Kryzys polskiego planowania przestrzennego, rysujący się wyraźnie od polowy lat 90. XX wieku jest nie tylko efektem wadliwych uregulowań prawnych i źle realizowanej samorządności lokalnej, ale także nieuporządkowana struktur informacji służących temu planowaniu oraz barier w przepływach tych informacji. Teza ta została potwierdzona głównie przykładami dotyczącymi informacji przyrodniczej, dotyczącej stanu i przekształceń naturalnych elementów środowiska geograficznego. Dostęp do tej informacji ma podstawowe znaczenie dla poprawy systemu planowania przestrzennego w Polsce - poprawy, która harmonizowałaby silniej rozwój antropogenicznych struktur przestrzennych ze strukturą i funkcjonowaniem środowiska przyrodniczego i która służyłaby lepiej realizacji konstytucyjnej zasady zrównoważonego rozwoju. Pozornie wydaje się, że wysokie tempo przyrostu ilości informacji przestrzennej, w tym przyrodniczej, przy równoczesnym upowszechnieniu numerycznego zapisu tej informacji (najczęściej przy użyciu systemów informacji geograficznej - GIS), notowane po 1990 roku, powinno sprzyjać udoskonalaniu systemu planowania przestrzennego. Często dzieje się jednak odwrotnie. Informacja, stając się „towarem" wysoce pożądanym, jednocześnie staje się droższa i paradoksalnie, maleje dostępność do niej, co zaprzecza zdroworozsądkowym mechanizmom wolnego rynkui postępującej globalizacji. Z jednej strony obserwujemy procesy pozytywne, jak wypracowanie nowego standardu map topograficznych (1992) i upowszechnienie ich realizacji w postaci numerycznej (GIS) oraz łatwy dostęp do nich po niskiej cenie, z drugiej stawiane są bariery, cenowe lub techniczne, w dostępie do wielu informacji niezbędnych dla planowania przestrzennego. Wiarygodność, kompletność, aktualność, dostępność i forma wielu danych pozostawia wiele do życzenia. Wdrożenia nie może doczekać się realizowany od kilku lat projekt Krajowego Systemu Informacji Przestrzennej, którego funkcjonowanie mogłoby wydatnie wspomóc działanie systemu planowania przestrzennego. Niezadowalający stan uporządkowania oraz transformacji informacji przestrzennej z miejsc jej tworzenia do miejsc wykorzystania wymaga pilnej poprawy. Jest ona jednym z podstawowych warunków usprawnienia polskiego planowania przestrzennego oraz jego silniejszego oparcia na uwarunkowaniach ekofizjograficznych. Niezbędna jest poprawa regulacji prawnych w zakresie udostępniania danych, standaryzacja metod ich gromadzenia i przetwarzania, zwiększenie racjonalności finansowania, rozpoczęcie realizacji nowych produktów numerycznej kartografii środowiskowej, takich ja mapy: geomorfologiczne (dynamiczne), biotopoklimatyczne, geoekologiczne. Należy także rozważyć utworzenie ośrodka gromadzącego informacje o źródłach danych oraz pomocnego w udostępnianiu, analizowaniu i wykorzystaniu informacji, wzorowanego np. na amerykańskim National Center for Geographical Information & Analysis.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.