Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 73

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 1998-2000 przeprowadzono doświadczenie wazonowe, którego celem było określenie wpływu węgli brunatnych, osadów ściekowych oraz ich mieszanin i obornika na zawartość Cd i Pb w podłożu glebowym i życicy wielokwiatowej odmiany Kroto. W doświadczeniu wykorzystano piasek gliniasty lekki (jako podłoże), węgiel brunatny odmiany ziemistej z Kopalni Węgla Brunatnego w Sieniawie i Koninie, osady ściekowe z oczyszczalni w Siedlcach, Łukowie i z Drosedu oraz obornik mieszany. W każdym roku badań zbierano po cztery pokosy trawy. Całkowitą zawartość Cd i Pb w podłożu glebowym i suchej masie trawy oznaczono metodą ICP-AES, po uprzedniej mineralizacji „na sucho” badanych prób. Średnia zawartość kadmu i ołowiu w podłożu glebowym przed rozpoczęciem doświadczenia wynosiła odpowiednio 0,44 i 8,42 mg·kg⁻¹, natomiast po zakończeniu badań 0,33 i 7,09 mg·kg⁻¹ s.m. W suchej masie życicy wielokwiatowej oznaczono średnio od 0,27 do 0,33 mg·kg⁻¹ s.m. kadmu i od 3,33 do 5,14 mg·kg⁻¹ s.m. ołowiu.
Bor i mangan należą do mikroelementów niezbędnych dla wzrostu i rozwoju roślin. Celem niniejszych badań było prześledzenie zmian w zawartości tych składników w materiałach organicznych, w glebie i życicy wielokwiatowej (Lolium multiflorum LAM.) pod wpływem stosowania węgli brunatnych, osadów ściekowych oraz ich mieszanin i nawożenia NPK. Doświadczenie wazonowe przeprowadzono w latach 1998-2000 metodą całkowicie losową z obiektem kontrolnym w trzech powtórzeniach. W doświadczeniu wykorzystano piasek gliniasty lekki jako podłoże, węgiel brunatny odmiany ziemistej o niskiej wartości energetycznej z KWB w Sieniawie i Koninie, osady ściekowe z oczyszczalni w Siedlcach, Łukowie i z Drosedu oraz obornik mieszany dodawane były w ilości 7,5% masy gleby w wazonie (8 kg). Nawożenie mineralne stosowano w formie polifoski 8 i saletry amonowej w stosunku N:P:K = 1:1:1. Siew nasion trawy odmiany Kr oto w ilości 1 g na wazon wykonywano w czerwcu każdego roku. W kolejnych latach badań zbierano po cztery pokosy trawy. Całkowitą zawartość B i Mn w materiałach organicznych, glebie i suchej masie trawy oznaczono metodą ICP-AES na spektrometrze emisyjnym z indukcyjnie wzbudzaną plazmą, po uprzedniej mineralizacji „na sucho”. Największe ilości B oznaczono w odpadowym węglu brunatnym z Konina, a Mn w osadzie ściekowym z Łukowa. Średnia zawartość boru w glebie po zakończeniu badań wynosiła 1,1 mg∙kg-1, a manganu 250,2 mg∙kg-1. Węgiel brunatny z Konina i Sieniawy, osady ściekowe z Siedlec, Łukowa i Drosedu oraz ich mieszaniny istotnie różnicowały zawartość B i Mn w suchej masie życicy wielokwiatowej (Lolium multiflorum LAM.) w kolejnych latach badań. Średnia zawartość boru oznaczona w roślinie testowej wynosiła 18,49 mg∙kg-1 s.m., a manganu 33,5 mg∙kg-1 s.m. W kolejnych latach badań nastąpiło obniżenie zawartości boru w suchej masie życicy wielokwiatowej, natomiast w przypadku manganu wystąpił wzrost. Zawartość oznaczonych pierwiastków w suchej masie trawy nie mieściła się w zakresie liczb granicznych dopuszczalnych dla pasz.
15
63%
Osady ściekowe wydzielone na prasach lub wirówkach (pochodzące z oczyszczalni ścieków w Siedlcach. Łukowie i DROSEDZIE mieszane z węglem brunatnym z kopalni SIENIAWA i KONIN) w stosunku 1:1 stanowią mieszaninę o zawartości suchej masy ok 50%. Mieszaniny takie wykazują dobre właściwości fizyczne w aspekcie pakowania, transportu, wysiewu. Zawartość azotu zależy głównie od ilości tego pierwiastka w osadach i waha się w granicach 12% suchej masy. Zawartość węgla i azotu w stosunku do całkowitej zawartości tych pierwiastków wynosiła w wyciągu 0,25 M H₂SO₄ odpowiednio C-7.8% i N-24.9%. a w wyciągu 25% H₂SO₄, C-11.0 % i N-37.9%, natomiast w 0.1 M NaOH C-21.2% i N-28,5%. Stwierdzono współdziałanie osadów pościekowych i węgli brunatnych w plonowaniu rajgrasu angielskiego.
Miedź i cynk należą do mikroskładników, których optymalna zawartość w paszy korzystnie wpływa na jej jakość. Pierwiastki te jako składniki enzymów biorą udział w fotosyntezie, oddychaniu tkankowym, metabolizmie azotowym. Celem przeprowadzonych badań było prześledzenie zmian w zawartości miedzi i cynku w biomasie rutwicy wschodniej w zależności od roku uprawy i fazy rozwojowej. Wyniki badań uzyskano na podstawie dwóch doświadczeń polowych prowadzonych trzeci i siódmy rok. Podczas zbioru pobrano próby z 1 m² następujących fazach rozwojowych: pąkowanie, początek kwitnienia, pełnia kwitnienia, koniec kwitnienia i dojrzałość pełna. Następnie próby te wysuszono i rozdrobniono. Miedź i cynk oznaczono metodą ICP-AES, po mineralizacji „na sucho”. Obliczenia statystyczne wykazały istotne zróżnicowanie w zawartości miedzi i cynku w biomasie rutwicy wschodniej (Galega orientalis LAM.) w zależności od roku uprawy i fazy rozwojowej. Średnia zawartość miedzi w suchej masie rośliny testowej wynosiła 12,45 mg·kg⁻¹ a cynku 85,63 mg·kg⁻¹. Największe ilości miedzi i cynku oznaczono w liściach rośliny testowej w trzecim roku uprawy. Rozpatrując poszczególne fazy rozwojowe rutwicy wschodniej należy stwierdzić, że w fazie pąkowania oznaczono najwięcej miedzi, natomiast cynku w fazie dojrzałości pełnej.
Żelazo i mangan należą do mikroelementów, których optymalna zawartość w paszy korzystnie wpływa na jej jakość. Pierwiastki te jako składniki enzymów biorą udział w fotosyntezie, oddychaniu tkankowym, metabolizmie azotowym. Celem przeprowadzonych badań było prześledzenie zmian w zawartości żelaza i manganu w biomasie rutwicy wschodniej w zależności od roku uprawy i fazy rozwojowej. Wyniki badań uzyskano na podstawie dwóch doświadczeń polowych prowadzonych trzeci i siódmy rok. Podczas zbioru pobrano próby z 1 m2 w następujących fazach rozwojowych: pąkowanie, początek kwitnienia, pełnia kwitnienia, koniec kwitnienia i dojrzałość pełna. Następnie próby te wysuszono i rozdrobniono. Żelazo i mangan oznaczono metodą ICP-AES, po mineralizacji „na sucho”. Obliczenia statystyczne wykazały istotne zróżnicowanie w zawartości żelaza i manganu w biomasie rutwicy wschodniej (Galega orientalis LAM.) w zależności od roku uprawy i fazy rozwojowej. Średnia zawartość żelaza w suchej masie rośliny testowej wynosiła 259,66 mg∙kg-1, a manganu 40 mg∙kg-1. Największe ilości żelaza i manganu oznaczono w liściach rośliny testowej w trzecim roku uprawy. Rozpatrując poszczególne fazy rozwojowe rutwicy wschodniej należy stwierdzić, że w fazie dojrzałości pełnej oznaczono najwięcej żelaza, natomiast manganu w końcowej fazie kwitnienia i w fazie dojrzałości pełnej.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.