PL
Groch przerabiano w warunkach przemysłowych na mąkę grochową (prażenie w warniku obrotowym z płaszczem grzejnym w ciągu 3 h przy ciśnieniu pary 0,2 MPa i 0,4 MPa, mielenie) oraz na puree grochowe (moczenie w wodzie w ciągu 8 h, parowanie w parowniku bezpośrednio parą wodną o ciśnieniu 0,14 MPa w ciągu 1 h, zgniatanie, suszenie w suszarni pneumatycznej w strumieniu powietrza o temp. 160°C). Badano efektywność przeciwutleniającą otrzymanych produktów w stosunku do smalcu wieprzowego i smalcu wędzonego (smalec wieprzowy z 0,025% dodatkiem preparatu dymu wędzarniczego) za pomocą testu Schaala w temp. 60°C. Z mąki grochowej lub puree grochowego i smalcu lub smalcu wędzonego przygotowano modelowe mieszanki koncentratów zup. Koncentraty przechowywano w temp. 20±2°C bez dostępu światła w ciągu 18 miesięcy i okresowo oceniano sensorycznie, a w wyekstrahowanym tłuszczu oznaczano poziom nadtlenków i wskaźnik TBA. Stwierdzono, że obróbka termiczna zmniejsza właściwości przeciwutleniające grochu w stosunku do smalcu i smalcu wędzonego (tabela 1). Procesy technologiczne stosowane podczas produkcji puree grochowego powodują większe zmniejszenie efektywności przeciwutleniającej grochu w stosunku do smalcu, niż procesy stosowane w czasie wytwarzania mąki grochowej, przy czym groch prażony w mniej drastycznych warunkach temperatury wykazuje większą aktywność antyoksydacyjną. Natomiast obydwa badane procesy technologiczne w tym samym stopniu zmniejszają właściwości przeciwutleniające grochu w stosunku do smalcu wędzonego. W ciągu 18 miesięcy mąka grochowa i puree grochowe w tym samym stopniu hamują procesy oksydacyjne tłuszczów w modelowych mieszankach koncentratów zup (tabela 2, 3), co wskazuje, że metoda obróbki cieplnej grochu nie będzie w znacznym stopniu wpływała na trwałość koncentratów zup grochowych.