Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 52

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Drenowanie przez wiele lat było podstawowym zabiegiem technicznym stosowanym w celu zlikwidowania nadmiernego uwilgotnienia gleb słoboprzepuszczalnych. Drenowanie bezrowkowe było szeroko rozpowszechniane jako zabieg tańszy i pozwalający na odwodnienie większych terenów. Metoda ta ma jednak pewne wady, dotyczy to w szczególności możliwości stosowania obsypek filtracyjnych. W pracy przedstawiono historię drenowań bezrowkowych na terenie Wielkopolski.
Celem pracy była analiza aktualnych warunków prawnych, technicznych, organizacyjnych i finansowych funkcjonowania spółek wodnych, na przykładzie działalności Spółki Wodnej Melioracji Nizin Obrzańskich. Analizy wykazały, że zakres robót konserwacyjnych wykonanych w latach 1997-2006 przez spółkę pokrywał zaledwie 10% potrzeb. Jako jeden z głównych powodów można wskazać niedostateczną ilość środków finansowych przeznaczanych na roboty konserwacyjne. Zbyt mała w stosunku do potrzeb jest nie tylko składka uchwalana przez członków spółki ale istotnym problemem jest jej ściągalność szacowana na 70-80%, a w niektórych rejonach nawet zaledwie na poziomie 50%. Niedostateczny w stosunku do potrzeb jest też stopień pomocy państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego w dofinansowaniu działalności spółek. Analizy wykazały, że dotacje dla Spółki Melioracyjnej Nizin Odrzańskich w analizowanych latach systematycznie malały i wynosiły średnio rocznie niecałe 12% budżetu. Organy państwowe i samorządowe muszą wyraźnie wskazać, czy są zainteresowane funkcjonowaniem infrastruktury wodno-melioracyjnej i czy przekażą środki na pomoc w jej utrzymaniu, tym bardziej, że spółki wodne nie mogą liczyć na dotacje unijne do statutowej działalności. Skutkiem zaniedbań w utrzymaniu jest bowiem przyspieszone zużycie techniczne urządzeń melioracyjnych a perspektywą, nieunikniona - znacznie kosztowniejsza ich odbudowa, mogąca przywrócić sprawność funkcjonowania.
Celem pracy była ocena efektywności ekonomicznej odbudowy i modernizacji urządzeń melioracji podstawowych i szczegółowych Kościańskiego Kanału Obry, dokonana z perspektywy indywidualnego gospodarstwa rolnego. Ocenę ekonomiczną analizowanej inwestycji przeprowadzono na poziomie cen i kosztów z 2002 roku oraz lat 2005 i 2008, w warunkach gospodarowania, jakie wystąpiły po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Największy udział w całkowitych nakładach inwestycyjnych, stanowiący 41%, miała odbudowa obiektów hydrotechnicznych (jazów i mostów). Koszty odbudowy urządzeń melioracji szczegółowych i odbudowy kanałów, stanowiły odpowiednio 27% i 25% kosztów inwestycji. Obliczone według obowiązujących przepisów prawnych, koszty inwestycyjne ponoszone przez rolników indywidualnych stanowią około 6% pełnych kosztów realizacji projektu. W aktualnych warunkach gospodarowania, przy przyjętych założeniach projektowych, największe korzyści dla indywidualnych gospodarstw rolnych z realizacji projektu są wynikiem wzrostu plonów na zmeliorowanych użytkach zielonych (59%) oraz uniknięcia strat powodziowych (31%). Obliczenia wykazały, że w warunkach gospodarczych realizacji inwestycji w roku 2002, okres zwrotu nakładów inwestycyjnych ponoszonych przez rolników indywidualnych wynosił 15 lat. Okres ten ulega zdecydowanemu skróceniu po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Dla warunków z roku 2005 wyniósł bowiem 26 lat, a dla warunków gospodarczych z roku 2008 - 10 lat. Chociaż koszty inwestycji były wyższe od tych z roku 2002, to jednak dochody z produkcji były w większości na poziomie ujemnym. Zaistniałą sytuację w znacznym stopniu poprawiły rosnące z roku na rok dopłaty bezpośrednie, pokrywające w większości poniesione koszty na produkcję.
Celem pracy była analiza zmian cen czynników produkcji oraz wpływu tych zmian na kształtowanie cen kosztorysowych wybranych robót inżynieryjnych, po wejściu Polski do Unii Europejskiej. Wyniki analizy cen monitorowanych przez Ośrodek Wdrożeń Ekonomiczno-Organizacyjnych Budownictwo Promocja w Warszawie w latach 2003-2008 wykazały, że średnie, maksymalne i minimalne ceny czynników produkcji i ceny wybranych robót inżynieryjnych w Polsce wykazywały w analizowanym okresie tendencję tak malejącą jak i rosnącą. Dynamika tych zmian była jednak różna w kolejnych latach analizowanego okresu. Choć po wejściu Polski do struktur Unii Europejskiej w maju 2004 roku, obawiano się dużego wzrostu cen wielu towarów czy usług, w tym budowlanych, wyniki analiz przeprowadzonych na przykładzie robót inżynieryjnych nie potwierdzają tych przypuszczeń. W wielu przypadkach w roku 2005, ceny utrzymywały się na zbliżonym poziomie lub wzrosły o zaledwie kilka procent, w stosunku do roku poprzedniego. Wzrost ten odpowiadał w zasadzie poziomowi inflacji, szacowanemu na 2,1%. Jak wynika z przeprowadzonych analiz „skokowy” wzrost cen miał miejsce w roku 2007. Stawka średnia, maksymalna i minimalna robocizny kosztorysowej w roku 2007 wzrosła o około 40%, w porównaniu z rokiem poprzednim 2006. Wzrost ten można wiązać z rozwijaniem rynku budowlanego w Polsce z tytułu napływu dodatkowych środków inwestycyjnych (nowe potrzeby zatrudnienia). Jednocześnie nastąpił znaczny odpływ wykwalifikowanych pracowników do innych krajów Unii Europejskiej, spowodowany otwarciem granic i rynku pracy przynajmniej w części z nich.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.