Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 42

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Krzyżowanie międzygatunkowe i międzyrodzajowe jest ważnym narzędziem w zwiększaniu zmienności roślin uprawnych. W Katedrze Genetyki i Hodowli Roślin AR w Poznaniu krzyżowania oddalone w rodzaju Brassica prowadzone są już od dłuższego okresu czasu [Wojciechowski 1985]. Niska efektywność wiązania nasion w większości krzyżowań oddalonych skłoniła autorów niniejszej pracy do zastosowania kultur in vitro izolowanych zalążków i zarodków dla pokonania barier post-zygotycznych uniemożliwiających otrzymywanie roślin mieszańcowych. W pracy wykonano krzyżowania zwrotne między: B. napus, B. fruticulosa oraz B. campestris ssp. sarson. Formy wybrane do krzyżowań posiadały ważne użytkowo cechy takie jak: żółta okrywa nasienna, samopylność lub samoniezgodność, odporność na choroby grzybowe i szkodniki. W celu uniknięcia barier prezygotycznych w krzyżowaniach oddalonych zastosowano kilka wariantów zapylania roślin matecznych. Kultury in vitro zarodków i zalążków zastosowano w celu zwiększenia efektywności krzyżowań oddalonych. Spośród 6 wykonanych kombinacji krzyżowań, w kulturach in vitro izolowanych zarodków rośliny otrzymano z następujących krzyżowań: B. napus × B. fruticulosa, B. fruticulosa × B. napus, B. napus × B. campestris B. campestris × B. napus. W kulturach zalążkowych otrzymano zregenerowane rośliny z krzyżowań zwrotnych B. napus i B. campestris. Nie otrzymano ani jednej rośliny z krzyżowań zwrotnych B. campestris i B. fruticulosa. Ogółem przy zastosowaniu kultur in vitro zalążków i zarodków otrzymano 58 zregenerowanych roślin. Efektywność kultur in vitro zależała głównie od genotypów użytych do krzyżowań.
W prezentowanej pracy wykonano ocenę możliwości pokonywania barier prezygotycznych w krzyżowaniach diallelicznych trzech gatunków Brassica. Podstawą tej oceny były obserwacje kiełkowania łagiewek pyłkowych przy użyciu mikroskopu fluorescencyjnego. Obserwacje kiełkowania łagiewek pyłkowych wykonano na słupkach pochodzących z obcozapylenia trzech gatunków wyjściowych, tj. B. napus, B. fruticulosa i B. campestris oraz na słupkach pochodzących z diallelicznego krzyżowania gatunków wyjściowych. Dla pełniejszego wyjaśnienia możliwości pokonywania barier prezygotycznych zastosowano 4 warianty zapyleń, tj.: A - na znamię, B - na szyjkę w miejscu odcięcia znamienia, C-na szyjkę odciętą w połowie, D - na zalążnię. Przeprowadzone różne warianty zapyleń 3 gatunków Brassica wykazały, że pyłek posiada zdolność do kiełkowania, tak przy nanoszeniu go na znamię nienaruszonego słupka, jak i na różne jego części. W związku z tym, że B. napus należy do form o sporofitycznym systemie niezgodności, u których mechanizm blokujący kiełkowanie łagiewek umiejscowiony jest na znamieniu, zapylanie na inne części słupka stanowi możliwość pokonania trudności w otrzymywaniu mieszańców, a które wynikają z niemożności kiełkowania pyłku na znamieniu.
Celem pracy było wyselekcjonowanie w warunkach in vitro roślin rzepaku ozimego przydatnych do uprawy na glebach o zwiększonej koncentracji metali ciężkich oraz oszacowanie, w jakim stopniu kwas abscysynowy (ABA) oraz stan fizjologiczny testowanych nasion mogą wpływać na odporność na sole metali ciężkich. Materiał badawczy stanowiły odmiany rzepaku ozimego: ‘Górczański’, ‘Kana’ i ‘Lisek’. Nasiona wykładano na pożywkę Murashigego i Skooga (MS) oraz na pożywkę MS z dodatkiem siarczanu miedzi w stężeniu 0,5 μM oraz soli kadmu w stężeniu 5,0 μM w różnym stanie fizjologicznym: nasiona suche, moczone przez 24, 48, 72 h w wodzie, moczone przez 24, 48, 72 h w wodzie z dodatkiem ABA. Odporne rośliny przenoszono do doniczek z ziemią i dalszą hodowlę prowadzono w warunkach szklarniowych. Sól kadmu okazała się bardziej toksyczna aniżeli sól miedzi. Stopień wrażliwości na zastosowane w eksperymencie sole zależał od badanego genotypu. Stan fizjologiczny wykładanych nasion testowanych odmian rzepaku ozimego miał istotne znaczenie w selekcji roślin odpornych. Najwięcej roślin odpornych otrzymano na pożywce z CuSO4 z nasion uprzednio nie moczonych w wodzie odmiany ‘Górczański’. Kwas abscysynowy spowodował zwiększoną odporność siewek u odmiany ‘Górczański’ na CuSO4. W przypadku selekcji odmian rzepaku ozimego na pożywce z dodatkiem siarczanu kadmu ABA nie wpłynął na zwiększenie odporności roślin na tę sól.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.