EN
In spite of environmental uniformity of the European Plains, a conspicuous east-west gradient in the woodland avifauna and breeding bird community composition has been revealed. The species richness in the western woodland avifauna is lower by 32-36% than in the respective eastern samples (n = 120-127 species). Apart from being poorer in species, western communities tend to contain a higher proportion of species which develop dense populations. These features may result from past — mostly postglacial — natural events, from a secondary gradient in the intensity of human impact or from both of them. The data at hand provide evidence for a strong prevalence of the second factor. In view of the mostly anthropogenic character of the differences described, many west-European data can hardly be used as models of the natural patterns in studies of breeding bird ecology. New continent-wide comparative research is necessary to better control for anthropogenic bias in field data. For valid future pan-continental comparisons of bird communities a few large patches of near-pristine woodland should be preserved in the East, as well as restored in the West. Bird ecology studies need also a better co-operation with the archaeozoological and historical research to take into consideration past conditions which could also have influenced the present-day life patterns of European birds.
PL
W obrębie Niżu Europejskiego, mimo znacznej jednorodności warunków edaficznych, klimatycznych, botanicznych i leśnych, uwidacznia się wyraźny gradient wschód-zachód w składzie awifauny. W kierunku zachodnim maleje bogactwo gatunkowe ptaków (Fig. 1 i 2), w tym zwłaszcza leśnych, a wzrasta liczba gatunków o wysokiej gęstości populacji. Zróżnicowanie to może być wynikiem działania czynników naturalnych, wpływu człowieka, albo też oddziaływań obu kategorii czynników równocześnie. Na dokładniej przeanalizowanych przykładach czterech gatunków (głuszca, dzierzby czarnoczelnej, dzięcioła białogrzbietego i muchołówki białoszyjej, Fig. 3-6) wykazano, że wiedza o dawnym i obecnym rozmieszczenie poszczególnych gatunków zawiera wskazówki sugerujące zaistnienie w przeszłości poważnych zmian w ich zasięgach lęgowych. Całkowite wycofanie się pewnych gatunków lub silne zredukowanie zasięgu lęgowego w zachodniej części kontynentu innych zwykle miało antropogeniczną przyczynę. Zubożona awifauna lęgowa lasów (z gatunkami obrzeży lasów i leśnych błot) zachodu Europy, nie tylko Wysp Brytyjskich, lecz także północnej Francji, z Belgią i Holandią, liczy dziś zaledwie ok. 81 gatunków, wobec 127 gniazdujących w zachodniej Białorusi, i co najmniej 120 gatunków w regionie moskiewskim oraz wokół Kazania w Tatarstanie. Spośród brakujących lub prawie nieobecnych dziś na Zachodzie 39-46 gatunków tylko ok.12-14 zapewne nigdy tam nie występowało w czasach polodowcowych, i to z przyczyn najprawdopodobniej naturalnych. Są to głównie drobne gatunki ptaków wróblowych, znanych ze swej plastyczności w wybiórczości siedliskowej. Dla pozostałych istnieją dowody lub pośrednie poszlaki sugerujące, że formy reprezentujące głównie ptaki większe i bardziej płochliwe, jak bociany, żurawie, ptaki drapieżne i duże sowy, kuraki leśne, dzięcioły oraz muchołówki, niegdyś na Zachodzie także były znacznie szerzej rozprzestrzenione. Wycofały się stamtąd pod wpływem człowieka: wskutek wytępienia, bądź wskutek antropogenicznych zmian w rozmieszczeniu i w charakterze ich biotopów lęgowych. Zmiany te w znacznym stopniu mogły zajść jeszcze zanim rozpoczęto najwcześniejsze badania ornitologiczne. Fauna leśnych ptaków Zachodniej Europy jest więc daleko silniej zubożona przez odziaływanie człowieka (Fig. 7), niż to dotąd sobie wyobrażaliśmy. Dlatego opisywane na przykładzie zachodnioeuropejskich zespołów ptaków prawidłowości ekologiczne mogą się okazać mocno zniekształconymi zjawiskami wtórnymi, a skład ilościowy tych zbiorowisk może mieć proporcje liczbowe poważnie odbiegające od stanu naturalnego. Dzisiejsze warunki polityczne po raz pierwszy stwarzają możliwość realizowania ogólnoeuropejskich programów badawczych, które mogłyby sprawdzić słuszność powyższych wniosków. Badania te powinny być skoncentrowane zwłaszcza na opisywaniu zanikających pierwotnych leśnych ekosystemów i ich słabo jeszcze zmienionych zespołów i populacji ptasich na wschodzie Europy. Dokładniejsze trans-kontynentalne porównania składu i struktury odległych geograficznie zespołów i populacji ptasich wymagać jednak będą odtworzenia kilku wielkich fragmentów dawnych lasów Zachodniej Europy, doprowadzenia ich, jako przyszłych terenowych laboratoriów dla badań ekologicznych, do stanu bliskiego pierwotnemu i porównywalnemu z niektórymi lasami wschodnimi.