PL
U podstaw filozoficznej refleksji nad relacjami człowieka i środowiska przyrodniczego leży poczucie kryzysu czy wręcz klęski poniesionej przez cywilizację zachodnią. Tak zwany kryzys ekologiczny jest coraz częściej postrzegany jako konsekwencja „zniszczenia świata”, a nie jego zmiany, zniszczenia dotykającego samej jego struktury i porządku rzeczywistości, a mającego swoje źródło w filozoficznych i światopoglądowych koncepcjach, na których opiera się model kultury zachodniej. Dlatego postulowana jest coraz częściej konieczność ponownego przemyślenia nie tylko stosunku człowieka do przyrody, ale także samej istoty człowieka. Chodzi m.in. o świadome uczestniczenie w świecie w ciągłym poczuciu zarówno konieczności podejmowania decyzji i wyborów, a także odpowiedzialności za własne działania, a w konsekwencji — za kształt świata, który możemy współtworzyć lub go unicestwić.
EN
At the heart of philosophical reflection on the relation between man and the natural environment is a feeling of crisis or even disaster brought on by Western civilisation. The socalled environmental crisis is increasingly often seen as a consequence of the ’’destruction of the world”, not its transformation, destruction touching its very structure and the order of reality, rooted in philosophical concepts and world views which are the basis of the model of Western culture. Thus the need to reconsider man’s approach to nature, but also the essence of man himself, is suggested more and more often. This includes, among other things, conscious participation in the world with a continuous sense of the need to take decisions and make choices, and also responsibility for one’s actions and, in turn, the shape of the world which we can co-create or destroy.