Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 13

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Trzyletnie wyniki badań dotyczące udziału odmian i rodów kostrzewy łąkowej w składzie florystycznym runi użytkowanej kośnie i pastwiskowo ukazują słaby rozwój tego gatunku. Średni udział kostrzewy łąkowej w runi użytkowanej pastwiskowo wynosił 6% w 1999, 7% w 2000 i 9% w 2001 roku, a w użytkowaniu kośnym odpowiednio 6%, 14% i 10%. Niezależnie od sposobu użytkowania, przy nawożeniu NPK w plonie runi dominowała życica trwała. Jej udział w latach badań wahał się od 24% do 39% w plonie mieszanek użytkowanych pastwiskowo i od 33% do 51% w użytkowanych kośnie. W runi nawożonej PK w ostatnim roku badań nastąpił wyraźny wzrost udziału koniczyn. W użytkowaniu pastwiskowym koniczyna biała stanowiła od 26 do 29% runi, a w kośnym 32–34%. Koniczyna czerwona w obu użytkowaniach występowała w ilościach zbliżonych — średnio 8%. W runi poletek nie nawożonych ilość kostrzewy łąkowej była niewielka i wynosiła od 0,9 do 3% przy użytkowaniu pastwiskowym oraz od 0,7 do 6% przy użytkowaniu kośnym. W runi tej dominowała kostrzewa czerwona, która w ostatnim roku badań stanowiła od 39 do 45% masy plonu.
Plantago lanceolata is one of the most common and most valuable dicotyledonous pasture herbs found on meadows and pastures. The aim of this study was to compare the impact of Plantago lanceolata on yields and quality of twice harvested semi-natural meadow swards utilized according to agri-environment programme guidelines (P10b variant), as well as on pastures established using mixtures containing Plantago lanceolata. On studied meadows, presence of Plantago lanceolata in amounts exceeding 3% of the total yield could be seen as an indicator of negative changes in humidity and tropism, causing a reduction in dry mass yields and the deterioration of sward quality after the first harvest. Meanwhile, yields from pastures containing Plantago lanceolata were almost four times higher. Furthermore, Plantago lanceolata ingested by cows contained more protein, sugars and crude ash including calcium and phosphorus while containing less fiber than Dactylis glomerata and Lolium perenne. Furthermore, Plantago lanceolata was more abundant than Trifolium repens, also included in the sowing mixture.
The studies on the usefulness and phenological differentiation of Polish perennial and italian ryegrass varieties showed that the fertility of these species depends very closely on the amount and distribution of rainfall during vegetation. Significant differences were found in the earliness of studied perennial ryegrass cultivars, whereas no changeability was noted in case of italian ryegrass. The difference in reaching grazing maturity between the earliest Anna cultivar and the latest Arka and Rapsodia cultivars was about 7 days, while that in their cutting maturity was three weeks. The percentage of generative shoots in the first perennial ryegrass regrowth crop was 81%, ranging from 77% (Rapsodia) to 86% (Gosia) (mean for the experiment). The respective data for italian ryegrass were: 96%, at the range 93% (Gran) to 99% (Mitos, Lotos and Gaza). Weight of leaves was reversely proportional to generative shoots and on average it was 33% (range 30-35%) and 26% (range 24-28%) for perennial ryegrass and italian ryegrass, respectively.
Under sowing with a multi-specific grass and papilionaceous mixture has appeared to be an effective method of renewing a meadow non-fertilised for more than 20 years, located on the post-bog soil. In the 6-year research period the best botanical composition and the highest yield-forming effectiveness were recorded for the treatment which involved the fertilisation with phosphorus and potassium. It was Dactylis glomerata which was the most dynamic species. A considerable share in the plant communities, formed as a result of a varied fertilisation, was also made up, depending on the level of fertilisation, by Lolium perenne, Phleum pratense, Agrostis gigantea, Agrostis stolonifera, Poa trivialis, Deschampsia caespitosa and Urtica dioica. The fertilisation with 120 kg N ha–1 and complete abandoning of fertilisation were especially unfavourable for the sward composition. A considerable share of non-sown dicotyledonous plants was eliminated in the fourth year of research with Fernando 225 EC herbicide.
Zróżnicowanie pomiędzy najwcześniejszą a najpóźniejszą odmianą w dojrzałości pastwiskowej wynosiło w zależności od roku od 6 do 12 dni, a w dojrzałości kośnej od 8 do 13 dni. Stwierdzono, że niezbędna do osiągnięcia dojrzałości pastwiskowej suma średnich dobowych temperatur od 1 kwietnia u najwcześniejszej odmiany Amera, średnio w całym okresie badań, wynosiła 152°C, a u najpóźniejszej Astera 233°C, natomiast do pełni kłosznia od 464°C u odmiany Amera, do 615°C u Astera. Plonowanie, a także struktura plonu ściśle związane były z ilością i rozkładem opadów. Najlepiej plonującymi były odmiany: Fala (96,3), Bara (95,8), Nera (94,4) i Astera (94,1 dt/ha). Najmniej plenną okazała się Berta (82,3). W strukturze plonu pierwszego pokosu u wszystkich odmian znaczny udział miały pędy generatywne - od 47 do 72%. Więcej było ich na ogół u odmian wcześniejszych. Liście stanowiły od 37 do 55% masy pierwszego pokosu. Zadarnienie powierzchni po sześciu latach użytkowania wynosiło w zależności od odmian od 64 do 79%.
12
61%
Na glebie mineralnej, kompleksu żytniego dobrego w RZD w Minikowie, w latach 1992 - 1997 prowadzono badania nad trwałością, plonowaniem i wczesnością 70 odmian 14 gatunków traw pastewnych. Najwyższą trwałością charakteryzowały się odmiany kupkówki pospolitej, tymotki łąkowej i kostrzewy trzcinowej, a szczególnie małą kostrzewy łąkowej życicy trwałej. Najwyższe plony uzyskano, przy 4.1etnim użytkowaniu stokłosy uniolowatej, rajgrasu wyniosłego, kupkówki pospolitej i tymotki łąkowej, a różnice w plonowaniu odmian wahały się na poziomie 10 - 20%. Największe różnice we wczesności odmian wykazano u odmian kupkówki pospolitej, kostrzewy trzcinowej i życicy trwałej. Największą wrażliwość na niedobory opadów i wysokie temperatury stwierdzono u późniejszych gatunków, a w obrębie gatunków również u późniejszych odmian.
13
61%
W prowadzonych, w latach 1992 - 1995, badaniach nad plonowaniem, wczesnością i wartością pokarmową 9. polskich odmian życicy trwałej stwierdzono szczególnie dużą ich wrażliwość na niedobory opadów i suszę. Najlepiej plonowały odmiany najstarsze. Odmiany później zarejestrowane nie wyróżniały się, poza odmianą Anna na ich tle pozytywnie. Odmiana Anna, jako wyraźnie wcześniejsza, charakteryzowała się zdecydowanie najwyższą zawartością białka ogólnego, a w latach posusznych była najbardziej odporna na zasychanie w pierwszym odroście. Różnice we wczesności odmian są wyraźne i mogą być wykorzystywane w planowaniu gospodarki pastwiskowej i kośnej, lecz tylko na terenach o dobrym zaopatrzeniu w wodę i z dużą ilością opadów.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.