Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 77

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Eksperyment polowy z koniczyną czerwoną (Trifolium pratense L.) zbieraną 3-kośnie na paszę w latach pełnego użytkowania, przeprowadzono metodą bloków kompletnie zrandomizowanych, w czterech powtórzeniach. Badania prowadzono w latach 2000-2002, w Gospodarstwie Doświadczalnym w Felinie, na glebie kompleksu pszennego dobrego (klasa IIIa), na mikropoletkach o powierzchni 1 m2 do zbioru. Celem doświadczenia było określenie wpływu zróżnicowanych ilości wysiewu nasion (212, 424, 636, 848 szt.∙m2) w roślinę ochronną i w siewie czystym na strukturę zagęszczenia łanu oraz plonowanie di- (odm. Dajana) i tetraploidalnej (odm. Etos) koniczyny czerwonej. Każdy pokos zbierano w pełni pąkowania. Obliczono obsadę roślin i pędów na 1 m2 w kolejnych odrostach oraz liczbę pędów z rośliny i masę pędu. Następnie określono plony zielonej i suchej masy roślin, udział poszczególnych pokosów w rocznym plonie suchej masy oraz udział liści w masie plonu. Istotnie więcej roślin i pędów było w obiektach z czystego siewu oraz u odmiany Dajana. Wraz ze wzrostem ilości wysiewu nasion rosła istotnie liczba roślin, natomiast pędów tylko przy dwóch najwyższych ilościach wysiewu. Liczba roślin i pędów koniczyny w kolejnych pokosach malała. Plony zielonej masy były istotnie zróżnicowane przez odmiany i lata. Większe zebrano z odmiany Etos i w 2001 roku. Plony suchej masy były istotnie zróżnicowane przez pogodę w latach badań oraz sposoby siewu. Najlepsze wyniki uzyskano z siewu czystego i w 2001 roku.
W latach 2005-2007 przeprowadzono badania nad wartością siewną nasion koniczyny czerwonej (łąkowej) odmiany Dajana. Eksperyment prowadzono metodą kompletnej randomizacji w czterech powtórzeniach. W badaniach uwzględniono dwa czynniki: 1. jakość materiału siewnego koniczyny czerwonej w latach badań; 2. naświetlanie nasion przed kiełkowaniem rozbieżną wiązką światła lasera He-Ne, o gęstości powierzchniowej mocy 0, 3 i 6 mW·cm-2. Nasiona poddano 1, 3 i 5-krotnemu naświetlaniu. Warunki pogodowe podczas dojrzewania koniczyny czerwonej wpływały istotnie na wartość siewną nasion. Najlepsze rezultaty otrzymano wówczas, gdy średnia dobowa temperatura powietrza wynosiła około 17oC, a opady mieściły się w przedziale 50,0-62,0 mm. Bardzo wysokie opady w tym okresie (275,9 mm) wpływały negatywnie na wartość siewną materiału nasiennego, podwyższając procent nasion kiełkujących nienormalnie i porażonych przez patogeny grzybowe. Stymulacja nasion światłem lasera podwyższała w stosunku do próby kontrolnej energię kiełkowania i udział nasion normalnie kiełkujących, obniżała zaś procent nasion nienormalnie kiełkujących i twardych. Wysoką zdolność kiełkowania zanotowano w latach 2005 i 2007, co kwalifikuje te nasiona jako materiał siewny. Nasiona zebrane w 2006 roku nie nadawały się do tego celu.
Rośliny z doświadczenia polowego, omówione w I części pracy, poddano analizie chemicznej. W nasionach, łodygach i korzeniach (z warstwy do 25 cm) rzepaku jarego określono powszechnie stosowanymi metodami zawartość: białka ogólnego, białka właściwego, włókna surowego, popiołu, NO₃, P, K, Ca, Mg, Na, Cu, Mn, Fe i Zn oraz tłuszczu w nasionach. Wody pościekowe powodowały istotną zwyżkę zawartości w nasionach: popiołu, fosforu, potasu, wapnia, magnezu, sodu, manganu, żelaza i cynku. Koncentracja tłuszczu, białka, włókna i NO₃ nie zmieniała się w nasionach pod wpływem nawadniania, a zawartość miedzi nawet spadała. W łodygach i korzeniach wszystkie składniki organiczne i mineralne istotnie rosły (z wyjątkiem Cu i Zn) pod wpływem wody pościekowej. Natomiast zawartość miedzi istotnie malała zarówno w łodygach, jak i korzeniach, a udział cynku nie podlegał istotnemu zróżnicowaniu, ale tylko w korzeniach.
W latach 1993-1995 przeprowadzono doświadczenie polowe z tetraploidalną koniczyną czerwoną (odmiana Ulka) na glebie kompleksu pszennego dobrego, metodą split-plot. W badaniach uwzględniono trzy poziomy nawożenia fosforowo-potasowego (P₂O₅-80 i K₂O-80; P₂O₅-80 i K₂O-120; P₂O₅-80 i K₂O-160 kg/ha) i dwa warianty zbioru (2 i 3-kośny). W suchej masie koniczyny oznaczono w każdym odroście udział Mn, Cu i Zn. Stwierdzono istotnie wyższą średnią ważoną z pokosów zawartość tych mikroelementów w koniczynie zbieranej 3-kośnie. Ponadto czynnikami istotnie różnicującymi stężenie manganu, miedzi i cynku w roślinach były pokosy i warunki pogodowe w poszczególnych latach, a w przypadku Mn również poziomy nawożenia K.
W latach 1996-1998 prowadzono badania nad jakością odmian lucerny różnego pochodzenia (kanadyjskimi: ‘Mohawk’ i ‘I Roqvois’; amerykańską: ‘Legend’ oraz polską: ‘Radius’). Największy udział suchej masy zanotowano w III i IV odroście. Największą zawartością białka ogólnego i właściwego wyróżniała się odmiana ‘Legend’ oraz rośliny z IV pokosu. Badane odmiany charakteryzowały się właściwą pod względem żywieniowym zawartością P, K, i Mg oraz za dużą Ca.
W latach 1997 - 1999 przeprowadzono badania nad wykorzystaniem rzepaku jarego do utylizacji wód pościekowych (IIIº oczyszczania), wstępnie oczyszczonych metodą mechaniczno-biologiczną w oczyszczalni ścieków w Hajdowie. Celem eksperymentu było określenie wpływu nawadniania zalewowego wodą pościekową (400 i 800 mm w roku) w porównaniu z obiektem kontrolnym (bez nawadniania) na plonowanie i strukturę plonu rzepaku jarego. Doświadczenie zlokalizowano na glebie murszowo-torfowej na trzech kwaterach o powierzchni 0,38 ha każda. Stosowano 10 dawek zalewowych po 40 i 80 mm, w tym 7 podczas wegetacji roślin. W badanych obiektach nie stosowano nawożenia. Rzepak jary (odmiana Lisonne) uprawiano zgodnie z zaleceniami agrotechnicznymi. Obsada roślin na 1 m² podczas zbioru była istotnie niższa na obiektach nawadnianych w porównaniu z kontrolą. Natomiast istotnie większą wysokością roślin, długością łuszczyny, liczbą łuszczyn na roślinie i liczbą nasion w łuszczynie charakteryzował się rzepak jary z obiektów nawadnianych. Zwyżka plonów nasion w obiektach nawadnianych wynosiła od 18% do 47%, natomiast plonów słomy odpowiednio 19 i 79%. Wysoka masa nasion i słomy rzepaku jarego w obiektach nawadnianych wskazuje na duże pobieranie składników biogennych i świadczy o przydatności rzepaku jarego w IIIº oczyszczania wód pościekowych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.