Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 32

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W pracy przedstawiono metody oraz wyniki szacowania wartości miernika potencjalnej zdolności retencyjnej obszarów leśnych Nadleśnictwa Doświadczalnego Siemianice na przykładzie leśnictwa Marianka. W toku prowadzonych analiz zauważono duży związek pomiędzy kształtowaniem się wartości miernika zdolności retencyjnej a wiekiem drzewostanów. Z mniejszą siłą związku przyczynowego rysuje się prawidłowość obecności obszarów o dużej potencjalnej zdolności retencyjnej na siedliskach bardziej żyznych, a obszarów o małej potencjalnej zdolności retencyjnej – na siedliskach ubogich.
Wielkopolski Park Narodowy jest położony w środkowej części dorzecza Warty, w centralnej części Wielkopolski, blisko Poznania. Obszar parku jest położony w zachodniej części Wielkopolsko- Mazowieckiego regionu klimatycznego. Krajobraz naturalny jest typu polodowcowego plejstoceńskiej i holoceńskiej budowy. Sosna zwyczajna (Pinus silvestris) jest gatunkiem panującym, ale także obecne są tam: dąb (Quercus robur), brzoza (Betula pendula), olsza (Alnus glutinosa) i buk (Fagus silvatica). Dominujące siedliska to: las świeży, las mieszany świeży i bór mieszany świeży. W pracy prezentowana jest oryginalna metoda oceny wskaźnika potencjalnych zdolności retencyjnych dla Wielkopolskiego Parku Narodowego. Idea metody jest następująca – dla każdego elementarnego obszaru (kwadratowy raster o boku 0,5 km) oddzielnie jest wyznaczany wskaźnik potencjalnych zdolności retencyjnych. Na ten wskaźnik wpływa 8 parametrów: spadek terenu, miąższość gleby, współczynnik filtracji gleby, odległość od sieci cieków, odległość od wód stojących, dominujące siedlisko, gatunek panujący w drzewostanach i klasa wieku drzewostanów. Następny krok w toku obliczeń to podzielenie zakresu zmian 8 wyżej wymieniony parametrów na 3 klasy odpowiadające „małym” – kod „1”, „średnim” – kod „2” i „dużym” – kod „3” potencjalnym zdolnościom retencyjnym. Po zsumowaniu tych kodów dla każdego rastra i zredukowaniu sum do przedziału 1–3 otrzymujemy przestrzenny rozkład wskaźnika potencjalnych zdolności retencyjnych. Potencjalna zdolność retencyjna dla Wielkopolskiego Parku Narodowego charakteryzuje się znaczną względnie przestrzenną zmiennością. Analizując kategorie małych i dużych wskaźników potencjalnych zdolności retencyjnych, obserwuje się następujące regularności rozkładów – obszary o małych potencjalnych zdolnościach retencyjnych pokrywają się z tymi częściami Parku, gdzie zostały zalesione grunty porolne. Na obszarach tych, z reguły, występuje sosna zwyczajna (Pinus silvestris) w monokulturze, młodszych klas wieku na ubogich siedliskach leśnych. Obszary o dużych potencjalnych zdolnościach retencyjnych w dużej mierze obecne są w tych częściach Parku, gdzie występują starsze wiekowo drzewostany dębowe (Quercus robur) i bukowe (Fagus silvatica) położone na żyznych siedliskach leśnych.
W wybranej gminie wykonano badania popytu rolników na ciągniki o różnej mocy. Na podstawie otrzymanych wyników określono dla tej gminy strukturę podaży ciągników, optymalną pod względem liczby stopni mocy oraz miejsca ich położenia w przedziale zgłoszonych wymagań.
W ostatnich latach coraz częściej naukowcy zwracają uwagę na zachodzące w przyrodzie zmiany klimatyczne (wzrost temperatury powietrza, spadek sum opadów atmosferycznych). Implikują one zmiany składowych bilansów wodnych, a w praktyce zmiany stosunków wodnych, zarówno w skali globalnej, jak i lokalnej. Obecnie za największe zagrożenie uważa się przesuszenie siedlisk [Pierzgalski 2007]. Celem pracy było zaprezentowanie stosunków wodnych panujących na terenach leśnych obszarów mokradłowych jednego z Leśnictw (Leśnictwa Marianka) Leśnego Zakładu Doświadczalnego Siemianice w latach hydrologicznych 2005 i 2006. Badania wykazały, iż analizowane zlewnie, pomimo lokalizacji na terenach mokradłowych, cechują okresy z brakiem wody w rowach. Na analizowanych ciekach odpływ występował od połowy listopada 2004 roku do początku czerwca 2005 roku, a w następnym roku hydrologicznym – ponownie od połowy listopada, ale nieco dłużej, bo do połowy czerwca 2006. W odniesieniu do wód gruntowych obszaru zlewni zauważono przewidywalny związek zalegania zwierciadła wody z miejscem lokalizacji studzienek. Studzienki położone w partiach szczytowych zlewni mają lustro wody najgłębiej pod powierzchnią terenu, studzienki z terenów dolinowych najpłycej. Zaobserwować także można, że studzienki położone na obszarach wyższych (wododziałowych) charakteryzuje nieznacznie większe zróżnicowanie położenia lustra wody gruntowej w ciągu roku niż położonych niżej (w partiach dolinowych). Oba analizowane lata hydrologiczne (2005 i 2006) cechuje podobny przebieg zalegania zwierciadła wody gruntowej w poszczególnych siedliskach. Wyraźna jest także cykliczność zmian położenia lustra wody, tzn. podniesienie poziomu wody na jesień, a w miesiącach letnich jego obniżenie (wynik zmian w procesie transpiracji roślin). Związek zalegania zwierciadła wód gruntowych od różnych siedliska leśnych występujących na badanych zlewniach potwierdza zależność od wariantu uwigotnienia siedliska. Najpłycej zalegały wody w siedliskach olsu jesionowego – siedlisku bagiennym, natomiast wyraźnie najgłębiej w siedliskach boru mieszanego świeżego – siedlisku świeżym. Podczas analizowania zmian zalegania wód gruntowych w zależności od klas wieku drzewostanów wyraźnie rysuje się sezonowa zmienność oraz zbliżony przebieg zmian. Najpłycej zalegały wody w drzewostanach V i VI klasy wieku. Zdecydowanie najgłębiej w IV klasie wieku. Powyższe zależności dotyczą zarówno roku hydrologicznego 2005 jak i 2006.
Istnieje wiele prac, w których autorzy zajmują się symulacyjnymi badaniami modeli matematycznych ciągnika w aspekcie zużycia paliwa. Brak jest jednak opracowań dotyczących obniżenia zużycia paliwa przez dobór parametrów roboczych agregatu ciągnikowego. Na podstawie przeprowadzonych badań empirycznych trzech agregatów ciągnikowych opracowano charakterystyki eksploatacyjne tych agregatów. Poprzez dobór prędkości obrotowej silnika i nominalnej prędkości jazdy można uzyskać obniżenie zużycia paliwa na hektar w zabiegach uprawy gleby.
Leśne Kompleksy Promocyjne są obszarami funkcjonalnymi w szczególności o znaczeniu ekologicznym, edukacyjnym i społecznym. Leśny Kompleks Promocyjny (LKP) Lasy Rychtalskie swoją nazwę przyjął od lasów położonych na terenie obrębu Rychtal Nadleśnictwa Syców. Lasy tego obrębu słyną z ekotypu sosny zwyczajnej, o niepowtarzalnych walorach genetycznych, potwierdzonych w badaniach naukowych. Ogólna powierzchnia LKP Lasy Rychtalskie wynosi 47 904 ha, w tym Nadleśnictwo Antonin 19847 ha, Nadleśnictwo Syców 22 140 ha, a Leśny Zakład Doświadczalny Siemianice 5917. Na terenie LKP Lasy Rychtalskie można generalnie stwierdzić, iż siedliska borowe zajmują 57%, siedliska lasowe 37,5%, natomiast siedliska wyżynne zajmują 5,5% powierzchni. W Nadleśnictwie Antonin największą powierzchnię zajmuje bór świeży. W Nadleśnictwach Syców i Siemianice dominuje siedlisko lasu mieszanego świeżego. Na całym obszarze najmniejszy udział ma las łęgowy. Przyjęto, iż pod pojęciem mokradła określane będą obszary leśne, ekosystemy leśne, nadmiernie uwilgotnione, do których należy wstępnie zaliczyć te tereny, które w opisach taksacyjnych zakwalifikowano jako: Bb, BMb, LMb, Ol, OlJ i Lł. Do badań szczegółowych wybrano 3 powierzchnie doświadczalne, mikrozlewnie oraz 6 transektów poprzecznych do dróg leśnych położonych albo w ramach ww. zlewni, albo w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Wytypowane mikrozlewnie są tak usytuowane, iż leżą w całości na terenach mokradłowych. Na powierzchniach doświadczalnych zainstalowano 51 studzienek do pomiarów wód gruntowych oraz 3 przelewy Thomsona na ciekach. Ze wszystkich odwiertów pobrano próbki gleb do standardowych badań laboratoryjnych własności mechanicznych, fizycznych i chemicznych oraz fizyko-wodnych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.