Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 19

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1

Ochrona przyrody i srodowiska we wspolpracy transgranicznej ze Slowacja.

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Człowiek i Środowisko
|
2001
|
tom 25
|
nr 2
247-260
Obszary przygraniczne obejmują fragment Karpat, mają charakter górzysty i są w znacznej mierze zalesione. Sieć osadnicza jest na ogól odsunięta od granicy. Sąsiadujące ze sobą obszary polskie i słowackie cechują zbliżone warunki przyrodnicze, analogie i podobieństwa w historii osadnictwa, tradycji, kultury. Natomiast różnice dotyczą przede wszystkim znaczenia tych obszarów w skali obu krajów. Dla Polski jest to rzadki krajobraz i górskie środowisko przyrodnicze, szczególnie ważny obszar alimentacyjny kraju w wodę, jeden z najważniejszych rejonów turystyczno-wypoczynkowych i uzdrowiskowych, obszar tranzytu transportowego północ-południe. Natomiast Słowacja posiada znacznie więcej gór i zasobów wody, a także ma wiele atrakcyjnych rejonów turystycznych. Charakter obszarów przygranicznych spowodował, że w Studium kierunkowym zagospodarowania przestrzennego szczególne miejsce zajęła problematyka ochrony przyrody i środowiska. Wzdłuż granicy powstał system przyrodniczych obszarów chronionych o charakterze transgranicznym. Wymaga on uzupełnienia, ujednolicenia statusu ochronnego, współpracy w ochronie, zagospodarowaniu i użytkowaniu, zwłaszcza turystycznym. Mimo że granica w znacznej mierze pokrywa się z europejskim wododziałem, istnieje problem wzajemnej ochrony wód i uzgadniania zasad prowadzenia gospodarki wodnej w rejonach występowania "transgranicznych" zbiorników wód podziemnych, zlewni niektórych rzek oraz odcinków rzekgranicznych. Na obszarach wspólnych zlewni ważna jest gospodarka odpadami. Po obu stronach granicy znajduje się wiele emitorów zanieczyszczeń powietrza, udokumentowane jest występowanie rejonów defoliacji drzewostanów oraz gleb zanieczyszczonych metalami ciężkimi. Na polskich obszarach przygranicznych są rejony szczególnych zagrożeń środowiska i klęsk żywiołowych (brak badań słowackich). Obok zagrożeń i klęsk naturalnych istotne są te, które powstają wskutek przewozów ładunków niebezpiecznych oraz w przypadkach awarii w dużych zakładach przemysłowych. Mają tu miejsce także stałe szkodliwe oddziaływania systemu transportowego na przyrodnicze obszary chronione, występują konflikty z funkcjami osadniczą, turystyczno-wypoczynkową i uzdrowiskową. Po obu stronach granicy brakuje odpowiedniego systemu monitoringu obejmującego wszystkie istotne elementy środowiska przyrodniczego. Artykuł kończą wnioski, które wynikły ze studium w sferze planowania przestrzennego. Są to wnioski o charakterze ogólnym i szczegółowym oraz uwarunkowania rozwoju polskiej części regionu transgranicznego.
2

Francuskie przyrodnicze parki regionalne a polskie parki krajobrazowe

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Aura
|
2005
|
nr 03
4-7
The French act on nature conservation, enacted in 1960, formed a basis for the establishment of, amongst others, national and regional parks. In 1961 general provisions on national parks were issued in the form of rulings, while regulations on regional parks were introduced in 1967. The author explains the concept of such parks, their purposes, how they are established and how they operate. Principles of financing and managing are discussed, as well as the impact on public activities in areas where such parks are located. Possibilities of using the French experience are discussed
3
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Mozliwosci rozwoju zespolu pieciu gmin zywieckich

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Problemy Zagospodarowania Ziem Górskich
|
1994
|
tom 37
189-202
4

Problemy ochrony środowiska na polsko-słowackich obszarach przygranicznych

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Problemy Ekologii Krajobrazu
|
2001
|
tom 10
5

Funkcjonowanie francuskich parkow regionalnych

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Biuletyn Parków Krajobrazowych Wielkopolski
|
2006
|
tom 12
18-29
6
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Rola transgranicznych przyrodniczych obszarow chronionych w trwalym rozwoju ziem gorskich

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Problemy Zagospodarowania Ziem Górskich
|
1995
|
tom 39
9-20
7

Wspolpraca parkow krajobrazowych z samorzadami lokalnymi w zakresie zagospodarowania przestrzennego

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Biuletyn Parków Krajobrazowych Wielkopolski
|
2000
|
tom 06
44-54
8

Polityka przestrzenna rozwoju turystyki w Sanoku

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Człowiek i Środowisko
|
1995
|
tom 19
|
nr 3-4
521-534
Przekształcenia społeczno-gospodarcze w Polsce powodują niejednokrotnie konieczność poszukiwania nowych podstaw rozwoju lub wzbogacania istniejących. Między innymi władze samorządowe Sanoka postanowiły rozważyć możliwość takiego rozwoju funkcji turystycznej, aby mogła ona odegrać istotną rolę w gospodarce miasta. W artykule zaprezentowano wybrane elementy opracowania na temat kierunków turystycznego rozwoju Sanoka. Na tle funkcji turystycznych miasta przedstawiono założenia polityki rozwoju turystyki, preferowane formy turystyki oraz konsumentów oferty turystycznej miasta. Główne nurty polityki przestrzennego rozwoju turystyki sformułowano w stosunku do turystyki przyjazdowej i wypoczynku mieszkańców. Zaproponowano, aby główną osią rozwoju stała się sanocka kolekcja ikon wzbogacona o tzw. szlak ikon.
9
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Zagospodarowanie przestrzenne Karpat Polskich w opracowaniach planistycznych

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Problemy Zagospodarowania Ziem Górskich
|
2002
|
tom 48
Karpaty Polskie są objęte różnego typu programami i koncepcjami międzynarodowymi. Są także przedmiotem opracowań w skali kraju, makroregionów i regionów. Nie we wszystkich obecnych opracowaniach specyfika obszarów górskich - zarówno w sensie środowiskowym, jak i społeczno- gospodarczym - znajduje właściwe odzwierciedlenie. Przedmiotem rozważań są w artykule tylko opracowania wielkoprzestrzenne, co jest równoznaczne z nieuwzględnieniem opracowań szczegółowych sporządzanych dla gmin karpackich.
10

Czynnik czasu w odnowie miast

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Problemy Rozwoju Miast
|
2004
|
tom 01
|
nr 3-4
Do określenia procesów i zabiegów zmierzających do poprawy stanu czy wręcz przekształceń niekorzystnego stanu miast bądź ich fragmentów stosowane są różne terminy, takie jak rewitalizacja, rehabilitacja, restrukturyzacja, odnowa. Zgodnie z dotychczasowymi pracami Instytutu [„Studium...”, 1998-2000; „Rewitalizacja... 2000] terminem najbardziej uniwersalnym i ogólnym jest odnowa miast, a terminami specjalistycznymi rewitalizacja (odnowa starych dzielnic śródmiejskich i budynków zabytkowych), rehabilitacja (odnowa blokowisk z lat 50.-70. ubiegłego wieku) i restrukturyzacja (odnowa obszarów poprzemysłowych i powojskowych) (ryc. 1). Czynnik czasu charakteryzuje i warunkuje przebieg procesu odnowy: czas trwania procesu, relacje między planowanym a rzeczywistym czasem realizacji odnowy, zarządzanie odnową. Czynnik czasu współtworzy różnego typu dane i parametry charakteryzujące rzeczywistość i stan pożądany, a także przebieg zmian. Można tu przykładowo wymienić wszelkie dane statystyczne odnoszone do konkretnych dat lub przedziałów czasu, wskaźniki demograficzne, wskaźnika dostępności komunikacyjnej, wydajności sieci infrastruktury technicznej i energetycznej. Odnowa może być procesem obejmującym jednocześnie cały obszar lub obiekt jednorodnym typem zabiegów (rewitalizacji, rehabilitacji, restrukturyzacji) i wówczas można mówić o odnowie prostej (ryc. 2). Odnowa może być także złożona, gdy podejmowana jest w większej różnorodnej przestrzeni, z różnymi typami zabiegów realizowanymi w różnym czasie. Jest wtedy niejako sumą odnów prostych (ryc. 3). Proces odnowy przebiega w ramach 4 podstawowych etapów (ryc. 4) i składa się z elementów krótko- i długoterminowych. W przypadku odnowy określonego miasta konieczne jest wyznaczenie obszarów wymagających rewitalizacji lub rehabilitacji bądź restrukturyzacji (ryc. 5) i określenie potrzeb realizacji w czasie (ryc. 6). Odnowa miasta jest właściwie procesem niekończącym się w określonym czasie, ponieważ wskutek ponownych zniszczeń obszarów lub obiektów odnowionych, zmian obowiązujących standardów i popytu a także wskutek rozwoju miasta konieczne jest dokonywanie ponownych zabiegów odnowicielskich.
11

Transgraniczne, polsko-slowackie przyrodnicze obszary chronione

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Człowiek i Środowisko
|
1994
|
tom 18
|
nr 2
264-277
Ochrona przyrody wymaga szeroko pojętej współpracy międzynarodowej. Duże znaczenie ma ochrona obszarów granicznych między sąsiadującymi państwami, ponieważ są to często tereny o szczególnych wartościach przyrodniczych. Przykładem różnych form współpracy na tym polu jest granica czesko-słowacka; wzdłuż niej można wyróżnić 6 rejonów, z których każdy ma inne cechy przyrodnicze, różne kategorie obszarów chronionych, różne tradycje współpracy. Obecnie w niektórych przypadkach działają mechanizmy na poziomie lokalnym, w innych - głównie w rezerwatach biosfery - zaangażowane są instytucje międzynarodowe.
12
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Planowanie przestrzenne na obszarach górskich

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Problemy Zagospodarowania Ziem Górskich
|
1997
|
tom 42
13
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Organizacja przestrzenna turystyki w Sanoku

100%
Ptaszycka-Jackowska D.
Problemy Zagospodarowania Ziem Górskich
|
1995
|
tom 38
69-82
14

Działalność Instytutu Rozwoju Miast w 2003 r.

75%
Ptaszycka-Jackowska D.
Problemy Rozwoju Miast
|
2004
|
tom 01
|
nr 1-2
15

Model konstruowania programu aktywizacji turystyki w gminie

63%
Baranowska-Janota M., Ptaszycka-Jackowska D.
Człowiek i Środowisko
|
1994
|
tom 18
|
nr 1
129-141
Autorki prezentują model konstruowania programu aktywizacji turystycznej gminy, łączącego w sobie problematykę przestrzenną z elementami rynkowej gospodarki turystycznej. Model zilustrowany jest przykładem 5 gmin żywieckich, dla których został opracowany program aktywizacji turystycznej.
16

Instrumenty polityki eliminacji szkodliwych oddzialywan na parki narodowe i rozwiazywania konfliktow na ich obszarach

63%
Baranowska-Janota M., Ptaszycka-Jackowska D.
Parki Narodowe
|
1992
|
nr 3
7-9
17

Instrumenty polityki eliminacji szkodliwych oddzialywan na parki narodowe i rozwiazywania konfliktow na ich obszarach

63%
Baranowska-Janota M., Ptaszycka-Jackowska D.
Parki Narodowe i Rezerwaty Przyrody
|
1993
|
tom 12
|
nr 2
81-93
18

Plany dla parkow narodowych

51%
Ptaszycka-Jackowska D., Baranowska-Janota M., Korzeniak G.
Aura
|
1993
|
nr 04
9-11
19

Uzdrowiska w poludniowo-wschodnich Karpatach polskich. Szanse i zagrozenia rozwoju

51%
Ptaszycka-Jackowska D., Matlak H., Faracik R.
Człowiek i Środowisko
|
1999
|
tom 23
|
nr 2-3
279-296
Południowo-wschodnia część Karpat wyróżnia się długimi tradycjami uzdrowiskowymi i posiada walory sprzyjające rozwojowi funkcji uzdrowiskowej. W oparciu o korzystne warunki klimatyczne i zasoby wód leczniczych wykształciły się Iwonicz Zdrój i Rymanów Zdrój, których dynamiczny rozwój przypadł na II połowę XIX wieku. Obecnie funkcja uzdrowiskowa rozwijana jest - obok Iwonicza i Rymanowa - w Polańczyku. W planach proponuje się ponadto dalszy rozwój funkcji uzdrowiskowej poprzez stworzenie nowych uzdrowisk. Szanse i zagrożenia rozwoju funkcji uzdrowiskowych w tym rejonie określono dla 4 grup miejscowości: - uzdrowiska istniejące (Iwonicz Zdrój, Rymanów Zdrój), - miejscowości o funkcji uzdrowiskowej, w których trwają starania o nadanie im statutu uzdrowiska (Polańczyk), - miejscowości, na które rozciągnięto niektóre przepisy ustawy o uzdrowiskach i w których projektuje się rozwój funkcji uzdrowiskowej (Komańcza, Rabe, Czarna), - uzdrowiska projektowane (Rudawka Rymanowska). W przypadku dwu pierwszych grup miejscowości zidentyfikowano mocne i słabe strony funkcjonowania uzdrowisk oraz szanse i zagrożenia dla ich przyszłego rozwoju. Natomiast w stosunku do pozostałych miejscowości główny nacisk położono na ocenę przestrzennych uwarunkowań rozwoju funkcji leczniczej i turystyki oraz wskazanie szans i zagrożeń rozwoju. Zarówno uzdrowiska istniejące, jak i planowane położone są na obszarach przeznaczonych dla rozwoju turystyki i wypoczynku, dzięki czemu miejscowości te są chronione przed nadmiernym rozwojem funkcji konfliktowych. Na funkcjonowanie wszystkich istniejących i planowanych uzdrowisk znaczny wpływ wywiera peryferyjne położenie w skali kraju i badanego regionu. Skutkiem tego jest utrudniona ich dostępność. We wszystkich miejscowościach występują lub mogą wystąpić w przyszłości problemy komunikacyjne związane z dojazdem i ruchem tranzytowym lub koncentracją ruchu samochodowego w centrum uzdrowisk. W istniejących uzdrowiskach stopniowo zaciera się zróżnicowanie na noclegową bazę uzdrowiskową i turystyczno-wypoczynkową. Rozwijającym się typem bazy są prywatne pensjonaty. Coraz szerzej rozwija się model lecznictwa uzdrowiskowego wzbogaconego aktywnymi formami spędzania wolnego czasu. Stan środowiska i infrastruktura techniczna są prawidłowo porządkowane, natomiast niepokojący jest wysoki poziom cen gazu i powrót do węgla jako medium grzewczego. Iwonicz Zdrój, Rymanów Zdrój i Polańczyk są najistotniejszymi ogniwami turystycznymi regionu południowo-wschodnich Karpat. W miejscowościach tych znajduje się ponad 40 % ogółu miejsc noclegowych, a same miejsca w sanatoriach uzdrowiskowych stanowią 27 % stałej bazy turystycznej regionu. W trzech wymienionych uzdrowiskach przebywa rocznie około 35 tys. kuracjuszy, natomiast ogółem ruch turystyczny w Iwoniczu i Rymanowie szacuje się na 70-80 tys. osób. Przez Polańczyk przewija się rocznie około 180 tys. osób. Z tak dużym ruchem wiąże się zjawisko kumulacji ruchu turystycznego głównie w sezonie letnim i dodatkowo w weekendy i dni wolne od pracy. Obserwuje się wzmożony ruch autokarów i samochodów osobowych, wzrost poziomu hałasu i zanieczyszczeń powietrza, a także obciążenie urządzeń rekreacyjno-sportowych, bazy gastronomicznej i usług. Obecnie głównym problemem dotyczącym funkcjonowania wszystkich uzdrowisk polskich, a więc i karpackich, są zmiany w systemie zarządzania i finansowania lecznictwa uzdrowiskowego, powodowane przekształceniami gospodarki kraju.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.