Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 58

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W publikacji przedstawiono wyniki badań nad akumulacją metali ciężkich przez wybrane gatunki warzyw korzeniowych (marchew, pietruszka, burak ćwikłowy), uprawianych na 10 poletkach doświadczalnych wokół aglomeracji krakowskiej. Doświadczenia założono w latach 1994 - 1995, w rejonach intensywnej produkcji warzywniczej, zróżnicowanych pod względem glebowo-klimatycznym, o różnej lokalizacji w stosunku do źródeł emisji zanieczyszczeń. Określono poziom kadmu, miedzi, ołowiu i cynku w korzeniach spichrzowych warzyw oraz jego uzależnienie od warunków środowiskowych: typu i właściwości gleb, zawartości metali ciężkich w glebach, atmosferycznej depozycji metali. Stwierdzono, że warzywa korzeniowe uprawiane w sąsiedztwie aglomeracji krakowskiej akumulują nadmierne ilości kadmu, ołowiu i cynku, natomiast poziom miedzi w ich organach spichrzowych uznano za naturalny. Z objętych badaniami gatunków największą tendencję do gromadzenia w korzeniu kadmu wykazała marchew, a ołowiu i cynku - burak ćwikłowy. O akumulacji pierwiastków śladowych decydowało położenie stanowiska badawczego w stosunku do najważniejszych emiterów pyłów metalonośnych: Huty im. T. Sendzimira oraz ośrodków eksploatacji rud cynku i ołowiu w sąsiedztwie zachodnich granic województwa krakowskiego. Stwierdzono istnienie istotnego związku pomiędzy poziomem metali w korzeniach warzyw a ich atmosferyczną depozycją, zawartością w glebie oraz wybranymi właściwościami gleby.
Oberżyna jest rośliną ciepłolubną, ale próby polowej uprawy mieszańcowych odmian tego gatunku są podejmowane w Polsce od kilku lat. Opracowana w Katedrze Warzywnictwa z Ekonomiką Ogrodnictwa Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie technologia polowej uprawy oberżyny jest atrakcyjna dla producentów ze względów ekonomicznych, w porównaniu z energochłonną uprawą pod osłonami. Celem przeprowadzonych badań była analiza opłacalności produkcji oberżyny uprawianej w gruncie w warunkach Polski Południowej. W latach 2005-2007 założono doświadczenie polowe w Stacji Doświadczalnej Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie. Doświadczenie obejmowało dwa obiekty: obiekt kontrolny i obiekt ze zmodyfikowanym mikroklimatem uzyskanym poprzez zastosowanie pasów z wysokiej rośliny osłonowej - kukurydzy cukrowej ‘Trophy F1’. Analizowano plonowanie oberżyny ‘Epic F1’ w wymienionych obiektach. W analizie uwzględniono plon oberżyny z lat 2005-2007, średnie ceny hurtowe sprzedaży z tych lat oraz koszty środków użytych do produkcji z 2008 roku. Na ich podstawie obliczono nadwyżkę bezpośrednią. We wszystkich latach badań polowa produkcja oberżyny była opłacalna. Wartość nadwyżki bezpośredniej zależała od plonu, zróżnicowanego w obiektach i latach badań. W latach 2005 i 2007 modyfikacja mikroklimatu nie zwiększyła plonu oberżyny w tym obiekcie, dlatego uzyskano z niego niższą nadwyżkę bezpośrednią. W 2006 roku modyfikacja mikroklimatu przyniosła o 41% większe zyski z uprawy oberżyny w porównaniu do obiektu kontrolnego. Średnio dla lat badań stwierdzono nieznaczną (około 2%) różnicę w opłacalności produkcji pomiędzy obiektem kontrolnym i ze zmodyfikowanym mikroklimatem. Wartość nadwyżki bezpośredniej wyniosła 128.608 PLN∙ha-1 w warunkach kontrolnych i 135.108 PLN∙ha-1 w warunkach mikroklimatu zmodyfikowanego przez zastosowanie pasów osłonowych z kukurydzy.
W publikacji przedstawiono wyniki badań nad akumulacją metali ciężkich przez wybrane gatunki warzyw korzeniowych (marchew, pietruszka, burak ćwikłowy), uprawianych na 10 poletkach doświadczalnych wokół aglomeracji krakowskiej. Doświadczenia założono w latach 1994 - 1995, w rejonach intensywnej produkcji warzywniczej, zróżnicowanych pod względem glebowo-klimatycznym, o różnej lokalizacji w stosunku do źródeł emisji zanieczyszczeń. Określono poziom chromu, żelaza, manganu i niklu w korzeniach spichrzowych warzyw oraz jego uzależnienie od warunków środowiskowych: typu i właściwości gleb, zawartości metali ciężkich w glebach, atmosferycznej depozycji metali. Stwierdzono, że warzywa korzeniowe uprawiane w sąsiedztwie aglomeracji krakowskiej akumulują chrom, żelazo, mangan i nikiel w ilościach przekraczających poziom uznawany za naturalny. Z objętych badaniami gatunków największą tendencję do gromadzenia chromu, żelaza i niklu wykazała pietruszka, natomiast manganu - burak ćwikłowy. O akumulacji pierwiastków śladowych zadecydowały warunki środowiskowe: właściwości gleb stanowisk badawczych oraz położenie w stosunku do źródeł zanieczyszczeń. Potwierdzeniem tych związków były istotne współczynniki korelacji pomiędzy poziomem metali w korzeniach warzyw a ich atmosferyczną depozycją, zawartością w glebie oraz wybranymi właściwościami gleby.
The aim of the investigations was to determine the regularity of pollination and fertilization as dependent on the phenotype of fl ower in eggplant. The experiment was conducted in 2005 and 2006 at the Agricultural University in Kraków, Poland. The object of the investigations was eggplant (Solanum melongena L.) ‘Epic F1’, grown in the open field. Flower phenotype (long-, medium- or short-styled), fruit setting and the number of seeds per fruit were recorded on experimental plants during the flowering period. The number of pollen tubes in the middle of the style and the number on fertilized ovules in ovaries were evaluated for all types of flowers. The course of pollination was different in particular types of eggplant flowers. Differences concerned only the number of pollen tubes and fertilized ovules of short, medium- and long-styled flowers and the number of seeds in the fruit. There was not observed any incompatibility in the growth on pollen tubes in the styles of all types of eggplant flowers. Stereomicroscopy observations of cross sections of the ovaries do not show differences in the formation and position of the ovules on the placenta. Short-styled flowers were characterized by signifi cantly lower pollination and fruit set effi ciency and they produced fruits with a signifi cantly lower number of seeds. The low number of pollen tubes, fertilized ovules and seeds can be a straight consequence of the morphology of short-styled fl owers: small-sized stigmas and spatial separation of anther pores and stigmas, which makes pollination diffi cult.
Seaweed extracts are widely used in agriculture as ecological focus substances applied to improve crop growth and quality. One of the primary benefits they bring is increased effectiveness of fruit setting as well as improved stress tolerance, essential for warm-climate crops cultivated in the nonoptimal environmental conditions of Northern and Central Europe. The aim of this study was a preliminary investigation of any genotype-dependent reaction of eggplant cultivars (Solanum melongena) to application of a standardized extract of the seaweed Ascophyllum nodosum (Göemar BM-86) under field conditions in Poland. The only statistically relevant result of this biostimulant was shown for cultivar ‘Flavine’ F1, where it positively affected the early crop yield and the number of fruits per plant. Fruit quality attributes, including antioxidant activity, as well as selected mineral contents, increased as an effect of biostimulant spraying. This reaction was specific for the cultivars investigated, and it was confirmed by significant differences in the main effects between biostimulant and control treatments for almost all the properties measured. The use of this A. nodosum extract suggested that there could be an improvement in fruit yield and quality in selected eggplant cultivars under field conditions in the temperate climatic zone.
The aim of our research was to show the impact of covering Chinese cabbage (Brassica pekinensis Rupr.), cultivated in Southern Poland in field conditions, with non-woven fleece, on the accumulation of chosen heavy metals in plants. The heavy metals (Cd, Pb, Cu, Mn, Zn) were analyzed in young plants immediately after removing the covers, and in the mature cabbages during harvest. The levels of trace elements in the external and the internal leaves of the cabbage head were also compared. After removing the covers, the lower levels of heavy metals were observed in covered Chinese cabbages in comparison to the control plants grown in an open field. In turn, during harvesting, much higher levels of heavy metals were found in plants covered with fleece, except Mn and Zn, where accumulation did not depend on the method of cultivation. The content of Cd, Pb, and Mn turned out to be much higher in the external leaves in comparison to the internal leaves. However, the internal leaves accumulated statistically much more copper and zinc in comparison to the external leaves of the plants.
Badano wpływ różnych dawek nawożenia azotowego w uprawie na zbiór jesienny kalafiora białego, zielonego i romanesco. Stosowano jednolitą dawkę 100 kg N·ha⁻¹ przedwegetacyjnie w postaci saletrzaku oraz zmienną pogłównie wynoszącą 50 kg, 100 kg oraz 150 kg N·ha⁻¹ w postaci saletry wapniowej. Oceniano jakość róż na podstawie ich średniej masy oraz udziału poszczególnych klas wielkości. Analizowano również strukturę plonu ogólnego oraz występowanie zaburzeń w rozwoju róży. Stwierdzono istotne zwiększenie średniej masy róży w plonie ogólnym i handlowym przy wyższych dawkach azotu, ale tylko u kalafiora białego. Porównywane formy różniły się znacząco pod względem tej cechy. Największe róże odnotowano u kalafiora białego, mniejsze u zielonego i najmniejsze u romanesco. Wysoki udział róż I wyboru uzyskano u kalafiora białego przy najwyższej, a zielonego średniej dawce azotu, wyraźnie niższy u romanesco. Róże o największej średnicy (powyżej 30 cm) wytworzyły wszystkie typy kalafiora pod wpływem najwyższego poziomu nawożenia. Największą liczbą defektów róż w postaci przerośnięcia liśćmi, omszenia, zbrunatnienia, czy występowania pustych kanałów łodygowych cechował się kalafior typu romanesco, mniejszą zielony, a najmniejszą biały. Zaburzenia wystąpiły w różnym nasileniu w kolejnych latach doświadczenia i pozostawały bez jednoznacznego związku z wysokością nawożenia azotowego.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.