PL
Mszywioły, na których oparto niniejszą pracę, pochodzą z utworów rafowych miocenu odsłaniających się w kamieniołomach w Łysakowie oraz na górze Chełm koło Modliborzyc (fig. 1). Miocen wykształcony jest w tych okolicach jako twarde zlewne wapienie nie-warstwowane, szare lub brunatne, ze szczelinami wypełnionymi kalcytem lub drobnoziarnistą zwietrzeliną. Osady te zostały określone jako rafy kryptoalgowo-serpulowe (Pisera 1978). Według Liszkowskiego i Muchowskiego (1968) składają się one z brył niewarstwowanego wapienia o miąższości około 3—4 m, które są oddzielone od siebie warstwowanymi wapieniami laminowanymi detrytycznymi lub marglami. Wapień niewarstwowany złożony jest z rurek serpul otoczonych wapieniem krypto-algowym. W skałach tych występują liczne, lecz monotonne mięczaki: Cerastoderma, Modiolus, Mohrensternia, Cibbula, które miejscami mogą tworzyć zlepy muszlowe. Miejscami pojawiają się biohermy mszywiołowe kilku metrów długości i do metra miąższości. Biohermy mszywiołowe zbudowane są ze szkieletów mszywiołów z rzędu Cyclostomata i Cheilostomata, a miejscami wyłącznie z kolonii jednego gatunku, Fasciculipora janinae sp. n. W budowie krzaczkowatych kolonii nowego gatunku zachodzą daleko idące różnice i zmienności (figs 2—4; pls 11—14). Znajdowane osobno fragmenty możnaby uważać nie tylko za różne gatunki, ale nawet za odrębne rodzaje. W wypadku gdy mamy do czynienia z jednogatunkowym nagromadzeniem zoariów Fasciculipora janinae sp. n. obserwujemy normalnie wykształcone wachlarzykowate czy pióropuszowate kolonie, najczęściej są one połamane, tworzące warstewki. W miejscach, w których dochodziło do zamulania bioherm następowało skokowe odradzanie się kolonii; dzięki temu procesowi powstawały charakterystyczne strefy w biohermach (pl. 13) zbudowane z różnorodnie wykształconych zoariów opisanych w niniejszej pracy. Zamulane żywe kolonie gatunku Fasciculipora janinae sp. n. nie ulegały zniszczeniu. Z poczynionych obserwacji wynika, iż w obrębie jednego gatunku może dochodzić do tworzenia się bardzo zmiennych w swym kształcie zooeciów łączących się w różnorodnego kształtu zoaria. Zoaria normalne są do siebie bardzo podobne, natomiast te, które budują nawarstwiające się strefy mają bardzo zmienne kształty. Również bardzo zmienne bywają apertury zooeciów — w wiązkach luźnych są one okrągłe, w zwartych zaś wieloboczne. W wielu pęczkach obserwujemy, iż w partiach środkowych apertury zooeciów są wieloboczne, w brzeżnych zaś okrągłe. W czasie zamierania osobników w koronach obserwujemy głównie okrągłe apertury.