Planowanie przestrzenne i oceny oddziaływania na środowisko są podstawowymi prewencyjnymi instrumentami zarządzania środowiskiem i jego ochrony, realizowanymi w myśl II Polityki ekologicznej państwa. Polityka ta ma zapewnić ochronę środowiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju, zapisaną w art. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej, jak również w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska i ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej, określone w tej ostatniej ustawie, przyjmują również za podstawę działań ład przestrzenny. Cele, jakim mają służyć oba instrumenty zarządzania środowiskiem, mają ścisłe odzwierciedlenie w definicjach ustawowych. Zgodnie z art. 3 pkt 50 ustawy Prawo ochrony środowiska, zrównoważonym rozwojem jest „taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń". Z kolei w art. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym definiuje się ład przestrzenny jako „takie kształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno- gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne". Zasady zrównoważonego rozwoju i ładu przestrzennego ściśle są ze sobą powiązane i wzajemnie się uzupełniają i przenikają. Jak określa się w II Polityce ekologicznej państwa, w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym działaniem realizującym te zasady ma być korzystne dla środowiska kształtowanie przestrzenne w osadnictwie i poszczególnych innych dziedzinach działalności człowieka, a także zabezpieczenie ochrony wartości przyrodniczych, krajobrazowych i kulturowych oraz funkcji ekologicznych poszczególnych obszarów poprzez uwzględnianie warunków ich zachowania w planach zagospodarowania przestrzennego oraz w związanych z tymi planami decyzjach, programach, ocenach, studiach i ekspertyzach. System planowania przestrzennego stanowi jedno z podstawowych narzędzi nie tylko zarządzania środowiskiem, ale również realizowania w polityce państwa zasady regionalizacji (tj. dostosowania kierunków i sposobów działania w zakresie rozwoju poszczególnych obszarów kraju do ich zróżnicowanych predyspozycji) oraz zasady integrowania ze sobą polityk w różnych dziedzinach gospodarki (i wzajemnego wyważania pomiędzy sobą ich nierzadko rozbieżnych interesów). Spełnieniu tych założonych celów ma pomóc inny instrument zarządzania i ochrony środowiska, jakim jest system ocen oddziaływania na środowisko, określony w ustawie z dnia 27 kwietnia - Prawo ochrony środowiska, zgodnie z którym m.in. dokumenty planistyczne poddawane są ocenie z punktu widzenia ich wpływu na środowisko. Powiązanie planowania przestrzennego z procedurą oceny oddziaływania na środowisko jest konsekwencją wymagań, jakie stawia Dyrektywa 2001/42/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny oddziaływania pewnych planów i programów na środowisko.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.