The influence of starch and nitrogen origin in the nutrient on the level and molecular forms of synthesized glucoamylase in Aspergillus awamori NRRL 3112

• Autorzy: Andrzejczuk-Hybel J. , Smiley K.L. , Kaczkowski J.

Warianty tytułu

PL

Wpływ pochodzenia skrobi i źródła azotu w pożywce na ilość i formy glukoamylazy wytwarzanej przez szczep Aspergillus awamori NRRL 3112

• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

The cultivation of Asp. awamori strain NRRL 3112 was carried out in deep culture on a shaker in Erlenmayer flasks during 120 h. Six types of starch were investigated as the carbon source combined with mineral and organic nitrogen. The potato mash or wheat as complete C and N sources, were also investigated. Glucoamylase (GA) and α-amylase activities, glucose contents the dynamics of pH changes and the starch saccharification ability (DE) of glucoamylase were determined. All starch types investigated were shown to be the effective C sources for the high level of GA synthesis and the best N source was found to be wheat bran. The most effective nutrient as concerns the GA synthesis was that containing potato pulp and wheat bran.

PL

W celu uzyskania wysokiej syntezy glukoamylazy prowadzono kultury szczepu Aspergillus awamori NRRL 3112 w warunkach wgłębnych na wstrząsarce w kolbach 300 cm³ w ciągu 120 h. Jako źródło węgla badano 6 rodzajów skrobi: pszenną, kukurydzianą, ziemniaczaną, kukurydzy woskowej, tapioki, ryżu, i skrobię kukurydzianą modyfikowaną enzymatycznie o wartości DE = 5, 10, 15 i 20%. Ponadto badano podłoże zawierające jako źródło węgla i częściowo azotu zhomogenizowany ziemniak. Skrobie stosowano w układach pożywki z azotem mineralnym (sole amonowe i azotany) i organicznym (otręby pszenne i namok kukurydziany). We wszystkich układach pożywek dodawano skrobię oraz azot w ilości równoważnej w stosunku do próby kontrolnej, którą stanowiła pożywka zawierająca 20% śruty kukurydzianej. Uzyskane wyniki wykazały, że skrobia - niezależnie od pochodzenia - nie ma decydującego wpływu na wysoki poziom nagromadzania się glukoamylazy. Natomiast istotny jest dobór źródła azotu. Badane źródła azotu nieorganicznego okazały się nieodpowiednie, gdyż poziom aktywności GA był niższy co najmniej o 50% w stosunku do próby kontrolnej. Otręby pszenne okazały się korzystniejszym źródłem azotu w porównani u z namokiem kukurydzianym. Najwyższy poziom aktywności glukoamylazy uzyskano w płynie po wzroście szczepu w podłożu zawierającym miazgę ziemniaczaną i otręby pszenne, średnio o 60% wyższe od uzyskiwanych w podłożu z 20% śrutą kukurydzianą i o ponad 100% w porównaniu z uzyskiwanymi w podłożu zawierającym śrutę kukurydzianą, skrobię ziemniaczaną i otręby pszenne. Wartości DE uzyskane po zastosowaniu płynów z podłoża ziemniaczanego były w granicach 97, 54-99,00%. W płynach z podłoża ziemniaczanego po rozdziale na DEAE-celulozie stwierdzono występowanie formy GA I w znacznej przewadze nad formą GA II tego enzymu. Przedstawione wyniki pozwalają zaproponować pożywkę zawierającą ziemniak i otręby pszenne jako ekonomiczniejszą od wcześniej proponowanej [2] w celu wytwarzania glukoamylazy na skalę przemysłową w Polsce.

• Wydawca: -
• Czasopismo: Acta Alimentaria Polonica
• Rocznik: 1985
• Tom: 11
• Numer: 3
• Opis fizyczny: p.333-343,fig.,ref.

Twórcy

autor

Andrzejczuk-Hybel J.

• Department of Biochemistry, Institute of Plant Biology, Rakowiecka 26/30, 02-528 Warsaw, Poland

autor

Smiley K.L.

• Northern Regional Research Laboratory, Peoria I11.61604, USA

autor

Kaczkowski J.

• Department of Biochemistry, Institute of Plant Biology, Rakowiecka 26/30, 02-528 Warsaw, Poland

Bibliografia

• 1. Andrzejczuk-Hybel J., Bartoszewicz K., Kączkowski J., Kujawski M., Piller K., Zając A. Ziobro-Rykała M.: Przemysł Fermentacyjny i Rolny 1977, 7, 18.
• 2. Andrzejczuk-Hybel J., Bartoszewicz K., Kączkowski J., Kujawski M., Piller K., Ziobro-Rykała M., Zając A.: Acta Alimentaria Polonica 1978, 4, 381.
• 4. Barton L. L., Lineback D. R., Zlowgi K. E.: J. Gen. Appl. Microbiol., 1969, 15, 327.
• 4. Barton L. L., Zlowgi K. E., Lineback D. R.: J. Bact., 1972, 111, 771.
• 5. Novo Enzyme fuer die Staerkehydrolyse, 1966 - Instruction of firm Novo A/S.
• 6. Cadmus M. C., Jayko L. G., Hensley D. E., Gasdorf H., Smiley K. L., Cereal Chem., 1966, 43, 658.
• 7. Dworschack R. G., Nelson C. A.: Patent USA, No 3, 660, 236, 2 V 1972.
• 8. Elorza M. V., Villamera J. R., Sentandren R.: Biochim. Biophys. Acta 1977, 475, 103.
• 9. Feniksowa R. W., Ryżakowa W. G., Prikł. Biochim. i Mikrobioł., 1968, IV (2), 167; (3) 270.
• 10. Hayens W. C., Wickerham L., J., Hesseltine C. W.: Appl. Microb., 1955, 3, 361.
• 11. Hill J. B., Kessler G.: J. Lab. Clin. Med., 1963, 57, 970.
• 12. Hoffman W. S.: J. Biol. Chem., 1937, 120, 51.
• 13. Jorgensen A., Mikroorganismem der Garungsindustrie, H. C. Nirenberg, Verlag 1956, 561.
• 14. Knud Aunstrop, Hvidowre Denmark, US Patent Office 3, 677, 902, 18 VII 1972.
• 15. Kujawski M., Zając A. : Die Starke 1973, 26, 93.
• 16. Kundu A. K., Das S., Gapta A. K.: J. Ferment. Techn., 1973, 51, 142.
• 17. Marshall J. J.: Die Starke 1975, 27, 377.
• 18. Perzow B. M., Cunigham J. D., Cuiarello E. C., Mascoll E.: Canad. Inst. Food Sci. Technology J., 1973, 6, 26.
• 19. Ryżakowa W. G., Feniksowa R. W.: Mikrobioł., 1970, 39, 974.
• 20. Sharma Ch. B., Goel M., Irshad M.: Phytochemistry 1978, 17, 201.
• 21. Smiley L. K., Hensley D. E., Smiley M. J., Gasdorf H. J.: Archiv. Biochem. Biophys., 1971, 144, 694.
• 22. Smiley K. L.: NRRL, Peoria III. USA.
• 23. Sandstedt R. M., Kneen E., Blish M. J.: Cereal Chem., 1939, 16, 712.
• 24. Wijk R., Konijn T. M.: FEBS Lett 1971, 13, 184.