Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 113

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 6 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 6 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
The research proved, that the stubble catch crops may be an important component of crop rotation, particularly in case of cereal abundance in the cropping system. Ploughing down of the stubble catch-crop provides the organic matter, improves the soil condition and sanitary conditons of the crop, and as a result increases yield of subsequent crop. The stubble catch-crops play also an important role in environment protection, reducing in great extent the leaching of nutrients (mainly nitrogen) to the ground water. Among the species suitable for stubble catch-crops the Cruciferae are preferable. Pre-sowing soll tillage for that group of crops seems to be not cleared up so far.
Celem zrealizowanego w latach 2003 i 2004 doświadczenia polowego było określenie plono­twórczej reakcji pszenicy jarej, odmiany jakościowej na różne dawki nawożenia azotem w warunkach przyorywania międzyplonów ścierniskowych. Założono je metodą losowanych podbloków w 4 powtórzeniach. Czynnik pierwszego rzędu stanowiły trzy warianty uprawy pszenicy z przedsiewnym przyorywaniem międzyplonów: 1) bez międzyplonów ścierniskowych; 2) międzyplon z gorczycy białej; 3) międzyplon z mieszanki roślin strączkowych z niemotylkowymi. Czynnikiem drugiego rzędu były cztery dawki nawożenia azotowego: 0; 40 kg (40I); 80 kg (40I + 40II); 120 kg (40I + 40II + 40III). Termin stosowania azotu: I — przed siewem pszenicy, II — w fazie strzelania w źdźbło (2 kolanko), III — kłoszenie się roślin. Pszenicę jarą odmiany Torka wysiewano w ilości zapewniającej obsadę 500 roślin na 1 m2. Wykazano, że każda wyższa dawka nawożenia azotem powodowała sukcesywny i istotny wzrost plonów ziarna pszenicy. Plony ziarna uzyskane w uprawie pszenicy bez nawożenia azotem były o 7,6% mniejsze niż po zastosowaniu dawki 40 kg N, o 15,1% od stwierdzonych po dawce 80 kg N oraz o 17,8% kiedy pszenicę zasilano 120 kg azotu na ha. Przyorywanie biomasy międzyplonu miało różny wpływ na kształtowanie się plonów pszenicy jarej. Po przyoraniu mieszanki plon ziarna był istotnie większy, niż w uprawie bez międzyplonu, a po gorczycy mniejszy. Przyorując pod pszenicę jarą mieszankę strączkowo-niemotylkową lub uprawiając roślinę testową bez międzyplonu wystarczającą dawką nawożenia mineralnego było 80 kg N·ha-1, natomiast przyorując gorczycę białą jeszcze dawka 120 kg N·ha-1 powodowała znaczny wzrost plonu ziarna pszenicy.
W latach 1993-1996 na polach Rolniczego Zakładu Doświadczalneg AR we Wrocławiu porównywano dwa poziomy nawożenia mineralnego pszenicy ozimej i dwa rodzaje przyorywanych pod nią międzyplonów ścierniskowych. Stwierdzono, że zawartość podstawowych składników mineralnych, zarówno w ziarnie jak i słomie, znacząco została różnicowana głównie przez czynnik nawożenia mineralnego. Natomiast zastosowanie pod pszenicę międzyplonów ścierniskowych wywarło wpływ tylko na zawartość w niej azotu. Zarówno efektywność rolnicza, jak i fizjologiczna nawożenia mineralnego NPK w przypadku stosowania pod pszenicę mieszanki roślin strączkowych z niemotylkowymi była najsłabsza i wyniosła odpowiednio dla N - 3,3 i 5,4; dla P₂O₅ - 3,8 i 21,1 oraz dla K₂O - 3,3 i 3,2 kg ziarna na 1 kg zastosowanego nawozu. Natomiast w pszenicy uprawianej po przyoranym rzepaku obie efektywności nieznacznie przewyższyły uzyskane na obiektach bez międzyplonu. Efektywność rolnicza w tych wariantach dla azotu i potasu kształtowała się na poziomie 8,7, a dla fosforu 10,2 kg ziarna na 1 kg zastosowanego składnika.
Celem badań, przeprowadzonych w latach 1998-2000, było określenie wybranych właściwości fizycznych gleby po zastosowaniu trzech sposobów przedsiewnej uprawy pszenicy ozimej. Wykazano dużą zależność badanych cech od ilości opadów oraz sposobu uprawy przedsiewnej. Zastąpienie uprawy tradycyjnej siewem bezpośrednim wpłynęło na większe uwilgotnienie gleby, zmniejszenie porowatości ogólnej i kapilarnej oraz zwiększenie gęstości i zwięzłości warstwy ornej. Odmienne kształtowanie się tych właściwości gleby następowało w roku o zwiększonych opadach atmosferycznych.
Właściwości fizyczne gleby określone w czasie kwitnienia pszenicy ozimej zależały od warunków pogodowych, zwłaszcza od ilości opadów. Wilgotność gleby w uprawie bezpłużnej i tradycyjnej była na zbliżonym poziomie. Niekorzystnie na tę cechę wpłynął natomiast siew pszenicy w mulcz z koniczyny białej, istotnie obniżając uwilgotnienie warstwy ornej, zwłaszcza w roku o mniejszych opadach atmosferycznych. Siew bezpośredni pszenicy, w porównaniu z uprawą tradycyjną, istotnie obniżył porowatość ogólną gleby, zwiększył jej porowatość kapilarną, gęstość objętościową oraz zwięzłość. Wysiew pszenicy w międzyplon kształtował natomiast porowatość ogólną i gęstość objętościową podobnie jak uprawa tradycyjna, a porowatość kapilarną – jak siew bezpłużny. Uprawa bez wykonania orki siewnej w warstwie 0-10 cm spowodowała zmniejszenie, a w warstwie 10-20 cm – wzrost zwięzłości warstwy ornej w porównaniu z wykazaną w uprawie tradycyjnej. Jeszcze większą zbitość głębszej warstwy spowodował wysiew pszenicy w mulcz z koniczyny białej, istotnie wyższą zarówno w stosunku do stwierdzonej w siewie tradycyjnym, jak i bezpośrednim.
Badania nad udziałem gatunków z rodzaju Solidago spp. w zbiorowiskach roślinnych zasiedlają¬cych użytki porolne na terenie powiatu wrocławskiego prowadzono w latach 2004-2010. Materiał wyjściowy stanowiło 147 zdjęć fitosocjologicznych wykonanych w 21 stanowiskach różniących się czasem, jaki upłynął od zaniechania uprawy. Wyróżniono tereny odłogowane do 5 lat, od 5-10 i powyżej 10 lat. W badanych zbiorowiskach oznaczono łącznie 97 gatunków należących do 25 rodzin. Nie¬zależnie od wieku odłogu najliczniej występowały gatunki należące do rodziny Asteraceae (24 gatunki). Wśród wszystkich gatunków oznaczono 3 należące do rodzaju Solidago sp. Były to Solidago canadensis, S. gigantea i S. virgaurea, z których największy udział w pokryciu miała Solidago gigantea. Stwierdzono, że wraz z czasem trwania odłogowania procentowy udział wszystkich tych gatunków w pokryciu powierzchni odłogów zmniejszał się. Dla Solidago gigantea na odłogach najmłodszych określono 14,5% udział w pokryciu, na odłogach 5-10-letnich 13,3%, a na najstar¬szych 2,9%. Dla Solidago canadensis i Solidago virgaurea wartości te wynosiły odpowiednio: 6,9, 0,8 i 3,0% oraz 4,2, 0 i 0,6%.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 6 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.