Przedstawiono wyniki badań nad określeniem wpływu wilgotności biomasy roślinnej (miskant cukrowy, spartina preriowa i ślazowiec pensylwański) na parametry zagęszczania. W szczególności wyznaczono podatność surowca na zagęszczanie oraz jakość uzyskiwanych aglomeratów. Stwierdzono, że wraz ze wzrostem wilgotności, rośnie gęstość surowca w stanie zsypnym oraz gęstość materiału w komorze zagęszczania. Wykazano istnienie bardzo silnej liniowej zależności pomiędzy wilgotnością surowca a podatnością na zagęszczanie (R = 0,98). Stwierdzono, iż najniższe zapotrzebowanie energii występuje podczas zagęszczania mączki z miskanta (średnio 22,38 Jxg-1), najwyższe zaś odnosi się do aglomerowania ślazowca i wynosi średnio 29,21 kJxkg-1. Natomiast odporność mechaniczna aglomeratu przyjmuje najwyższą wartość (0,67 MPa) w odniesieniu do produktu otrzymanego ze ślazowca o wilgotności 10%.
Przedstawiono wyniki badań nad określeniem wpływu stopnia rozdrobnienia słomy rzepakowej (dśr od 0,82 do 1,96 mm) i dodatku lepiszcza (od 0 do 2%) na parametry procesu aglomerowania w warunkach modelowych. W szczególności wyznaczono podatność surowca na zagęszczanie oraz jakość uzyskiwanych aglomeratów. Stwierdzono, że w badanym przedziale wraz ze wzrostem średniej wielkości cząstek surowca, zwiększa się zapotrzebowanie energii zagęszczania od wartości 35,8 do 41,45 J·g-1. Jednocześnie zmniejsza się podatność materiału na zagęszczanie (średnio o - 11%). Wykazano, iż stopień zagęszczenia materiału w komorze,jak też aglomeratu, przyjmuje najwyższe wartości (odpowiednio 24,8 i 12,4) dla materiału o najmniejszym stopniu rozdrobnienia. Zaobserwowano, że 2% dodatek lepiszcza pozwala zredukować stopień rozprężenia aglomeratu średnio o 7% oraz zwiększyć odporność mechaniczną przeciętnie o 23%.