Ekotypy Arabidopsis thaliana L. Heynh takie jak Columbia, C-24, czy Landsberg, które są powszechnie wykorzystywane w biologii molekularnej, cechuje niski potencjał morfogenetyczny w kulturach in vitro. W pracy podjęto próbę optymalizacji warunków dla regeneracji pędów Arabidopsis thaliana ekotyp Columbia w kulturach in vitro. Eksplantaty izolowano z 2- tygodniowych siewek hodowanych na zmodyfikowanej pożywce Murashige i Skooga [1962] zestalonej agarem (eksplantaty korzeni i liści), bądź z prekultury korzeni prowadzonej w pożywce płynnej (eksplantaty korzeni) i wykładano na pożywki indukujące kalus. Pożywki zawierały następujące rodzaje i stężenia regulatorów wzrostu: 2,2 mg·dm⁻³ 2,4-D + 0,05 mg·dm⁻³ K (pożywka CIM PG1) oraz 5,0 mg·dm⁻³ IAA + 0,5 mg·dm⁻³ 2,4-D + 0,3 mg·dm⁻³ K (pożywka CIM R3). Po tygodniu kultury, eksplantaty przenoszono na pożywkę indukującą tworzenie pędów z 0,15 mg·dm⁻³ IAA + 5,0 mg·dm⁻³ 2iP. Na eksplantatach liści tworzył się tylko kalus. Najlepszą zdolność do tworzenia pędów wykazały fragmenty korzeni, izolowane z 2-tygodniowych siewek oraz pochodzące z 2-tygodniowej prekultury. Wykazano, iż następczy wpływ na zwiększenie efektywności regeneracji pędów, miała inkubacja fragmentów korzeni na pożywce CIM R3, która poprzedzała pasaż eksplantatów na pożywkę stymulująca organogenezę.