Celem badań było rozpoznanie opłacalności produkcji w trzech kolejnych sezonach wegetacyjnych. Dane pochodziły z gospodarstwa rolnego specjalizującego się w produkcji rzepaku ozimego. Plon nasion rzepaku w 2011 roku ukształtował się na poziomie 2,10 t/ha, w 2012 roku wynosił 4,00 t/ha, a w 2013 roku 4,11 t/ha. Przychód w badanych okresach wynosił od 5478,8 do 8878,3 zł/ha, a duża zmienność przychodu była uwarunkowana ceną uzyskaną w poszczególnych latach badań za jednostkę produkcji. Największy udział w strukturze poniesionych kosztów stanowiły koszty nawozów (41 i 47%).
Celem podjętych badań było porównanie opłacalności uprawy trzech odmian kukurydzy o różnej klasie wczesności FAO w kolejnych sezonach wegetacyjnych 2012-2014. Dane pochodzą z gospodarstwa rolnego specjalizującego się w produkcji roślinnej, w tym kukurydzy. Największy plon nasion kukurydzy uzyskano w 2012 roku z uprawy odmiany PR38N86 – 12,4 t/ha, a najmniejszy w 2013 roku z odmiany P8400 – 9,8 t/ha. Dochód z uprawy 1 ha, wliczając dopłaty unijne, wynosił od 1554,70 zł dla odmiany P8400 w 2014 roku do 7172,70 zł w 2012 roku dla odmiany PR38N86. Najwyższy wskaźnik opłacalności we wszystkich trzech latach badań osiągnięto, uprawiając średnio późną odmianę PR38N86 o FAO 290, a najniższy u odmiany średnio wczesnej P8400 o FAO 240.
Celem badań było porównanie opłacalności trzech wariantów technologii produkcji kukurydzy na ziarno suche, na ziarno mokre z przeznaczeniem do gorzelni oraz na kiszonkę z wykorzystaniem jej na cele energetyczne jako wsadu do biogazowni. Największe plony uzyskano w 2014 roku: 9,7 t/ha ziarna suchego, 11,5 t/ha ziarna mokrego oraz 55,0 t/ha kiszonki z przeznaczeniem na biogaz. Nadwyżka bezpośrednia z produkcji kukurydzy wynosiła od 672,9 zł/ha w 2015 roku (kukurydza na kiszonkę z przeznaczeniem na biogaz) do 4308,8 zł/ha w 2013 roku (kukurydza na ziarno suche) i była determinowana przez kierunek produkcji kukurydzy i lata badań. Dochód z jej produkcji łącznie z dopłatami bezpośrednimi wynosił od -2,6 zł/ha w 2015 roku (uprawa na ziarno suche) do 3060,3 zł/ha w 2013 roku (uprawa na kiszonkę na biogaz). Najwyższy wskaźnik opłacalności produkcji w badanych latach osiągnięto przy uprawie kukurydzy na ziarno mokre.
Celem badań było określenie poziomu wykorzystania technicznych środków produkcji w gospodarstwie rolnym położonym w województwie mazowieckim, specjalizującym się w produkcji roślinnej. Analizę przeprowadzono na podstawie danych pozyskanych metodą wywiadu bezpośredniego. Dane dotyczyły wybranych maszyn oraz ciągników rolniczych znajdujących się na wyposażeniu gospodarstwa w 2015 roku. W celu określenia racjonalizacji zakupu i utrzymania maszyn rolniczych w gospodarstwie dokonano stosownych obliczeń z wykorzystaniem wzoru na obliczanie granicznego wykorzystania maszyn (ha/rok). Z badań wynika, że najmniej opłacalnym z utrzymaniu był kombajn zbożowy, którego roczne wykorzystanie było niższe od wykorzystania granicznego (WGR = 405,52 > WR = 375,00). Wykorzystanie pozostałych maszyn było znacznie wyższe niż wyliczone wykorzystanie graniczne. Wszystkie ciągniki rolnicze będące na wyposażeniu gospodarstwa były wykorzystywane na poziomie wyższym niż graniczne. Ich zakup był racjonalny.
Celem badań było porównanie opłacalności uprawy rzepaku ozimego przy dwóch metodach siewu: siew rzędowy – gęstość siewu 60 nasion na 1 m2 oraz siew punktowy – gęstość siewu 40 nasion na 1 m2. Plon nasion rzepaku był zróżnicowany i wynosił przy siewie punktowym 4,43 t/ha, a siewie rzędowym 5,24 t/ha. Przychód dla badanych technologii wynosił od 5914,20 zł/ha (siew rzędowy) i 4231,00 zł/ha (siew punktowy), a różnica była uwarunkowana wielkością plonu z 1 ha. Największy udział w strukturze kosztów stanowiły koszty nawozów (33%), środków ochrony roślin (27-30%) i maszynowe (31-32%).
Celem badań było przeprowadzenie oceny ekonomicznej uprawy pszenicy ozimej w latach 2012-2014. Dane pochodziły z indywidualnego gospodarstwa rolnego specjalizującego się w intensywnej produkcji pszenicy ozimej. Plon nasion pszenicy w 2012 roku kształtował się na poziomie 8,5 t/ha, w 2013 roku wynosił 8,7 t/ha, a w 2014 roku 9,8 t/ha. Przychód w badanych okresach z 1 ha wynosił odpowiednio 4791,40 zł, 3564,25 zł i 409,40 zł, a duża zmienność w przychodzie była podyktowana ceną oraz plonem uzyskanym w poszczególnych latach badań. Największy udział w strukturze poniesionych kosztów stanowiły koszty nawozów (39,0% i 40,0%).
Celem artykułu jest analiza ekonomiczna uprawy rzepaku ozimego w zależności od stosowania różnych biostymulatorów (Asahi SL, Silvit, Tytanit) i kontroli bez stymulatora. Dane pochodziły z Rolniczej Stacji Doświadczalnej Zawady należącej do Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach. W zależności od zastosowanego biostymulatora plon nasion wynosił: 4,16 t/ha (Asahi SL) 3,96 t/ha (Silvit), 3,91 t/ha (Tytanit) i 3,80 t/ha (kontrola bez biostymulatora). Dochód z uprawy rzepaku z uwzględnieniem dopłat bezpośrednich wynosił od 3449 zł/ha (kontrola – bez biostymulatora) do 3827 zł/ha (biostymulator – Asahi SL). Największy udział w strukturze poniesionych kosztów bezpośrednich miały nawozy (31,1-33,0%).