Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 47

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Wzrastające zanieczyszczenie środowiska naturalnego wiąże się ze wzmożoną częstotliwością występowania jego skażeń związkami chemicznymi oraz biologicznymi. Niekorzystna jest obecność w środowisku jaj inwazyjnych wielu pasożytów, w tym jaj z rodzaju Ascaris. Często rozwijają się one w niesprzyjających warunkach biocenotycznych i zachowują swoją inwazyjność przez wiele lat. Z tego względu wprowadza się różne metody związane z ich unieszkodliwianiem mające na celu higienizację substancji odpadowych. Celem przeprowadzonych badań była ocena oddziaływania różnych dawek perhydrolu oraz czasu ekspozycji na inwazyjność jaj glisty świńskiej wprowadzanych do osadów ściekowych. Badania wykazały, że występujące w osadach ściekowych jaja Ascaris suum charakteryzowały się wysokim stopniem odporności na działanie środka odkażającego. Dowiedziono, że dodatek nadtlenku wodoru o stężeniu 0,5-3,0% do surowego osadu ściekowego nie powoduje całkowitej eliminacji żywych jaj Ascaris suum. Jednak dłuższy czas ekspozycji inwazyjnych form jaj Ascaris suum na działanie perhydrolu prowadzi do uzyskania wyższego poziomu ich eliminacji ze środowiska. Ilość inwazyjnych jaj badanych nicieni zmniejszała się w zależności proporcjonalnej do wzrastającej dawki nadtlenku wodoru. Wyniki te potwierdzają równania prostych regresji przyjmujące postać y = -3,14x + 66 dla 0,5% dodatku H₂O₂. W przypadku wyższej aplikacji perhydrolu (3%) ustalono równanie prostej regresji przyjmujące postać y = -13,86x + 71,14. Szybsze tempo eliminacji badanych larw wykazano dla wyższej dawki stosowanego środka higienizującego. Larwy nicieni w osadzie higienizowanym osiągały maksymalną teoretyczną przeżywalność w zakresie od 21,02 do 5,13 dni w zależności stężenia aplikowanego nadtlenku wodoru.
W przeprowadzonych badaniach zastosowano inokulację osadów ścieko­wych pałeczkami z rodzaju Salmonella oraz paciorkowcami z grupy D, a następ­nie zastosowano wapno palone w dawce 0,2; 0,3 i 0,4 kg·kg⁻¹ s.m. osadów. Proce­sowi wapnowania towarzyszą liczne zmiany właściwości fizyko-chemicznych osa­du, tj. wzrost temperatury, pH, zawartość suchej masy. Wszystkie te czynniki wpływają na zmianę środowiska bytowania bakterii. Pogorszenie optymalnych warunków środowiska (poprzez proces wapnowania) do rozwoju bakterii, powo­duje spadek ich liczebności. We wszystkich badanych wariantach higienizacji osa­dów ściekowych tlenkiem wapnia bakterie Enterococcus faecalis okazały się bar­dziej oporne na działanie użytego środka dezynfekcyjnego w porównaniu do szczepów Salmonella Enteritidis. Stwierdzono, że skuteczną dawką eliminującą bakterie Salmonella oraz paciorkowce kałowe w osadach ściekowych po godzinie stosowania była dawka 0,4 kg CaO·kg⁻¹ s.m. Zastosowanie do osadów ściekowych mniejszych dawek wapna palonego (0,2; 0,3 kg CaO·kg⁻¹ s.m.) po tygodniu działa­nia przyczyniło się do całkowitej higienizacji.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.