EN
Dispersive behaviour in birds is shaped by a set of different external factors (climate, human pressure, territory quality), as well as by internal constraints (reproductive strategy, sex, age, competitive abilities). Natal and breeding dispersal was studied in the migratory population of the Mute Swan Cygnus olor in Poland. The species showed male-biased natal dispersal with mean dispersal distance of 99.7 ± 20.0 km for males and 17.7 ± 5.4 km for females. Consistently, larger proportion of female swans showed natal philopatry, when compared with males (36.4% vs. 9.1%). The dispersal distance has shortened over the last three decades. This tendency prevailed in males and was associated with reduction in annual migration distance due to milder winters and adaptation for wintering in urban areas. Analysis of breeding dispersal showed that only 12.3% of breeding attempts were associated with changing territories (N = 945). Breeding dispersal distance was female-biased (0.66 ± 0.19 km for females vs. 0.35 ± 0.14 for males; N = 316 individuals). Occurrence of mate-switching and poor reproductive success were positively associated with probability of dispersal, but moving to a new territory did not increase breeding output in a season following dispersal event. Dispersive behaviour in the Mute Swan may be perceived as a part of species-specific ecological flexibility, allowing individuals to adjust to the changing conditions at the breeding grounds.
PL
Dyspersja jest jednym z istotniejszych czynników kształtujących funkcjonowanie dzikich populacji. Reguluje ona zarówno wielkość populacji jak i jej strukturę wiekową. Na poziomie gatunkowym wpływa m.in. na przepływ genów między subpopulacjami czy kolonizację nowych terenów. U większości gatunków ptaków samce charakteryzują się niższym poziomem dyspersji od samic. Ptaki blaszkodziobe są wyjątkiem od tej reguły ze względu na wyższą tendencję samców do przemieszczeń. Celem niniejszej pracy jest opis zachowań dyspersywnych w polskiej populacji łabędzia niemego. Aby przeanalizować zjawisko dyspersji u tego gatunku wykorzystano dane pochodzące z czterech obszarów Polski, gdzie w latach 1980-2007 prowadzono intensywne obserwacje indywidualnie oznakowanych par lęgowych (Fig. 1). Zgromadzone dane o przebiegu 945 lęgów 316 osobników posłużyły do analizy zjawiska dyspersji lęgowej. Na każdej z powierzchni prowadzono obrączkowanie piskląt. Oznakowano łącznie 1835 osobników o znanej płci i miejscu wyklucia. Informacje o miejscu gniazdowania tych ptaków uzupełnione o dane pochodzące z Krajowej Centrali Obrączkowania zostały wykorzystane w analizie dyspersji natalnej (łącznie 77 przypadków). W badanej populacji średni dystans dyspersji natalnej wynosił 52.8 ± 10.2 km. Samce gniazdowały w większej odległości od miejsca wyklucia od samic (Fig. 2). W przeciągu ostatnich trzydziestu lat nastąpiło skrócenie dystansu dyspersji natalnej samców (Fig. 3). W badanej populacji wykazano niski poziom dyspersji lęgowej (12.3% wszystkich zarejestrowanych lęgów poprzedzonych było przemieszczeniem się osobnika), a średni dystans pokonywany przez ptaki podczas zmiany terytorium to 4.79 ± 0.79 km. Obie płcie z podobną częstością zmieniały terytorium, ale pokonywany dystans był istotnie wyższy u samic w stosunku do samców. Wystąpienie dyspersji lęgowej było powiązane ze zmianą partnera oraz niskim sukcesem lęgowym w poprzednim sezonie (Fig. 4). Uzyskane wyniki potwierdzają, że łabędź niemy podobnie jak inne ptaki blaszkodziobe wykazuje wyższy poziom dyspersji natalnej samców. Wykazany spadek dystansu pokonywanego przez samce na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat jest zgodny z tendencją zaniku zachowań wędrówkowych u łabędzia niemego.