Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 33

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Herba Polonica
|
2001
|
tom 47
|
nr 2
85-102
Pierwotne i wyłączne wykorzystanie roślin zielarskich w żywieniu prowadziło z biegiem stuleci do wyodrębnienia z tego zakresu stosowania nową dziedzinę - fitoterapię. Lecznictwo za pomocą surowców zielarskich pełniło długo przewodnią rolę w ramach tradycyjnej „medycyny naturalnej”, a dopiero powstanie chemioterapii przyczyniło się do pewnej jego degradacji. Dzisiaj fitoterapia zajmuje określone miejsce w medycynie oficjalnej, przede wszystkim jako „lecznictwo uzupełniające”, stosowane leki roślinne podlegają jednak podobnym wymaganiom rejestracyjnym jak preparaty syntetyczne. W ostatnich dziesięcioleciach ubiegłego wieku nastąpiło coś w rodzaju „powrotu do źródeł”. Początkowo w Japonii i USA, ostatnio również w Europie dostrzeżono składniki prozdrowotne (nutraceutyki), głównie pochodzenia roślinnego w środkach spożywczych i powstała ogromna nowa gałąź, tzw. żywność funkcjonalna (prozdrowotna). Podobnie w kosmetyce rozszerzono znacząco asortyment zielarskich składników „prozdrowotnych”. Również tutaj mówi się często o nowej dziedzinie produktów, tzw. „kosmeceutykach”.
Herba Polonica
|
2001
|
tom 47
|
nr 1
29-45
Wstępnie ustosunkowano się do aktualnej pozycji surowców roślinnych w medycynie i omówiono istniejące trudności w tym zakresie. Dla lepszego i pełniejszego wykorzystania roślin zielarskich i ich przetworów zostały zaplanowane i częściowo już przeprowadzone następujące badania: 1. Pełna charakterystyka botaniczna dla około 170 surowców i przygotowania materiału roślinnego do badań biologicznych, mikrobiologicznych, farmakologicznych i chemicznych. 2. Otrzymywanie 3 wyciągów (frakcji) o różnej polarności dla każdej próby surowca. 3. Testy biologiczne, mikrobiologiczne, farmakologiczne i zestawienie uzyskanych wyników. 4. Ocena analityczna frakcji, u których stwierdzono określoną aktywność biologiczną, umożliwiającą ewentualne wykorzystanie w terapii. Dotychczas scharakteryzowano botanicznie 138 prób surowcowych, uzyskano z nich w wystarczających ilościach 414 frakcji, które poddano: a) badaniom na ich aktywność antybiotyczną wg testu standardowego (S. aureus FDA 209P). Stwierdzono 9 frakcji z bardzo wysoką (MIC<10 µg/ml) i 54 ze średnią aktywnością (MIC 10-100 µg/ml). Ekstrakty z najwyższą aktywnością przebadano z 7 klinicznymi szczepami i stwierdzono lepszą skuteczność antybiotyczną bakterii Gram-dodatnich, grzybów i dermatofitów; b) badaniom biologicznym 387 frakcji/wyciągów w 8 zakresach terapeutycznych przy użyciu 15 metod doświadczalnych i biotestów. Pierwsze, wstępne wyniki dla 1416 doświadczeń wskazują na szereg niespodziewanych aktywności niektórych surowców.
Phytochemical studies found that water-methanol extracts from Fol. Bergeniae and Fol. Uvae ursi contain similar amount of arbutin and tannins. Content of these compounds in Fol. Vitis idaeae extract was considerably lower. It was found also small amount of bergenin in Fol. Bergeniae extract. Fol. Bergeniae could be valuable arbutin and tannin raw material. However, the introduction of above raw material to therapeutics depend on results of toxicological and pharmaceutical studies.
Fraxin obtaining from industrial end lye has been utilized as initial material to isofraxidin synthesis. Three ways of synthesis of this compound have been studied. Taking into consideration the efficiency and the level of difficulty it has been recognized that the best one is the method of isofraxidin obtainment from fraxin on the way of four steps synthesis consisting in initial hydrolysis of fraxin into fraxetin, specific blocking of fraxetin by phenacyl group in position 7, passing of phenol group in position 8 into methoxyl function and unblocking of hydroxyl group in position 7. This method lets isofraxidin obtainment with the general efficiency 50,2%. It makes possible to use fraxin to synthesis of this deficit hydroxycoumarin.
W wyniku kwaśnej hydrolizy w środowisku wodno-metanolowym 6-metoksy-7-fenacyloksy-8-glu- kozoksykumaryny otrzymano dioksanową pochodną kumaryny, którą zidentyfikowano jako 6-metoksy-3’-fenylo-3’-metoksy-1’,4’-dioksano-5’,6’:7,8-kumarynę. Podobny przebieg reakcji obserwowano w przypadku hydrolizy prowadzonej w obecności alkoholu etylowego, w wyniku której otrzymano 6-metoksy-3’-fenylo-3’-etoksy-1’-dioksano-5’,6’:7 8-kumarynę. Opisana reakcja stanowi nową metodę syntezy pochodnych kumaryny zawierających układ dioksanowy.
Z handlowego ekstraktu z kłączy kawa-kawa (Piper methysticum Forst., Piperaceaé) wyizolowano frakcję kawalaktonów przez ekstrakcję eterem etylowym, krystalizację frakcyjną i ekstrakcję do fazy stałej. Oczyszczona mieszanina kawalaktonów została rozdzielona metodą rotacyjnej chromatografii cienkowarstwowej na żelu krzemionkowym przy zastosowaniu jako eluenta mieszaniny heksanu z octanem etylu i heksanu z dioksanem. Wyizolowane substancje zostały zidentyfikowane na podstawie HPLC, widm UV i temperatur topnienia jako kawaina, dihydrokawaina, jangonina, desmethoksyjangonina, metystycyna i dihydrometystycyna.
Z kłączy Bergenia crassifolia i Bergenia cordifolia wyizolowano bergeninę, która posłużyła jako wzorzec do badań analitycznych. Opracowano spektrofotometryczną metodę ilościowego oznaczania tego związku w surowcu i w wyciągach. W liściach Bergenia crassifolia stwierdzono 1,03% bergeniny, w liściach Bergenia cordifolia — 1,28%, w kłączach tych gatunków około 10% oraz w suchym wyciągu wodnym z liści 6,0% tego związku. Przeprowadzone badania pozwolą na ocenę farmakologiczną i toksykologiczną liści badanu w aspekcie zastosowania tego surowca w miejsce deficytowych surowców arbutynowych i garbnikowych.
Opracowano i poddano ocenie dwie metody analityczne oznaczania polifenolokwasów w liściu ortosyfonu. Metoda kolorymetryczna oparta na reakcji Arnowa pozwala na oznaczenie sumy polifenolokwasów. Metoda HPLC w układzie faz odwróconych została zastosowana do oznaczenia zawartości kwasu rozmarynowego. Współczynnik zmienności dla metody kolorymetrycznej wynosił 6,2%, a dla metody HPLC 4,8%. Opracowane metody zostały zastosowane do oznaczania zawartości polifenolokwasów w 15 handlowych próbkach liścia ortosyfonu. Zawartość polifenokwasów wahała się w granicach od 1,30% do 2,32%, podczas gdy zawartość kwasu rozmarynowego kształtowała się w zakresie od 0,11% do 0,46%. Badano również przejście polifenolokwasów do naparów. Stwierdzono, że 66,7% polifenolokwasów i 79,1% kwasu rozmarynowego jest ekstrahowanych gorącą wodą. Na podstawie przeprowadzonych badań można zaproponować limity zawartości polifenolokwasów w celu standaryzacji surowca.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.