EN
The paper presents information on two species of digger wasps, Sceliphron destillatorium (Illiger, 1807) and S. curvatum (Smith, 1870), alien for the fauna of Poland (within its present borders). Both species are presently spreading in the country. Sceliphron destillatorium, a South-Palaearctic species, has been observed in Poland since 1960. Sceliphron curvatum was introduced to Europe from Asia in the 1970s, and at present it is known from many South- and Central-European countries. The species was found for the first time in Poland in 2003. New localities of the two species in Poland are given and issues connected with their present distribution are discussed.
PL
Rodzaj jaskólec Sceliphron Klug, 1801 jest reprezentowany na świecie przez 35 gatunków, z czego w Europie odnotowano dotychczas występowanie siedmiu. Trzy z nich to gatunki introdukowane z Azji i Ameryki Północnej. W Polsce stwierdzono dotychczas dwa gatunki: Sceliphron destillatorium (illiger, 1807) i S. curvatum (Smith, 1870). Samice jaskólca polują na pająki, które stanowią pożywienie dla rozwijających się larw. Gniazda są budowane z gliny; znaleźć je można w różnych miejscach, przyczepione do różnych podłoży -drewnianych ścian, murów, a nawet luźnych przedmiotów. Wiele gatunków cechuje się plastycznym behawiorem; gniazda zakładają często w obrębie osad ludzkich, czasem nawet wewnątrz budynków. Jaskólec naścienny Sceliphron destillatorium zamieszkiwał pierwotnie południową Palearktykę, sięgając na wschodzie po Mongolię i Chiny. W okresie międzywojennym był składnikiem rodzimej fauny, gdyż był notowany w polskiej części jarowego Podola. W granicach powojennej Polski został odnotowany po raz pierwszy w latach 60-tych XX wieku na Lubelszczyźnie i od tego czasu jest coraz częściej widywany w południowo-wschodniej Polsce. Ostatnio jego stanowiska stwierdzono na Wyżynie Małopolskiej i Podlasiu. Pojedyncza informacja o zaobserwowaniu tego gatunku na Nizinie Mazowieckiej nie jest pewna i wymaga potwierdzenia. Jaskólec wschodni Sceliphron curvatum, drugi z przedstawicieli rodzaju stwierdzony w Polsce, występował początkowo w południowej i środkowej Azji. W latach 70-tych ubiegłego wieku został zawleczony do Europy (Austrii), skąd zaczął się rozprzestrzeniać po całym kontynencie. W Polsce po raz pierwszy został znaleziony w 2003 r. we Wrocławiu. W latach następnych był notowany na rozproszonych stanowiskach w południowej części Polski, a ostatnio także w Polsce środkowej (w Warszawie). Pojawienie się dwu gatunków z rodzaju Sceliphron w Polsce to jeden z wielu przykładów ekspansji gatunków południowych (rozszerzanie zasięgów) bądź egzotycznych (świadome introdukcje lub przypadkowe zawleczenia) w ostatnich latach. Zjawisko to w odniesieniu do ciepłolubnych żądłówek (os, mrówek, pszczół) można powiązać z postępującym ocieplaniem się klimatu. Może też być wyrazem spontanicznych zmian w behawiorze (wzrost zakresu tolerancji środowiskowej gatunków). Podobne wzory zachowań znaleźć można u mrówek. Sceliphron destillatorium, podobnie jak pierwotnie śródziemnomorska mrówka Camponotus Iruncatus, pojawił się w granicach obecnej Polski w wyniku spontanicznego rozszerzania areału występowania i z historycznego punktu widzenia nie jest gatunkiem obcym w rodzimej faunie. Tempo ekspansji tego gatunku, odbywające się bez bezpośredniego udziału człowieka można ocenić na około 35 kilometrów na 10 lat w kierunku północno-zachodnim. Liczba znanych jego stanowisk w obrębie areału występowania jest duża. Jaskólec wschodni Sceliphron curvatum, podobnie jak mrówka anatolijska Lasius neglectus, jest gatunkiem obcym w faunie krajowej, gdyż pochodzi z odległych rejonów geograficznych, a do Europy trafił w wyniku zawleczenia. Gatunek ten wykazuje silne przywiązanie do siedlisk ludzkich, zwłaszcza do miast (Wrocław, a obecnie także Warszawa); S. curvatum znajduje tu sprzyjające warunki termiczne, które pozwalają mu przetrwać zimy. Z analizy ekspansji wnosić można, że niebagatelny udział w rozprzestrzenianiu się tego gatunku odgrywa działalność człowieka i transport przedmiotów, do których mogą być przyczepione komórki gniazdowe (pojawianie się wtórnych ośrodków ekspansji). Ekspansja tego gatunku odbywa się we wszystkich kierunkach od miejsca pierwszego stwierdzenia, a jej tempo jest nawet kilkunastokrotnie wyższe niż S. destillatorium; można je oszacować na ponad 400 km na dekadę. Nie jest wykluczone, że S. curvatum był zawlekany do Europy wielokrotnie w ciągu kilku ostatnich dziesięcioleci. Obecnie trudno jest uważać oba gatunki jaskólców za inwazyjne, gdyż wydaje się, że nie konkurują one z gatunkami rodzimymi ani o miejsca do gniazdowania (budują gniazda w miejscach rzadko wykorzystywanych przez inne zwierzęta), ani o pokarm (pająki są bardzo obfitym źródło pożywienia). Żaden gatunek pająka nie jest zagrożony przez jaskółce, gdyż nie są one wyspecjalizowane pokarmowo. Ponadto stwierdzono już spasożytowanie larw S. curvatum przez bleskotkę Melittobia acasta (Walker) z rodziny Eulophidae. Dotychczas pojawienie się obu gatunków jaskólców w Polsce zwiększyło różnorodność biologiczną fauny krajowej. Dalsze obserwacje powinny dać odpowiedź na pytanie o ich potencjalną inwazyjność oraz interakcje z gatunkami rodzimymi.