Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 34

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Doświadczenia przechowalnicze trwały 12 miesięcy. Po 12 miesiącach prowadzenia eksperymentu wystąpiły znaczne różnice w przebiegu krzywych przeżywalności. Dotyczy to zarówno testowanych szczepów, jak i metod ich utrwalania oraz warunków przechowywania. Niezależnie od szczepu i zastosowanej metody przechowywania, preparaty wykonane z zastosowaniem suszenia fluidyzacyjnego charakteryzują się niższą przeżywalnością bakterii w porównaniu z preparatami uzyskanymi poprzez liofilizację. Przeżywalność bakterii w liofilizatach wynosiła od 17,9% do 92,0% po 12 miesiącach przechowywania (suszenie metodą fluidyzacji 4,5% do 1,1%).
Celem pracy było określenie wpływu warunków przechowywania biomasy wybranych szczepów bakterii z rodzaju Lactobacillus na aktywność biologiczną preparatów. Na tym etapie pracy przeprowadzono hodowle testowanych szczepów LAB (z gatunku Lactobacillus plantarum oraz Lactobacillus buchneri) w skali półtechnicznej. Otrzymaną biomasę bakterii podzielono na dwie części. Jedną suszono techniką fluidyzacji, a drugą liofilizowano. Preparaty suszone fluidyzacyjnie stanowiły materiał porównawczy. W celu sprawdzenia jakości uzyskanych biopreparatów wykonano posiewy mikrobiologiczne, po czym określono przeżywalność bakterii. Przeżywalność bakterii suszonych techniką fluidyzacji wahała się w granicach 68,9% do 76,3%, a procesu liofilizacji wynosiła od 94,7% do 99,8% w zależności od szczepu bakterii. Otrzymane preparaty stanowiły materiał do dalszych badań.
W artykule przedstawiono badania dotyczące dynamiki zmian zawartości cukrów bezpośrednio redukujących w fermentujących zacierach, dynamiki zmian stężenia alkoholu i aldehydów oraz zależności między gęstością zacieru słodkiego a zawartością aldehydów w spirytusie surowym. Badania prowadzono przy średniej początkowej gęstości zacierów zbożowych 14,6 i 16,2°Blg oraz w czasie fermentacji alkoholowej.
Celem pracy było określenie wpływu składu, właściwości fizycznych nośników oraz rozmiarów granulek biopreparatów bakterii fermentacji mlekowej z gatunku Lactobacillus plantarum na przeżywalność komórek bakterii w czasie suszenia fluidyzacyjnego i przechowywania w warunkach chłodniczych. Biopreparaty przygotowywano przy zastosowaniu następujących nośników: rozpuszczalnej skrobi ziemniaczanej, sacharozy, glukozy i laktozy. Jako substancję ochronną stosowano betainę. Wilgotne preparaty granulowano przy zastosowaniu sit o wymiarach bocznych otworków: początkowo 1,25 mm, a w drugim etapie pracy: 0,5, 1,0, 1,5, 2,0 i 2,5 mm. Preparaty suszono w laboratoryjnej suszarce fluidyzacyjnej, w temperaturze nie przekraczającej 35 ºC. Stwierdzono, że skład i wzajemne proporcje nośników zastosowanych do wytwarzania preparatów bakterii wpłynęły w sposób istotny na przeżywalność komórek w czasie suszenia. Suszenie fluidyzacyjne umożliwiło uzyskanie przeżywalności bakterii Lactobacillus plantarum C na poziomie 65 %, jednak aktywność biologiczna badanych preparatów malała i po 12 miesiącach przechowywania w temperaturze 8 ºC wynosiła, we wszystkich grupach preparatów, poniżej 10 % w stosunku do wartości początkowej.
W II części artykułu autorzy przedstawili badania i ich wyniki dotyczące wpływu warunków fermentacji - czasu i temperatury na jakość spirytusu surowego. Jednocześnie przetestowano szczepy drożdży B4, D2, As4, Bc16 oraz Fermiol. Stwierdzono, że w wytworzonym spirytusie surowym zawartość kwasów organicznych, estrów i metanolu nie podlega zasadniczym zmianom w trakcie trwania procesu.
In the publication, there were described the studies, the aim of which was to check the possibilities of running the alcohol fermentation of cereal mashes, performed by pressure technology in the industrial conditions, using the selected strain of yeasts Saccharomyces diastaticus N-41, in combination with the application of the strains of yeasts Saccharomyces cerevisiae D2, being so-far employed in distilleries. In effect of the process, it was expected to obtain the combination of high fermenting activity of yeasts Saccharomyces cerevisiae D2 and high amylolytic capabilities of the yeast strain Saccharomyces diastaticus N-41. The fermentation experiments were conducted in agricultural distillery, during the controlled technological process, on cereal mashes with extract on the level of 15.7 -15.9 °Big, with variable rates of saccharifying enzymes (from 70% to 100% of the rate, recommended by the producer). It was found that running of alcohol fermentation process, using the conjugated yeast culture allowed obtaining the yield of alcohol on the level similar to the process conducted with the application of yeasts Saccharomyces cerevisiae D2. When the rate of saccharifying enzyme is reduced by 30%, the running of the conjugated culture with the application of the mixture of the yeast strains: Saccharomyces diastaticus N-41 and Saccharomyces cerevisiae D2 in ratio 1:1 has not given the expected effect in a form of the abbreviation of fermentation time up to 48 hours.
W badaniach zastosowano mieszaninę otoczkującą zapewniającą najwyższą przeżywalność bakterii w czasie przechowywania. Skład mieszaniny ustalono na podstawie badań opisanych w pierwszej części artykułu. Przeprowadzono doświadczenia, w których warstwa otoczki stanowiła od 10% do 50% masy rdzenia. Stwierdzono, że minimalna warstwa otoczki powinna stanowić 30% masy rdzenia, ponieważ poniżej tej wartości śmiertelność bakterii w czasie przechowywania była zbyt wysoka. Zastosowanie takiej warstwy otoczki spowodowało wzrost przeżywalności bakterii o 38% w czasie przechowywania w temperaturze chłodniczej. Czas mikrokapsułkowania znacząco rośnie wraz ze wzrostem warstwy otoczki i w przypadku jej masy stanowiącej 30% masy rdzenia wynosi 43 minuty, co ponad dwukrotnie wydłuża proces suszenia biopreparatów. Nie stwierdzono istotnych różnic w poprawie przeżywalności poszczególnych badanych szczepów w efekcie zastosowania procesu mikrokapsułkowania preparatów.
Określono wpływ składu i właściwości nośników bakterii fermentacji mlekowej z gatunku Lactobacillus plantarum na kinetykę procesu suszenia fluidyzacyjnego granulowanych biopreparatów oraz przeżywalność komórek bakterii. Jako nośniki bakterii stosowano: rozpuszczalną skrobię ziemniaczaną, sacharozę, glukozę i laktozę. Granulowanie preparatów prowadzono przy użyciu sit o wymiarach oczek 1,25 mm x 1,25 mm. W czasie suszenia stosowano stałą temperaturę w nagrzewnicy suszarki, natomiast temperatura w komorze suszenia spadała początkowo do wartości minimalnej, a w miarę przebiegu procesu dążyła asymptotycznie do wartości zadanej. Przepływ powietrza regulowano tak, aby charakterystyka złoża mieściła się w obszarze fluidyzacji burzliwej. Stwierdzono, że skrobia rozpuszczalna może stanowić istotny składnik granulowanych, suszonych, rozpuszczalnych preparatów bakteryjnych, a jej przydatność rośnie wraz ze zwiększaniem jej powierzchni właściwej. Skład i wzajemne proporcje nośników zastosowanych do wytwarzania preparatów bakterii wpływają w sposób istotny na przeżywalność komórek w czasie suszenia fluidyzacyjnego. Spośród przebadanych składów surowcowych za najkorzystniejszy uznano następujący: biomasa, woda, skrobia rozpuszczalna, sacharoza, glukoza, laktoza, betaina, w następujących proporcjach: 9,9 : 1,5 : 14 : 39 : 27 : 8,5 : 0,1. W przypadku preparatów o różnym składzie ze wzrostem maksymalnej szybkości suszenia obserwowano obniżenie przeżywalności bakterii, ale przeżywalność zależała też od składu nośnika. Najwyższą przeżywalność bakterii uzyskano dla nośnika stanowiącego mieszaninę wszystkich badanych komponentów.
W artykule przedstawiono badania dotyczące dynamiki zmian zawartości cukrów bezpośrednio redukujących w fermentujących zacierach, dynamiki stężenia zmian alkoholu i aldehydów oraz zależności między gęstością zacieru słodkiego a zawartością aldehydów w spirytusie surowym. Badania prowadzono przy średniej początkowej gęstości zacierów zbożowych 14,6 i 16,2°Blg oraz w czasie fermentacji alkoholowej.
Celem pracy było podwyższenie stabilności biologicznej preparatów bakterii fermentacji mlekowej w czasie ich przechowywania w różnych warunkach temperaturowych. Badania prowadzono z zastosowaniem metody mikrokapsułkowania w złożu fluidalnym. Określono przeżywalność bakterii w preparatach mikrokapsułkowanych z wykorzystaniem mieszanin otoczkujących, zawierających wytypowane składniki w różnych kombinacjach ilościowych. Stosowano stały stosunek masy substancji otoczkującej do masy rdzenia granulki wynoszący 30%. Jako substancje otoczkujące wykorzystano mieszaniny: inuliny, gumy arabskiej oraz kazeinianu sodu. Do dalszych badań wytypowano mieszaninę charakteryzującą się najlepszym efektem poprawy przeżywalności. Jej zastosowanie spowodowało wzrost przeżywalności rzędu 12,2% w czasie przechowywania preparatów w warunkach chłodniczych oraz 4,3% w czasie przechowywania w temperaturze pokojowej.
W artykule przedstawiono wyniki badań zależności między stężeniem aldehydów w spirytusie surowym a poziomem tlenu rozpuszczonego w zacierze gorzelniczym w trakcie przebiegu fermentacji alkoholowej. Stosowano termofilne rasy drożdży As4 i D2. Doświadczenia prowadzono w skali mikrotechnicznej i produkcyjnej. Na podstawie analizy uzyskanych wyników stwierdzono, że w warunkach produkcyjnych końcowa zawartość tlenu wynosi 0,13% stanu nasycenia, co odpowiada 0,02 mg tlenu/l zacieru przy poziomie aldehydów w spirytusie surowym okolo 0,1 g/l 100% alkoholu. W wyniku modelowych badań w skali mikrotechnicznej stwierdzono, że napowietrzanie zacierów powoduje wielokrotny wzrost stężenia aldehydów w spirytusie surowym.
Utrwalanie biomasy bakterii z gatunku Lactobacillus plantarum w procesie obejmującym mieszanie bakterii z wilgotnymi nośnikami, takimi jak ziemniaczana skrobia rozpuszczalna, glukoza, laktoza i sacharoza, a następnie granulowanie i suszenie w suszarce fluidyzacyjnej powoduje znaczne osłabienie komórek bakterii, co skutkuje szybkim obniżaniem się aktywności biologicznej preparatów w trakcie ich przechowywania. Dodatek substancji ochronnych – sorbitolu i betainy do biomasy przed zmieszaniem jej z nośnikami nie eliminuje efektu letalnego w trakcie przechowywania, a korzystnym efektem działania tych substancji jest jedynie podwyższenie przeżywalności w czasie dehydratacji o około 30%. Przeżywalność komórek bakterii w czasie 12 miesięcy przechowywania jest nadal niska – na poziomie znacznie niższym niż 10%. Stwierdzono, że modyfikacja technologii, polegająca na oddzielnym przygotowaniu granulowanego nośnika o określonym składzie, a następnie nanoszeniu na niego biomasy w trakcie procesu fluidyzacji w temperaturze 30-33°C, powoduje niewielką poprawę przeżywalności bakterii w czasie dehydratacji ale znacząco podwyższa przeżywalność bakterii w czasie przechowywania preparatów. Liczba bakterii w preparatach wykonywanych dwuetapowo zmniejszała się o niecałe 20% w czasie 3 miesięcy przechowywania w warunkach chłodniczych (temperatura 8°C), podczas gdy w preparatach zawierających substancje ochronne, ale wykonywanych jednoetapowo, po tym samym okresie przechowywania liczba bakterii malała o ponad 80%.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.