Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 54

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
A response of plants grown in crop rotation to form of magnesium fertilizers (magnesium sulphate or dolomite), dose and frequency of application of dolomite were studied in the field experiment. It was shown, that fertilization of light soil with magnesium increased oat and spring barley yield. Both of tested magnesium fertilizers (magnesium sulphate and dolomite) in the same way influenced on yield level of investigated plants. Also, positive effects of applying magnesium fertilizers were increasing of magnesium, nitrogen and phosphorus in index phase, grain and straw.
W latach 1997 i 1998 na polu doświadczalnym w Knopinie k. Olsztyna prowadzono badania na plantacji rutwicy wschodniej, uprawianej w siewie czystym i w mieszance ze stokłosą bezostną. Określano skład ilościowy i jakościowy zbiorowiska grzybów strefy „przykorzeniowej"- ryzosfery i ryzoplany oraz korzeni. Analiza mikologiczna środowiska uprawnego rutwicy wykazała różnice w składzie zbiorowiska grzybów badanych stref. Najwięcej grzybów wyizolowano z ryzosfery rutwicy - około 80% ogółu kolonii. Dominującymi okazały się grzyby drożdżoidalne. Specyficznie kształtowało się też zbiorowisko grzybów w zależności od rodzaju uprawy. Uprawa rutwicy w siewie czystym charakteryzowała się większą liczebnością grzybów ryzosferowych; wyizolowano o 23% izolatów więcej w porównaniu z uprawą rutwicy w siewie mieszanym. Liczba mikroorganizmów zasiedlających ryzoplanę i korzenie kształtowała się na zbliżonym poziomie w analizowanych kombinacjach upraw, aczkolwiek z nieznaczną przewagą w uprawie rutwicy w siewie czystym. Wystąpiły także różnice w składzie gatunkowym grzybów pomiędzy badanymi kombinacjami. Spod uprawy rutwicy w siewie czystym częściej izolowano grzyby patogeniczne z rodzaju Fusarium, Phoma i Rhizoctonia, chociaż te pierwsze występowały we wszystkich badanych środowiskach. Natomiast grzyby z rodzaju Trichoderma, uznawane powszechnie w literaturze za antagonistyczne względem patogenów, były częściej izolowane ze środowiska uprawnego rutwicy w siewie mieszanym. Także termin przeprowadzonych badań miał wpływ na kształtowanie się zbiorowiska w badanych strefach korzeniowych. W drugim terminie podczas kwitnienia rutwicy wyosobniono o 20% izolatów więcej niż wiosną.
W doświadczeniu polowym założonym na glinie lekkiej pylastej o zawartości 10.4 mg K-wymiennego i 8 mg Mg-wymiennego na lOOg gleby otrzymano niską reakcję plonotwórczą na nawożenie potasem i jej brak na nawożenie magnezem. Już najniższa zastosowana dawka soli potasowej, która w uprawie rzepaku wynosiła 100 kg K, pszenicy 42 kg K i buraków cukrowych 33 kg K/ha okazała się wystarczająca dla optymalnego plonowania roślin. Nawożenie potasem spowodowało wzrost zawartości K wymiennego w glebie. Nie nastąpiło natomiast zwiększenie koncentracji Mg wymiennego w wyniku nawożenia MgSO4, na obiektach zaś bez magnezu zawartość tego pierwiastka obniżyła się średnio o 1.4 mg Mg/lOOg gleby po trzech latach uprawy.
Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 1991-1993 na glebie brunatnej wyługowanej, zaliczonej do V klasy. Badano wpływ różnych wariantów nawożenia azotem, magnezem i mikroelementami na plon i wybrane cechy morfologiczne łubinu żółtego trzech odmian: Manru, Juno i Amulet. Stwierdzono, że wysokość plonu badanych odmian zależała od warunków pogodowych, cech genetycznych, a tylko w bardzo niewielkim stopniu od zastosowanego nawożenia. Najwyższe plony nasion uzyskano u odmiany Juno (średnio - 1.74 t z 1 ha), niższe u odmiany Amulet (1,52 t z 1 ha) i Manru (1.41 t z 1 ha). Plony nasion w roku korzystnym pod względem temperatury i rozkładu opadów (1993), w porównaniu z rokiem, w którym wystąpiła posucha (1992), były 2,3 razy wyższe i wynosiły średnio 2.08 t z 1 ha. Badane czynniki, oprócz nawożenia, istotnie wpłynęły na zróżnicowanie masy tysiąca nasion, wysokość roślin, liczbę strąków i nasion na roślinie.
Field experiment conducted in the years 1991-93 at Experimental Station Łężany to study the effect of outside of roots fertilization on yielding and protein content in white lupine seeds. It was noted, that decisive effect on white lupine yield first of all had moisture and thermic conditions and genetic attribute of lupine varieties Foliar application of magnesium and microelements had no significant influence on white lupine yield.
W doświadczeniu polowym prowadzonym w latach 1986-92 na terenie RZD Bałcyny określono wpływ nawożenia mineralnego i obornikiem na intensywność wydzielania CO₂, z gleby. Stwierdzono, że w okresie 14 tygodni wegetacji roślin intensywność wydzielania CO₂, w serii z obornikiem zwiększyła się o 18% w porównaniu do serii bez obornika. Najintensywniejsza dyfuzja CO₂, wystąpiła w drugiej połowie czerwca i pierwszej dekadzie lipca, co bardziej uwidoczniło się przy uprawie roślin zbożowych (kukurydzy i jęczmienia jarego) niż roślin okopowych (burak cukrowy). Wpływ temperatury powietrza był dodatni, a jej wzrost o 1 °C powodował przyrost wydzielania o 0.269g CO₂/dobę × m². Najwyższe korelacje dyfuzji CO₂ z opadami stwierdzono w latach suchych.
Badano kwitnienie i owocowanie fińskiej formy rutwicy wschodniej (Galega orientalis Lam.) w warunkach województwa warmińsko-mazurskiego. Realizowane badania obejmowały drugi, trzeci i czwarty rok wegetacji rutwicy. Wykazano, że rutwica wschodnia charakteryzuje się obfitością kwitnienia w sprzyjających warunkach środowiskowych, natomiast procent wykształconych strąków w stosunku do liczby kwiatów jest zmienny w latach (75,4%; 53,9%; 40,4%). Żywotność pyłku określona w warunkach laboratoryjnych była wysoka i wystarczająca do zapylenia wykształconych kwiatów. Badana populacja charakteryzowała się słabym wiązaniem nasion (3,10 średnia liczba nasion w strąku, 8,22 średnia liczba zalążków). Słabe wiązanie nasion mogło być spowodowane: niedostatecznym zapyleniem kwiatów przez owady zapylające (21,8% słupków z łagiewkami osiągającymi zalążnię), zróżnicowaną płodnością zalążków (występowanie degenerujących zalążków) oraz zaburzeniami fizjologicznymi spowodowanymi niedożywieniem zalążków (bardzo mała liczba nasion w strąkach z górnej części grona). Wartości elementów struktury plonu nasion były najniższe w drugim roku wegetacji rutwicy, co potwierdziła przeprowadzona analiza wariancji. Analiza biometryczna pojedynków rutwicy przeprowadzona w czwartym roku wegetacji wykazała dużą zmienność cech związanych z plonem zielonej masy i plonem nasion.
16
51%
W doświadczeniu wazonowym z sałatą i rzodkiewką badano wpływ nawożenia azotem na dwóch różnych glebach. Azot stosowano w formie saletry wapniowej (konwencjonalnie) oraz aplikowano w postaci roztworu i w pigułce (siarczan amonu + mocznik z dodatkiem inhibitora nitryfikacji), a także wody amoniakalnej (metodą NH₄-Depot). Sałata na glebie mało zasobnej w azotany (0,33 mg/100g gleby) reagowała na nawożenie saletrą wapniową wysoce istotną zwyżką plonów w porównaniu z nawożeniem amonową formą azotu zastosowaną punktowo (NH₄-Depot) - zawierała jednak największą ilość azotanów. Rzodkiewka uprawiana na glebie zasobniejszej w azotany nie wykazała zróżnicowanej reakcji na formę i sposób stosowania azotu, ale nawożona saletrą wapniową zawierała kilkakrotnie większą ilość azotanów. W glebie nawożonej saletrą wapniową poziom azotanów był nawet stokrotnie większy niż przy nawożeniu siarczanem amonu i mocznikiem z dodatkiem inhibitora nitryfikacji zaaplikowanych punktowo.
Doświadczenie prowadzono w latach 1988-1991 na glebie płowej właściwej klasy IlIa, czwartego kompleksu przydatności rolniczej. Eksperyment prowadzono w zmianowaniu czteropolowym: burak cukrowy, jęczmień jary, rzepak ozimy, pszenica ozima + gorczyca jako poplon, określono wysokość dawek azotu i ich podział oraz terminy stosowania. W doświadczeniu ustalono, że nawożenie jęczmienia jarego jest uzasadnione do poziomu 80 kg N-ha-1 (60 i 20 kg N), a przy podziale na trzy dawki (60-40-20) do wysokości 120 kg N-ha-1. Pszenica ozima korzystnie reagowała do wysokości 100 kg N ha-1 przy podziale dawki na dwie części (75-25 kg N). Burak cukrowy uprawiany na oborniku (30 t ha-1) istotną zwyżką plonu korzeni reagował do poziomu 60 kg N ha-1, ntomiast dawka azotu pod rzepak ozimy najkorzystniej kształtowała się w granicach 200 - 240 kg N ha-1 podzielona na trzy lub cztery części.
W latach 1988-95 przeprowadzono 2 cykle badań polowych nad agrotechniką pszenżyta jarego na glebach lekkich. Stwierdzono silną zależność plonowania pszenżyta jarego i zawartość w nim magnezu od warunków meteorologicznych i zasobności gleby. Spośród elementów agrotechniki najsilniej działało nawożenie azotem, powodując wzrost zawartości i pobrania magnezu przez pszenżyto jare, szczególnie na glebie ubogiej w ten składnik. Przeciętna zawartość magnezu w ziarnie wynosiła 0.14% Mg. a w słomie 0,06% Mg. Uprawa pszenżyta jarego na glebach ubogich w magnez daje plon o obniżonej zawartości tego składnika. Pszenżyto jare na wytworzenie 1 tomy ziarna pobrało 2,1 kg Mg. Nawożenie zwiększa pobranie Mg przez pszenżyto jare.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.