Celem badań było określenie przydatności podłoża kokosowego do uprawy młodych różaneczników 'Alfred' rozmnożonych metodą in vitro. Badano wpływ jednorodnego podłoża kokosowego lub mieszaniny podłoża kokosowego z torfem (1 : 1; v/v) oraz torfu na wzrost roślin, zawartość chlorofilu w liściach i przebieg fluorescencji chlorofilu a. Zasolenie podłoża kokosowego było wysokie (stężene soli 1,3 g NaCl·dm⁻³) i wynikało z wysokiej zawartości potasu (577 mg·dm⁻³). Różaneczniki uprawiane w podłożu kokosowym charakteryzowały się słabym wzrostem i niską zawartością chlorofilu w liściach. Wzrost różaneczników w mieszaninie podłoża kokosowego i torfu (1:1, v/v) był równie dobry jak w samym torfie, a nawet lepszy, co znalazło odzwierciedlenie w istotnie większej liczbie liści na roślinie. Badane podłoża w istotny sposób wpływały na przebieg fotosyntezy. U roślin uprawianych w podłożu kokosowym obserwowano inhibicję pierwotnych procesów fotochemicznych w PS II, co wyrażało obniżenie stosunku Fv/Fm. Najwyższym wskaźnikiem witalności Rfd charakteryzowały się różaneczniki uprawiane w mieszaninie podłoża kokosowego i torfu (1 : 1; v/v) oraz w torfie.
Porównano wrażliwości kalmii szerokolistnej (Kalmia latifolia L.) 'Kaleidoscope' oraz trzech odmian różanecznika (Rhododendron L.): 'Alfred' (Catawbiense - Hybridum), 'Goldkrone' (Wardii - Hybridum) i 'Percy Wiseman' (Yakushi- manum - Hybridum) na wysoką zawartość СаСО w podłożu i zróżnicowaną jakość wody do nawadniania. Badano wpływ dawki kredy (0, 3 i 15 g-dm³.) oraz jakości wody (woda deszczowa i wodociągowa) na wzrost, zawiązywanie pąków kwiatostanowych, zawartość chlorofilu i całkowitą zawartość makro- i mikroskładników w liściach. Twardość ogólna wody wodociągowej użytej w badaniach wynosiła 18,8, wody deszczowej 0,4°dH, a zawartość kwaśnych węglanów (HCO₃) odpowiednio 330 i 17 mg·dm³. Rośliny uprawiano przez 2 sezony wegetacyjne w podłożu torfowym. Rodzaj użytej wody nie wpłynął w większym stopniu na wzrost i kwitnienie kalmii szerokolistnej jak również badanych odmian różanecznika, ale zawartość chlorofilu w liściach roślin nawadnianych wodą wodociągową była istotnie niższa (o 13-22%) niż u roślin nawadnianych wodą deszczową. Nawadnianie roślin wodą wodociągową utrudniało pobieranie fosforu i żelaza, szczególnie w przypadku różanecznika 'Alfred' i 'Goldkrone'. Wrażliwość badanych roślin na wysoką zawartość kredy w podłożu była bardzo różna. Kalmia szerokolistna 'Kaleidoscope' i różanecznik 'Percy Wiseman' okazały się tolerancyjne, a różanecznik 'Alfred' i 'Goldkrone' wrażliwe na wysoką zawartość СаСО₃. Wysokość kalmii i różanecznika 'Percy Wiseman' po dwóch latach uprawy w podłożu zawierającym 15 g·dm³ CaCO₃ była mniejsza zaledwie 0 18 i 17%, podczas gdy różaneczniki 'Alfred' i 'Goldkrone' były niższe odpowiednio o 53 i 46% od roślin uprawianych w podłożu bez dodatku kredy. Młode liście kalmii uprawianej w podłożu zawierającym СаСО₃ w dawce 15 g·dm³ były słabiej wybarwione, miały nieco mniejszą zawartość chlorofilu niż liście roślin uprawianych w podłożu bez kredy, ale nie występowały na nich objawy chlorozy, Z kolei silne objawy uszkodzeń i chlorozy liści obserwowano na najmłodszych liściach różanecznika 'Alfred' i 'Golodkrone'. Wysoka zawartość kredy w podłożu stymulowała pobieranie potasu i silnie hamowała pobieranie fosforu, magnezu oraz manganu u wszystkich badanych roślin. Całkowita zawartość żelaza w liściach w niewielkim stopniu była uzależniona od zawartości СаСО₃ w podłożu i nie była skorelowana z występowaniem chlorozy młodych liści.
Poznano wpływ wapnia oraz pH pożywki (7,0 i 4,6) na wzrost, pobieranie makro- i mikroskładników oraz proces fotosyntezy, wyrażony za pomocą wielkości fluorescencji chlorofilu a (Fv/Fm) różanecznika ‘Silberwolke’. Wapń dodano do podłoża w formie węglanowej lub siarczanowej w dawkach 0, 4 i 8 g‧dm⁻³. Różaneczniki uprawiane w podłożu bez Ca i zasilane kwaśną pożywką (pH 4,6) charakteryzowały się najlepszym wzrostem, były najbardziej dekoracyjne, a maksymalna wydajność kwantowa fotosystemu II była najwyższa (Fv/Fm 0,81). Forma związku wapnia dodanego do podłoża istotnie wpłynęła na odczyn podłoża i w konsekwencji na wzrost, jakość różaneczników i aktywność fotosystemu II. Wapń dodany do podłoża w formie węglanowej silnie zwiększył pH podłoża i spowodował silne zahamowanie wzrostu, pogorszenie dekoracyjności roślin, obniżył wartość Fv/Fm (0,51-0,75) oraz silnie ograniczył pobieranie manganu, niezależnie od pH pożywki. Wysokie dawki wapnia dodane do podłoża w formie siarczanowej nie oddziaływały negatywnie na wzrost i dekoracyjność różaneczników, nie powodowały silnej akumulacji Ca w liściach i nie hamowały pobierania manganu przez rośliny, a sprawność przebiegu fazy fotosyntezy zależnej od światła była wysoka (Fv/Fm 0,80—0,81).
W pracy oceniano skuteczność nawożenia żelazem i manganem różanecznika Rhododendron ‘Silberwolke’ w poprawie wzrostu i kwitnienia oraz zapobieganiu występowania chlorozy i nekrozy liści roślin rosnących w podłożu o odczynie zbliżonym do obojętnego (pH 6,8). Różaneczniki uprawiano na stołach zalewowych przez dwa sezony wegetacyjne. Do fertygacji stosowano pożywkę przygotowaną z nawozu Kristalon Błękitny (20-5-10-2+mikroelementy, stężenie 0,1%) przeznaczonego dla roślin wrzosowatych. TENSO Fe - nawóz zawierający żelazo w formie chelatu (EDDHMA, Fe 6%) stosowano dolistnie (stężenie 0,05%) lub dodawano do pożywki (0,001%). Nawóz MnSO4 stosowano tylko dolistnie (stężenie 0,2%). Różaneczniki w każdym sezonie wegetacyjnym były dziesięciokrotnie opryskane nawozami TENSO Fe lub MnSO4. Rośliny kontrolne nie były dokarmiane mikroelementami. TENSO Fe stosowany dolistnie i dodany do pożywki nie wpłynął istotnie na wzrost, kwitnienie oraz na poprawę zaopatrzenia różaneczników w Fe, jak również nie likwidował objawów chlorozy liści. Natomiast dolistne stosowanie MnSO4 znacznie poprawiło zaopatrzenie różaneczników w Mn, zmniejszyło występowanie chlorozy i nekrotycznych uszkodzeń liści, poprawiło kwitnienie i istotnie usprawniło przebieg procesu fotosyntezy, wyrażonej wzrostem wartości Fv/Fm fluorescencji chlorofilu a.
Oceniano wpływ 4 szczepionek endomikoryzowych zawierających grzyby Gigaspora rosea, Glomus intraradices, Glomus mosseae i Glomus spp. oraz preparatu Rhizopon AA zawierającego auksynę IBA w stężeniu 0 lub 0,5% na ukorzenianie i jakość sadzonek oraz dalszy wzrost roślin Ilex x meserveae ‘Blue Boy’ w pojemnikach. Szczepionki dodawano do podłoża, w którym ukorzeniano sadzonki. Rośliny kontrolne nie były mikoryzowane. Sadzonki ukorzeniano w szklarni w podłożu torfowym, w następnym roku przesadzono je do pojemników i uprawiano na otwartej przestrzeni. Niezależnie od zastosowanego preparatu Rhizopon AA, najwięcej sadzonek ukorzeniło się w substracie torfowym zawierającym grzyb Gigaspora rosea. Dodatek grzybów endomikoryzowych do podłoża nie wpłynął istotnie na wielkość systemu korzeniowego sadzonek, natomiast istotnie modyfikował wzrost i pokrój uzyskanych roślin w ich dalszej uprawie w pojemnikach. Niezależnie od rodzaju szczepionki endomikoryzowej, krzewy miały jednakową liczbę pędów, ale ich sumaryczna długość była 2-3-krotnie większa niż u roślin kontrolnych, niemikoryzowanych.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.