Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 9

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy było oznaczenie zawartości etanolu w komercyjnych wódkach dostępnych na rynku polskim przy użyciu modelu statystycznego bazującego na zarejestrowanych widmach FT-IR i porównanie wyników ze standardową metodą alkoholometryczną. Opracowano modele statystyczne, stosując klasyczną analizę regresji. Do wyznaczenia zależności statystycznych użyto intensywności integralnej pasm w zakresach spektralnych: 1752–1550 cm⁻¹, 1500–1220 cm⁻¹, 1115–1000 cm⁻¹. Otrzymane wyniki dla modelu 1. świadczą o możliwościach aplikacyjnych spektroskopii FT-IR w zakresie oznaczania zawartości alkoholu etylowego. Wyniki uzyskane za pomocą modelu były zbliżone do wyników uzyskanych metodą alkoholometryczną, zasadne zatem jest kontynuowanie badań w tym zakresie.
Celem pracy była ocena jakości chleba uzyskanego z mąki pszennej z dodatkiem błonnika pszennego o trzech długościach włókna oraz z zastosowaniem zróżnicowanych wydajności ciasta. W recepturze na chleb zastępowano 15% mąki pszennej luksusowej typ 550 błonnikiem pszennym o trzech długościach włókna 90, 200 i 500 μm (WF 90, WF 200, WF 500), jednocześnie zmieniając dodatek wody odpowiednio do uzyskania wydajności 170, 175 i 185%. Chleb wypieczony bez dodatku błonnika pszennego z ciasta przygotowanego metodą jednofazową (o wydajności 165%) stanowił próbę kontrolną (K). Długość włókna błonnika nie wpływała istotnie na upiek i wydajność chleba. Istotny wpływ na upiek miała natomiast wydajność ciasta, ale tylko w przypadku błonnika WF 500. Długość włókna i wydajność ciasta miały istotny wpływ na objętość chleba. Chleb o największej objętości uzyskano stosując dodatek błonnika WF 90. Twardość miękiszu chleba z dodatkiem błonnika niezależnie od długości jego włókna i zastosowanej wydajności ciasta była 2-3-krotnie większa od twardości chleba bez dodatku błonnika. Najwyżej zostały ocenione chleby z dodatkiem błonnika WF 90, przy wydajności ciasta 170 i 175%.
W pracy podjęto próbę określenia możliwości zastosowania spektroskopii FT-IR do monitorowania reakcji transestryfikacji oleju rzepakowego, bez potrzeby przygotowania próbki przed analizą. Materiałem do badań były dwie marki rafinowanego oleju rzepakowego. Reakcję transestryfikacji prowadzono w 60°C przez godzinę. Widma mieszanin reakcyjnych rejestrowano: przed reakcją oraz po 15, 30, 45 i 60 minutach od rozpoczęcia reakcji, w zakresie spektralnym 4000–380 cm⁻¹. Analiza spektralna wykazała, że w zakresie spektralnym 1640–1500 cm⁻¹ wystąpiły różnice pomiędzy widmami badanych mieszanin, proporcjonalne do czasu transestryfikacji.
Jasne mąki pszenne typu 450, 500, 550 wykorzystywane są do produkcji wyrobów piekarsko-ciastkarskich. Znajdują one także szerokie wykorzystanie w gospodarstwach domowych. Do zapewnienia odpowiedniej jakości wyrobów piekarsko-ciastkarskich wymagana jest mąka o odpowiednich właściwościach technologicznych. Właściwości technologiczne mąki zależą od jej składu chemicznego. Zawartość białek, w szczególności glutenowych jest odpowiedzialna za sprężystość i rozciągliwość ciasta oraz za prawidłową strukturę wyrobu. W pracy badano właściwości reologiczne ciasta uzyskanego z jasnych mąk pszennych, wyprodukowanych w dwóch młynach krajowych. Stwierdzono, że pod względem cech organoleptycznych jasne mąki pszenne typu 450, 500, 550 spełniały wymagania zawarte w PN-A-74022:2003. Mąki z młyna A cechowały się większą ilością glutenu, ale o słabszej jakości niż mąki z młyna B. Sprężystość ciasta (P) oraz siła wypiekowa (W) istotnie zależały od typu mąki, natomiast rozciągliwość ciasta (L) i stosunek sprężystości do rozciągliwości ciasta (P/L) od młyna, w którym ją produkowano
Lecytyna jest naturalnym emulgatorem stosowanym jako dodatek w produkcji pieczywa. Dodatek lecytyny wpływa na równomierne rozprowadzenie tłuszczu w cieście i poprawę jego fizycznych właściwości. Celem pracy było zbadanie wpływu dodatku lecytyny rzepakowej w proszku na jakość uzyskanego pieczywa pszennego. Do wypieku pieczywa wykorzystano mąkę pszenną typ 750 z trzech młynów A, B, C. Lecytynę w proszku dodawano w ilości od 0,5 do 2,0%. Próbę kontrolną stanowiło pieczywo z mąki pszennej typ 750. Mąki wyprodukowane w młynie B i C miały podobną wartość wypiekową, odpowiednią do produkcji pieczywa pszennego. Stosowanie dodatku lecytyny nie miało istotnego wpływu na przebieg procesu wypieku. Różnice wydajności i upieku pieczywa nie były istotne statystycznie. Dodatek lecytyny w ilości 1-2% wpływał na wzrost objętości pieczywa, w porównaniu z próbą kontrolną. Twardość miękiszu pieczywa zależała od właściwości wypiekowych mąki pszennej. Pieczywo z dodatkiem 1% lecytyny charakteryzowało się mniejszą twardością niż próba kontrolna.
Celem przeprowadzonych badań było określenie wpływu dodatku błonnika jabłkowego, grochowego, owsianego oraz psyllium na teksturę i wilgotność pieczywa pszennego w czasie przechowywania. Przygotowano ciasto z 2, 4, i 6% dodatkiem błonnika. W uzyskanym pieczywie oznaczono zawartość białka, kwasowość, zmierzono objętość i porowatość oraz obliczono upiek. Oznaczono wilgotność skórki i miękiszu oraz przeprowadzono analizę tekstury po 24, 48 i 72 godzinach od wypieku. Wykazano istotny wpływ dodatku błonnika na kwasowość i objętość uzyskanego pieczywa pszennego. Pieczywo z dodatkiem błonnika charakteryzowało się niższą porowatością w porównaniu do próby kontrolnej. Zaobserwowano wyższą wilgotność skórki i miękiszu w przypadku pieczywa z dodatkiem błonnika. Wraz z czasem przechowywania wilgotność skórki i miękiszu ulegała obniżeniu. Pieczywo wzbogacone w błonnik charakteryzowało się niższą spoistością oraz wyższą twardością, gumowatością i żuwalnością. Nie zaobserwowano natomiast istotnego wpływu dodatku błonnika na zmianę sprężystości miękiszu. Wraz z czasem przechowywania istotnie wzrastała twardość miękiszu, natomiast pozostałe parametry tekstury ulegały obniżeniu.
Celem przeprowadzonych badań była ocena sensoryczna i spektralna wyrobów spirytusowych typu: wódka, gin, whisky oraz brandy poddanych procesowi liofilizacji. Zamrożone próbki (-80 °C) poddawano liofilizacji w liofilizatorze ALPHA1-4 LDC-1m firmy Christ. Proces prowadzono przy stałych parametrach: ciśnienie 63 Pa, ciśnienie bezpieczeństwa 103 Pa, czas 1,5 h. Przeprowadzono analizę sensoryczną metodą profilowania z wykorzystaniem jednobiegunowych skal kategorii. Zarejestrowano widma w podczerwieni otrzymanych liofilizatów techniką transmisyjną w filmie przy użyciu płytek wykonanych z kryształów KRS w zakresie spektralnym 4000 - 370 cm⁻¹. Dane spektralne analizowano wykorzystując moduł analizy dyskryminacyjnej w programie OMNIC 8. Przy zastosowanych parametrach procesu w pierwszej kolejności parował etanol, co skutkowało otrzymaniem mieszanin bezalkoholowych. Proces liofilizacji może być więc łagodnym sposobem pozbywania się etanolu i wody z mieszaniny z zachowaniem innych ważnych składników, takich jak: barwniki, substancje smakowe czy aromaty.
W zaprezentowanej w artykule pracy badawczej porównano wpływ parametrów prażenia (100-160°C, 10-60 minut, przy stałej prędkości przepływu powietrza) na zmiany zawartości wody oraz barwy powierzchni wewnętrznej (brązowej) łuski i powierz¬chni czystego jądra orzecha. Zakres pracy obejmował wyznaczenie krzywych suszenia oraz oznaczenie zawartości suchej masy. Pomiar barwy jąder orzechów laskowych oznaczono w układzie CIEL*, a*, b*, a na podstawie 'wyników obliczono nasycenie oraz bezwzględną różnicę barwy AE. Orzechy laskowe odmiany „Kataloński" poddane prażeniu pochodziły z polskich upraw. Otrzymane wyniki 'wskazują, że podstawowym czynnikiem decydującym o zmianach parametrów barwy jest temperatura. Istotne zmiany dotyczące wszystkich parametrów barwy (L*, a*, b*) mogą wynikać z ubytku wody w prażonych jądrach orzechów. Zawartość wody podczas prażenia obniża się nawet do poziomu 0,4%.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.