Kongres Ekonomistów Polskich potwierdził, że nauki eko-nomiczne (ekonomia teoretyczna i nauki stosowane) zajmu¬ją się wieloma obszarami badawczymi oraz aktualnymi pro-blemami polskiego rozwoju społeczno-gospodarczego, w tym sektora rolno-żywnościowego i wsi. Opierają się na do-świadczeniach polskich i zagranicznych w zakresie prakty¬ki gospodarczej, jak i dorobku naukowym, zarówno polskim, jak i zagranicznym. Wielu autorów referatów odrzuca ekono¬mię neoklasyczną na rzecz ekonomii zrównoważonego roz¬woju. Trudno jednakże, przynajmniej na razie, mówić o pol¬skiej szkole, czy polskiej teorii rozwoju społeczno-gospodar¬czego, mimo pewnych doświadczeń i analiz naukowych doty¬czących transformacji ustrojowej w Polsce. Pomimo różnorodności tematyki Kongresu poświęconej sek¬torowi rolno-żywnościowemu i wsi nie omówiono dostatecz¬nie wszystkich problemów, np. dotyczących polskiego prze¬mysłu rolno-spożywczego, bezpieczeństwa żywności (food safety), zagrożeń dla naturalnego środowiska przyrodnicze¬go, (jakości życia na wsi) związanych z rosnącą koncentra¬cją produkcji i stosowaniem nowych technologii (np. ciężkie¬go sprzętu na gruntach marginalnych, łąkowych) oraz sfer ubóstwa na wsi. Prezentowane referaty prawie wcale nie po¬kazywały ujemnych skutków modernizacji rolnictwa, zmian struktury agrarnej (gwałtowny spadek pogłowia zwierząt go-spodarskich w gospodarstwach mniejszych obszarowo, za-nikanie etosu pracy na wsi) a także, negatywnych skutków dla rynku żywnościowego, rozwoju biogospodarki, (zbyt re-strykcyjne przepisy administracyjno-weterynaryjne dotyczą¬ce gospodarstw rolnych, zniechęcające do produkcji, zwłaszcza zwierzęcej, wzrost cen żywności). Mimo tych zastrzeżeń, referaty Kongresu, dotyczące sektora rolno-żywnościowego i wsi, należy ocenić pozytywnie, jako przyczynek do dyskusji nad przyszłością sektora.