Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 14

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W doświadczeniu wieloletnim założonym w 1972 r. porównywano wpływ gnojowicy, obornika i nawozów mineralnych na plon i wybrane elementy oceny jakości bulw ziemniaka uprawianego w szóstej rotacji zmianowania roślin. Stwierdzono, że pod wpływem nawożenia nastąpił wzrost plonu bulw ziemniaka we wszystkich obiektach nawozowych. Istotnie wyższe plony uzyskano w obiektach nawożonych obornikiem i nawozami mineralnymi niż gnojowicą stosowaną w dawce I równoważonej z obornikiem pod względem ilości wprowadzanego do gleby azotu ogółem. Dodatkowe nawożenie mineralne PK zastosowane łącznie z nawozami organicznymi nie przyczyniło się do istotnego wzrostu plonu, chociaż zachowana była tendencja zwyżkowa. Udział poszczególnych frakcji bulw był zróżnicowany i uzależniony od stosowanego nawożenia. We wszystkich obiektach nawozowych zwiększała się ilość bulw dużych kosztem najmniejszych. Najwyraźniej tendencja ta była zauważalna po zastosowaniu nawożenia mineralnego. Pod wpływem nawożenia zmniejszała się zawartość suchej masy oraz skrobi, przy czym większy spadek następował po zastosowaniu nawozów mineralnych niż naturalnych. Zawartość witaminy C była wyższa w bulwach ziemniaka nawożonego obornikiem niż gnojowicą stosowaną w dawce I i nawozami mineralnymi. Najmniej witaminy C zawierały bulwy ziemniaka, pod który stosowano gnojowicę w dawce II. Nawożenie powodowało wzrost zawartości cukrów ogółem i cukrów redukujących. Wyższa kumulacja cukrów ogółem wystąpiła po zastosowaniu gnojowicy niż obornika i nawozów mineralnych.
W doświadczeniu wazonowym na glebie kwaśnej o składzie granulometrycznym piasku gliniastego mocnego przeprowadzono badania mające na celu próbę neutralizacji skażania gleby kadmem poprzez zastosowanie węgla brunatnego i kompostu z odpadów gospodarskich oraz wapna. Badania obejmowały trzy czynniki: 1) skażenie gleby kadmem w ilości 10, 20 i 30 mg Cd/kg gleby, 2) obiekty bez i z dodatkiem substancji organicznej (węgiel brunatny, kompost) do gleby oraz 3) serię bez i z dodatkiem wapnia w wysokości 1 Hh. W doświadczeniu uprawiano kukurydzę odmiany Skandia. Skażenie gleby kadmem spowodowało istotny spadek plonu zielonej masy kukurydzy uprawianej w doświadczeniu. Wprowadzona do gleby substancja organiczna w postaci kompostu i węgla brunatnego wyraźnie łagodziła ujemny wpływ kadmu na plonowanie kukurydzy, szczególnie w serii bez wapnowania. Wzrastające dawki kadmu spowodowały zwiększenie koncentracji tego pierwiastka w kukurydzy. Na ograniczenie akumulacji kadmu w roślinach korzystnie wpłynęło wprowadzenie do gleby substancji organicznej oraz zmiana jej odczynu przez wapnowanie. Wysoka zawartość kadmu w glebie i częściowo wapnowanie, przeważnie zwiększały zawartość makroskładników w zielonej masie kukurydzy.
W warunkach doświadczenia wazonowego badano działanie skażenia gleby kadmem - dawek 10, 20 i 30 mg/kg gleby na plonowanie gorczycy białej i niektóre właściwości gleby. Do inaktywacji kadmu, którym glebę skażono, zastosowano węgiel brunatny lub kompost w ilości odpowiadającej 4% masy gleby w wazonie oraz wapno w dawce równoważnej 1 Hh. Wprowadzenie do gleby 10 mg Cd/kg wpłynęło dodatnio na plon masy nadziemnej gorczycy, natomiast zastosowanie 30 mg Cd/kg przyczyniło się do jego spadku. Nawożenie węglem brunatnym i kompostem, a szczególnie wapnem, spowodowało silne zwiększenie plonu zielonej masy gorczycy. Porównywane nawozy częściowo ograniczyły ujemny wpływ kadmu na plonowanie gorczycy. Skażenie gleby kadmem odbiło się silnym pobraniem tego składnika przez masę nadziemną gorczycy. Przy najwyższym skażeniu gleby wynoszącym 30 mg Cd/kg gleby pobranie kadmu średnio zwiększyło się 23-krotnie w serii bez wapnowania i 12-krotnie w serii z wapnowaniem. Węgiel brunatny i w mniejszym stopniu kompost spowodowały silne ograniczenie pobrania kadmu przez gorczycę. W tym względzie (ograniczenia zawartości kadmu) wykazano dodatnie współdziałanie nawożenia organicznego z wapnowaniem. Zwiększona koncentracja kadmu w glebie nie powodowała większych zmian w odczynie gleby, kwasowości hydrolitycznej oraz zawartości przyswajalnych form fosforu, potasu i magnezu.
Celem przeprowadzonych badań, które o- parto na doświadczeniu wazonowym, było wyjaśnienie wpływu skażenia gleby ołowiem (150, 300 i 450 mg Pb/kg gleby) na plonowanie, zawartość magnezu i stosunki ilościowe pomiędzy poszczególnymi składnikami w kapuście pekińskiej. Działanie skażenia gleby ołowiem rozpatrywano przy zróżnicowanym nawożeniu NPK i Ca. Wysokie skażenie gleby ołowiem (450 mg Pb/kg gleby) spowodowało obniżkę plonu zielonej masy kapusty pekińskiej w obu seriach doświadczenia. Dodatek wapnia do gleby, w odróżnieniu od nawożenia NPK, wyraźnie ograniczył spadek plonu zielonej masy tej rośliny. Spadek plonu w obiektach o maksymalnym skażeniu gleby ołowiem i z najniższą dawką NPK został całkowicie zahamowany, a w wazonach z najwyższym nawożeniem mineralnym ograniczony do 14%. W serii z wapnowaniem wykazano tendencję do spadku koncentracji magnezu w wazonach z wysokimi dawkami NPK i do rozszerzenia stosunku K:(Ca+Mg) niezależnie od dawki nawozów mineralnych w miarę wzrostu skażenia gleby ołowiem. Wapnowanie miało negatywny wpływ na zawartość magnezu i wartość stosunku K:(Ca+Mg) w kapuście pekińskiej. Stosunek ten pozostawał jednak na niskim poziomie i nie przekroczył wartości uznawanych za dopuszczalne w żywieniu zwierząt.
W doświadczeniu wazonowym oceniano przydatność węgla brunatnego i ziemi kompostowej do neutralizacji symulowanego skażenia gleby ołowiem. Jako rośliny testowe uprawiano pszenżyto jare (plon główny) i gorczycę białą (poplon). Wzrastające dawki ołowiu spowodowały znaczny spadek plonu pszenżyta jarego i gorczycy białej uprawianej na zielonkę. Wraz ze zwiększeniem dawki ołowiu nastąpił duży wzrost koncentracji tego składnika w ziarnie i słomie pszenżyta oraz w zielonce gorczycy białej. Zawartość ołowiu w słomie pszenżyta i zielonce gorczycy była 10-13 - krotnie wyższa niż w ziarnie pszenżyta. Wprowadzenie do gleby węgla brunatnego, a zwłaszcza ziemi kompostowej oraz częściowo jej wapnowanie znacznie ograniczyło spadek plonu roślin i wzrost koncentracji w nich ołowiu jaki następował pod wpływem tego składnika.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.