EN
Nest predation is a major factor limiting breeding bird populations in primeval tree stands. Factors such as food limitation, availability of nesting sites or competition are not so important. Nest predation is usually more common along the edges of forests than in their interiors. The aim of this study was to determine how breeding losses in the secondary cavity-nester Collared Flycatcher Ficedula albicollis that bred in natural holes varied with distance from the forest edge in primeval stands of the Białowieża National Park (NE Poland). A comparison of the breeding losses along the edges and in the interiors revealed no statistical differences. The main nest predators were the forest species Apodemus flavicollis, Martes martes, and Dendrocopos major. It is better to keep forest tracts unfragmented, with a belt of bushes and thickets or woodland in an early successional stage along the edge. This would protect forest birds from predators living in open habitats.
PL
Liczne badania wykazują, że drapieżnictwo gniazdowe osiąga większe rozmiary na małych powierzchniach leśnych niż na większych oraz bliżej granicy lasu niż w jego wnętrzu. Najczęściej jednak badania takie prowadzono z użyciem sztucznych, otwartych gniazd a tylko wyjątkowo dotyczą one ptaków gnieżdżących się w dziuplach naturalnych. Celem pracy było sprawdzenie czy poziom strat lęgowych spowodowanych drapieżnictwem gniazdowym zależy od odległości od brzegu lasu w grądach rezerwatu ścisłego Białowieskiego Parku Narodowego, gdzie drapieżnictwo stanowi główny czynnik limitujący liczebność ptaków w okresie lęgowym. Jako model posłużył najliczniejszy dziuplak lęgowy w grądach Białowieskiego Parku Narodowego — muchołówka białoszyja, osiągająca wysokie zagęszczenia i jednocześnie ponosząca znaczne straty w lęgach z powodu drapieżnictwa. W badaniach wykorzystano dane z 13 sezonów (z lat 1991-2006). Ogółem znaleziono 577 dziupli, z których prawie połowa (44.7%) została zrabowana. Poziom drapieżnictwa w poszczególnych latach wahał się od 11.1 do 81.5% (Tab. 1). Drapieżnikami odpowiedzialnymi za rabowanie lęgów muchołówki białoszyjej były: mysz leśna Apodemus flavicollis, kuna leśna Martes martes, wiewiórka Sciurus vulgaris, koszatka Dryomys nitedula i dzięcioł duży Dendrocopos major. Znalezione dziuple znajdowały się w odległości od 1 do 1700 m od skraju lasu, na wysokości 0.5-17 m. Analiza statystyczna wykazała, że poziom drapieżnictwa gniazdowego nie zależy od odległości od brzegu lasu ani od wysokości położenia dziupli. Jedynie rok był czynnikiem, który istotnie na nie wpływał (Tab. 1). Brak różnic w poziomie drapieżnictwa na skraju lasu i w jego wnętrzu może wynikać głównie z dwóch powodów. Po pierwsze drapieżniki odpowiedzialne za straty lęgowe u muchołówki białoszyjej są zwierzętami typowo leśnymi i nic nie wskazuje na to, że osiągają one większe zagęszczenia czy wykazują się większą aktywnością na skraju lasu niż w jego wnętrzu. Drugim powodem jest to, że skraj lasu w BPN zachowany w naturalnym stanie, osłonięty jest zakrzaczeniami i młodymi drzewami, co może zmniejszać napływ drapieżników z sąsiednich środowisk.