EN
10 urban green areas (123.5 ha) were studied in the years 1982-1991 in the city of Lublin (SE Poland). Counts in each area were made in at least three consecutive years. A combined variant of the mapping method was applied. A total of 93 species were reported from the areas studied, and 50 of these were found to breed. In individual areas the number of breeding species varied from 17 to 39. Columba palumbus, Pica pica, Oriolus oriolus, Parus major and Fringilla coelebs were found breeding in all areas. 23 species were dominants, making up over 5% of a total population. Included most often (at least in 5 areas) among these dominants were Streptopelia decaocto, Stumus vulgaris, Hippolais icterina and Carduelis chloris. The density of breeding pairs varied from 46.5 per 10 ha (in a cemetery on the periphery) to 238.5 per 10 ha (in a small park in the dty). Of the total number of breeding pairs in all areas, some 54% were of species nesting in the tree canopy and a height of more than 1.5 m in shrubs and bushes. In contrast, hole-nesting species were poorly represented (30% of breeding pairs). Characteristic of the parks and cemeteries of Lublin were the high densities of Streptopelia decaocto and Hippolais icterina. When set against the communities inhabiting the green space of other cities and towns, the avifauna of Lublin's parks and cemeteries is distinguished by its species-richness. Moreover, several species have appeared in recent years or have increased considerably in numbers.
PL
Praca przedstawia wyniki kilkuletnich liczeń awifauny lęgowej prowadzonych na cmentarzach i we wszystkich ważniejszych parkach Lublina. Łączny obszar objęty badaniami wyniósł 123.5 ha. Rozmieszczenie i charakterystykę badanych powierzchni przedstawiono na ryc. 1 i w tabeli 1. W badaniach stosowano kombinowaną odmianę metody kartograficznej (Tomiałojć 1980a, 1980b) uzupełniając ją własnymi modyfikacjami. W przypadku gatunków o dużym zagęszczeniu bądź specyficznej biologii starano się zlokalizować wszystkie gniazda. Liczenia (10-13 w każdym sezonie lęgowym) prowadzono we wczesnych godzinach rannych. Ich tempo wynosiło średnio ok. 100 min/10 ha. Podobieństwo składu gatunkowego i dominacji ilościowej poszczególnych zespołów oceniano wykorzystując wskaźniki Sorensena (QS) i Renkonena (Re) w wersji zastosowanej przez Głowacińskiego (1975). W trakcie liczeń stwierdzono na badanych terenach łącznie 50 gatunków lęgowych (tab. 2-5). Ich ilość na poszczególnych powierzchniach wahała się od 17 (LC) do 39 (OB). Dalsze 43 gatunki obserwowane w sezonie lęgowym zaliczono do przelotnych lub zalatujących. 23 gatunki wystąpiły na poszczególnych powierzchniach w charakterze dominantów. Cztery z nich - Streptopelia decaocto, Sturnus vulgaris, Hippolais icterina i Carduelis chloris - znalazły się wśród nich co najmniej pięciokrotnie. Na wszystkich terenach gniazdowały Columba palumbus, Pica pica, Oriolus oriolus, Parus major i Fringilla coelebs. Pięć i więcej razy odnotowano w składzie zespołów lęgowych obecność kolejnych 20 gatunków. Zagęszczenie par lęgowych wahało się od wartości 46.5 na peryferyjnie położonym cmentarzu (CM) do 238.5/10 ha w najmniejszym z badanych - Parku Bronowickim (PB). Najwyższe zagęszczenie par lęgowych odnotowano dla Streptopelia decaocto. Uwagę zwraca znaczący udział w badanych zespołach Hippolais icterina, Phylloscopus collybita, Carduelis carduelis i Oriolus oriolus. Bardzo wysoką liczebność na niektórych powierzchniach osiągnęły Carduelis chloris, Turdus merula i T. pilaris (tab. 6). Wskaźniki QS i Re obliczone dla tych samych powierzchni w różnych latach badań wykazały znaczną stabilność populacji lęgowych. Porównania zespołów lęgowych poszczególnych terenów ujawniły, że na pięciu z nich (PB, OS, CK, CU i CL) występują identyczne pod względem składu gatunkowego ugrupowania. Jeśli chodzi o charakter dominacji ilościowej, najbardziej typowa okazała się awifauna Parku Akademickiego (w 7 porównaniach na 9 wskaźnik Renkonena przekroczył 50%). Awifauna badanych terenów w przeszło połowie składała się z ptaków wijących gniazda w koronach drzew i krzewów na wysokości ponad 15 m. (16 gat., 54% par lęgowych). Dziuplaki, do których zaliczono 15 gatunków, stanowiły zaledwie 30% populacji. Ptaki gniazdujące na ziemi i krzewach do wys. 1.5 m reprezentowane były natomiast aż przez 19 gatunków, których udział w populacji lęgowej wyniósł średnio 16%. Na tle innych miast polskich awifauna lęgowa zieleni miejskiej Lublina wyróżnia się bogactwem gatunków. Dotyczy to nawet najmniejszych badanych powierzchni (PB, CK), gdzie odnotowano ilość gatunków wyraźnie przekraczającą górny pułap podawanych przez Luniaka (1983) dla tego typu środowisk. QS wykazał identyczność (81%) ugrupowań lęgowych Lublina i Warszawy (Nowicki 1992) i wyraźne podobieństwo do badanej, awifauny Poznania (wg Mizery 1988), Łodzi (Tranda et al. 1983) i Torunia (Strawiński 1963, Zalewski i Przystalski 1993). Zagęszczenie odnotowane na badanych powierzchniach jest typowe dla tego typu środowisk w Polsce. Wartości odnotowane dla PB, OS i CK plasują się w grupie najwyższych notowanych dla miast (Luniak 1983). Wiele gatunków, m.in. Streptopelia decaocto, Carduelis chloris, Hippolais icterina i Turdus pilaris, tworzących trzon awifauny zieleni miejskiej Lublina osiągnęło wysokie zagęszczenie. Miało to decydujący wpływ na znaczny udział w badanych zespołach gatunków gniazdujących na drzewach i krzewach powyżej 1.5 m. Nie znalazł więc potwierdzenia podkreślany przez Luniaka (1983) i Mizerę (1988) decydujący wpływ udziału dziuplaków w zespołach lęgowych zasiedlających zieleń miejską. W porównaniu z dawnymi danymi Riabinina (1959) wykazano synurbizację kilku gatunków, np. Turdus merula, T. pilaris, Pica pica i Dendrocopos syriacus, oraz wzrost liczebności wielu innych - m.in. Streptopelia decaocto i Columba palumbus. Z listy gatunków lęgowych zniknęły natomiast Lanius collurio, Parus palustris, Cuculus canorus i Streptopelia turtur.