Znaczenie makrosaprofagów dla środowiska ściółkowo-glebowego polega na ich specyficznym udziale w immobilizacji i mobilizacji różnych pierwiastków, co wpływa stabilizująco na komponenty ekosystemu. Ta funkcja stabilizująca jest szczególnie ważna w ekosystemach, w których gleby charakteryzują się dużymi fluktuacjami w dostępności pierwiastków. Makrosaprofagi, poprzez koncentrację wielu mikroelementów, oddziałują stabilizująco na ich krążenie, uwarunkowane z jednej strony magazynowaniem, a z drugiej sukcesywnym uwalnianiem. Z uwagi na tę rolę makrosaprofagów oraz fakt, że coraz częściej na skutek antropopresji środowisko życia tych zwierząt ulega nadmiernemu zakwaszeniu, oznaczono zawartość Zn, Mn, Fe i Cu u dwóch gatunków krocionogów i dwóch gatunków równonogów przebywających w warunkach o obniżonym pH. Stwierdzono, że zawartość oznaczonych mikroelementów - Zn, Mn, Fe i Cu u badanych makrosaprofagów była zróżnicowana w zależności od gatunku. Wykazano wysoki stopień kumulacji miedzi, nieco mniejszy cynku i tylko niewielki manganu. Poziom żelaza u badanych zwierząt był o wiele niższy niż w ściółce. Odnotowano, że obniżenie pH, generalnie, zwiększało zawartość oznaczonych mikroelementów u krocionogów, a zmniejszało u równonogów.