badane zwierzęta były pod stałą opieką lekarsko-weterynaryjną. Wykonano badania hematologiczne i biochemiczne krwi oraz badania histopatologiczne punktatów wątroby. W wyniku analizy badań klinicznych i laboratoryjnych wykazano konieczność stałej kontroli stanu zdrowia zwierząt otrzymujących w dawce pokarmowej różnego rodzaju dodatki paszowe.
Badania przeprowadzono na 16 maciorkach wieloródkach, u których zwiększono czę­stotliwość wykotów w ciągu roku do 1.86, stosując stymulację hormonalną metodą Chrono- Gest. Próby krwi do badań hematologicznych i biochemicznych pobierano czterokrotnie: I - w 100. dniu 1. badanej laktacji, który był równocześnie 55. dniem kolejnej ciąży, II - 140. dniu ciąży, III - w 30. dniu 2. badanej laktacji i IV - w 100. dniu 2. laktacji, który był równocześnie 55. dniem kolejnej ciąży. W tych samych terminach pobrano próby krwi od 12 maciorek użytkowanych tradycyjnie, przy jednym wykocie w ciągu roku. Stwierdzono, że intensywne użytkowanie rozpłodowe, przy zachowaniu 100-dniowej laktacji, może prowadzić do zmian w hematologicznym obrazie krwi oraz zaburzeń funkcyj­nych wątroby i nieprawidłowości przemiany mineralnej, szczególnie Ca i Mg. Racjonalne żywienie maciorek jest podstawowym warunkiem stosowania tego systemu reprodukcji.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.