Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 61

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 1982-1984 badano następczy wpływ nawozów stosowanych pod okopowe w pierwszym polu płodozmianu na plonowanie jęczmienia jarego uprawianego w drugim oraz owsa w trzecim polu płodozmianu. Nawożenie wyłącznie NPK oraz obornikiem + NPK miało podobny następczy wpływ na plonowanie jęczmienia, odpowiednio 3,84 i 3.80 t z 1 ha. Działanie następcze gnojowicy + NPK bylo nieco gorsze - 3.60 t z ha. Również owies wyżej plonował na obiektach, w których okopowe nawożono obornikiem + NPK - 3.96 t niż w obiekcie z gnojowicą + NPK - 3.86 t z ha. Nieco lepszymi przedplonami dla jęczmienia jarego okazały się burak półcukrowy - 3.87 t i burak cukrowy - 3.75 t z ha niż kukurydza - 3.61 t z ha. Podobną reakcję na przedprzedplon stwierdzono u owsa.
W trzyleciu 1983-1985., t j. 7. 8. i 9. roku uprawy pszenicy ozimej i jarej w dwu- i trójpolowych członach zmianowań z bobikiem oraz w monokulturach, jedynie w dwupolówce z pszenicą ozimą i w jej monokulturze stwierdzono wyraźny przyrost zanieczyszczenia gleby diasporami chwastów, odpowiednio o 40 i 506%. Najmniejsze zachwaszczenie łanów obu pszenic najczęściej miało miejsce w trójpolówkach bezpośrednio po bobiku. Zwiększająca się częstotliwość uprawy pszenic na ogół nie wzmagała ich podatności na choroby liści, lecz nasilała choroby podstawy źdźbła.
Wrażliwość pszenicy ozimej i jarej na rosnący ich udział w zmianowaniu, wyrażona malejącą wydajnością ziarna, była zbliżona. W 7-, 8- i 9-letniej monokulturze, relatywnie do zmianowania i. 50% udziałem pszenicy (obiekt kontrolny), ubytek plonu wynosił odpowiednio 22 i 23%. W porównywalnych obiektach obsada kłosów u obu form pszenicy najczęściej była podobna. Silniejsze skracanie długości źdźbła i kłosa oraz zmniejszanie plenności kłosa wystąpiło u pszenicy jarej aniżeli ozimej. Masa 1000 ziaren obu pszenic na ogół zwiększała się wraz z nasilającą się częstotliwością ich uprawy w zmianowaniu.
W ośmioletnim (1978-1985) doświadczeniu na glebie typu czarnej ziemi pszenica ozima uprawiana w krótkich rotacjach trójpolowych najwyższe plony ziarna 5.56 t z lha (100%) wydała w następstwie „bobik-pszenica ozima-pszenica jara". W drugim wariancie zmianowania „bobik - pszenica jara - pszenica ozima" zniżka plonu wyniosła 14.0%, a w uprawie ciągłej - 16.6%. Zbyt częsta uprawa tego zboża, na przemian z bobikiem mimo dobrego przedplonu prowadziła do zniżki plonu rzędu 6,3% relatywnie do najwyższego. Pszenica jara najwyższy plon ziarna 5,35 t (100%) z lha uzyskała w uprawie na przemian z bobikiem. Po bobiku w zmianowaniu „bobik-pszenica jara-pszenica ozima" plon był zbliżony (tylko o 2% mniejszy). Dla tej formy pszenicy niekorzystne okazało się następstwo „bobik- pszenica ozima- pszenica jara" oraz uprawa po sobie; odpowiednie zniżki plonu wyniosły 17.8 i 16.3%. Obniżenie plonów ziarna pszenicy ozimej w gorszych stanowiskach było wynikiem redukcji liczby kłosów, a u pszenicy jarej redukcji liczby ziarn w kłosie. Obydwie pszenice w siewie ciągłym charakteryzowały się niższą długością źdźbeł. Badania pozwalają na stwierdzenie, że pszenica jara w pólnocno- wschodniej Polsce, uprawiana po bobiku, na glebie ciężkiej wysoko próchnicznej, dorównuje pszenicy ozimej poziomem plonowania.
W latach 2004-2005 w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym w Bałcynach (53°35’ N; 19°51’ E), należącym do Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, prowadzono badania nad określeniem skutków przestawiania uprawy owsa z systemu konwencjonalnego na ekologiczny. W jednym płodozmianie uprawiano go zgodnie z zasadami rolnictwa konwencjonalnego, stosując nawozy mineralne i pestycydy. W drugim realizowano dwuletni okres przestawiania uprawy roślin na system ekologiczny. W uprawie konwencjonalnej i w obiekcie z uprawą przestawianą na ekologiczną nagoziarnistą odmianę owsa wysiewano w stanowisku po pszenicy ozimej. W płodozmianie konwencjonalnym, średnio z dwóch lat, uzyskano 4,81 t·ha⁻¹ ziarna owsa. Przestawianie jego uprawy na ekologiczną obniżyło wydajność o 28,7%. Zmniejszeniu plonów ziarna towarzyszyło pogorszenie wszystkich elementów morfometrii roślin i struktury plonu. Zawartość białka i P w ziarnie owsa w obiekcie z uprawą przestawianą na ekologiczną była mniejsza, natomiast K i Mg – większa niż w obiekcie konwencjonalnym. Zawartość Ca w ziarnie owsa pochodzącego z obu systemów uprawy była identyczna.
W latach 1995-1997 badano zachwaszczenie pszenicy jarej w 4 gospodarstwach ekologicznych i 4 konwencjonalnych na terenie byłego województwa toruńskiego. Wybrano bardzo dobre gospodarstwa o zbliżonych warunkach siedliskowych. W gospodarstwach ekologicznych zwalczano chwasty bronowaniem, a w konwencjonalnych herbicydami. Zachwaszczenie oceniano dwukrotnie w ciągu okresu wegetacji. Pierwszy raz w fazie krzewienia zboża, przed zastosowaniem herbicydów w gospodarstwach konwencjonalnych, określono liczbę i skład gatunkowy flory segetalnej. Drugi raz w fazie dojrzałości mlecznej pszenicy jarej ustalono skład gatunkowy i powietrznie suchą masę chwastów. W obu terminach badań stwierdzono większe zachwaszczenie pszenicy jarej z upraw ekologicznych niż z konwencjonalnych. Lista gatunków chwastów z upraw ekologicznych była bogatsza niż z pól konwencjonalnych. W okresie krzewienia pszenicy jarej wynosiła ona odpowiednio 46 i 39, a w fazie dojrzałości mlecznej 52 i 28 taksonów. W dojrzałości mlecznej pszenicy jarej z upraw ekologicznych liczba (203 sztuki ) i powietrznie sucha masa chwastów (41,5 g·m⁻²) była ponad 4-krotnie większa niż z upraw konwencjonalnych. W tym okresie badań dominującymi gatunkami chwastów w pszenicy jarej z gospodarstwach ekologicznych były: Chenopodium album, Vicia hirsuta, Veronica persica, Stelaria media i Viola arvensis, natomiast w uprawach konwencjonalnych Poa annua, Stellaria media, Chenopodium album, Matricaria maritima ssp. inodora oraz Agropyron repens.
Doświadczenie połowę przeprowadzono w latach 1991 - 1993 na glebie kompleksu żytniego słabego w północno-wschodniej Polsce, w okolicach Kętrzyna. W pracy porównano plonowanie odmian łubinu żółtego zróżnicowanych genetycznie z łubinem wąskolistnym i grochem siewnym pastewnym. Przedstawiono także reakcję odmian łubinu żółtego oraz grochu na zróżnicowane przedplony. Tradycyjna odmiana łubinu żółtego Amulet plonowała najniżej wśród uprawianych roślin - 1,36 t z ha. Samokończąca odmiana łubinu żółtego Manru przewyższała ją plonem o 9 %, a termoneutralna odmiana Juno o 24 %. Łubin wąskolistny zbierany w latach 1991 i 1993 plonował na poziomie 1,73 t nasion z ha. Najwyżej wśród porównywanych roślin uprawnych plonował groch pastewny - 2,41 t z ha. Stwierdzono brak istotnego wpływu przedplonów na wysokość plonów nasion łubinu żółtego i grochu.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.